Alle inzendingen over uniek (de traagheid

Het lijkt net of ze in de mist verdwijnen. Gelukkig is dat niet zo, de mist wordt juist minder. Het is natuurlijk fantastisch dat de zon een extra dimensie aan het geheel geeft. De dieren op hun eigen manier in het gouden water, mooi is het dat ze zoveel plezier beleven. Stil is het nog wel, want de ochtend is nog vrij jong…

Met z'n tweetjes in het gras onder de boom, want het regende dus kwam die schuilplaats goed van pas. Klein zijn jullie nog wel, maar zo te zien hebben jullie het heel goed naar je zin. Kleine Schotse hooglandertjes zijn zo leuk en lief. Jullie kwamen naar mij toe en als ik dat gewild had kon ik jullie zo aaien, maar dat heb ik…

Dit was voor mij een bijzonder ervaring en een unieke belevenis. Zo wil ik er nog best veel meemaken!…

Een weg die weet geeft van wat men er voor moet laten; Een loper, een klimmer op zoek naar unieke laureaten.…

Zwanen unieke dieren opvallend, mooi met hun verscheidenheid. Deze: dieren doen nooit wat als je maar niet te dicht bij hen komt. Laat ze leven, dan mag je als mens ervan genieten zoveel je wilt. Zwanen, ze zijn te mooi om waar te zijn.…

Liefde Als het stormt in je hart door de liefde en het raakt je ziel, dan is er geen weg meer terug. Dan fladderen de vlinders en speelt de verliefdheid voor een bepaalde tijd. Als de liefde echt bewaarheid wordt, verdwijnen de vlinders, maar komt daar echte liefde voor in de plaats. Echte liefde:je gunt het iedereen…

En probeer als het eventjes kan Te genieten van een ander Want die is net als jou een mens Dus uniek…

Wandeling Een wandeling in de natuur kan je iets prachtigs brengen. Een vogel vloog met mij mee. Hij floot op zijn manier: "mag ik een stukje met je mee.?" Mijn antwoord, was: "natuurlijk, ja heel graag zelfs." Een wandeling in de natuur, kan in je leven iets prachtigs brengen. Op een mooi moment, waren we samen even…

De natuur is oogverblindend, zo mooi. De stilte overheerst en je raakt geëmotioneerd, door dieren die op fraaie manieren met elkaar om gaan. Soms ook niet, want in de natuur kan het er stevig aan toe gaan. Het geeft je te denken, dat de natuur bewonderenswaardig is en blijft. Foto Dick Voogd…

Een lepelaar in het verschiet. Ze draaide rondjes met heel veel plezier. Wij mochten getuigen zijn van die fraaie momenten. Lepelaar, bedankt voor je schoonheid met je dierenmanieren. Je hebt ons hart vervuld met iets wonderbaarlijks. Foto Dick Voogd…

ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht och, hoe wonderbaar is de heldere wijs van een muze aan mijn zij die zorgeloos zingt, schoon en stralend uit de bron het levende water drinkt een sneeuwwitte roos aan de blauwe rivier die eender zingt in het Woord en elk uniek…

Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

Trager dan je blote oog loop ik door het veld dat gaandeweg verbost. Het mos een olievlek, de horizon een poort. Het standbeeld zal ik zijn van de wandelaar die ieder jaar -voor mij dus om de haverklap- een roos aan zijn voeten krijgt. Dan voorover neigend zie ik net wat rest van de steel vergaan.…

over een koud spoor kruipt de metro van Kraaiennest naar Ganzenhoef binnen luide stemmen, telefoons en gouden tanden buiten drijft een meeuw een grote vlok in de sneeuw mijn beste vriend zo lang niet gezien donderdag stond ik op het vliegveld terwijl hij vrijdags aankwam nog drie haltes naar de tram die nooit op tijd komt…

Heerlijk soezen in de zon, lui en roerloos: nieuwe levenskracht stroomt mijn pantser in, geeft voor komende uren goede zwerfzin, flink voortgaan bij rustig weer of windhoos. Daagse bezigheid duurt een hele poos. Moeizaam gaat de wandeling in het begin. Eerst valt het lopen zwaar, klinkt dan vol gewin. Wacht een smakelijke distel of roos?…

Alles gaat heel traag, zijn lopen, zijn antwoorden -- Steeds eerst drie puntjes...…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

Zwart beeld toont donkergroen schrift welk zich letter voor letter neerschrijft met traagheid van een typmachine waardoor lezen makkelijker valt te onthouden: 'schroef de geldgrens omhoog zodat men niet kan investeren in bronnen door energie te verwerven niet kan investeren in spectaculaire industrieën want gevaar creëert gevaar!'…

Ik beschrijf mijzelf, want zo uniek ben ik niet: jij herkent jezelf!…

draai rond verdwijn voortdurend in de wind, gekruld zoals een zee-adem of een woord van trouw dat minnend tot mij komt het zal zacht zijn, zachter dan de binnenvleugel van een vogel die geen andere naam heeft dan die waarmee hij geboren is uit het blauwe uit het lichaam van het licht in de langste dagen van mijn traagheid…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

je valt als een druppel in stilte meegaand vormt parabolisch traagheid vooraan spat zacht uiteen in duizend segmenten die ieder je vlucht in vrijheid herdenken tolt en draait in bewegen kaatst onderweg de wind heb je tegen dan stroom je samen tot een groter geheel ook voor jou zijn de spatjes net even te veel…

Mijn hart klopt voor jou in de maat van haar tranen unieke klankkleur.…

Luister, een hart klopt in de maat van haar tranen unieke klankkleur…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

waar het vroeger bliksemde in een snel dispuut neemt nu traagheid toe met de minuut antwoorden hangen in de lucht maar trekken in een lichte mist aan hem voorbij hij kan ze niet meer raken wolken die de hemel maken het blijft een brij toch is er soms een open plek waar een nieuw vergezicht hem zekerheden geeft die hij al tijden…

het strand draagt ons gewicht zweeft boven water slechts dat, want onze liefde is, maakt licht gebogen rond mijn schouder ver weeft jouw stem de traagheid van de opgekomen maan haar baan volgt duizend golven in een warme liefdesnacht morgen wacht maar houdt zich lang verborgen…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

Hoe kan ik pretenderen ......U Te kennen ontkennen Uw unieke zijn weigeren Te erkennen Uw geur Uw kleur Uw licht Uw uitstalling Uw unieke leven Iedere MENS die sterft Is een bibliotheek die verdwijnt Hoe kan ik die volledige bibliotheek kenen Als ik grootste gedeelte van mijn bibliotheek al vergeten ben Hoe…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……