Alle inzendingen over uniek (de traagheid

de waaier wuift aldoor naar mij gericht op geringe verkoeling in deze bedompte benauwdheid weet ik niet hoe jou vergaat maar met hitte heb ik weinig voeling het maakt me suf of lamlendig een soort ingedeukte zak je blijft daar zo in hangen opstaan kent slechts ongemak ook het denken blijft gevangen of gaat vertraagd van hak op de tak…

Als ik èèn ben met mijn gedachten dan heb ik een dialoog die er niet om liegt maar er vooral toe doet en waarvan niets moet als ik èèn ben!!…

de machinist verveelt me want hij vernauwt zijn blik  tot de sporen voor de trein maar zelf ben ik meestal ook zo: eens je teveel traagheid hebt opgeslorpt kan je immers niet sneller eens je horizon bepaald kan je soms niet meer terug…

Ik ben uniek in veel dingen kent men mij zelfs aan mijn schaduw maar als men mijn schaduw niet meer kent hoe uniek zal ik dan nog wezen?…

Traagheid haalt mij in, ben nu een bejaarde in mijn eigen tehuis, met nood aan een echte sociale babbel. Eenzaamheid is zeker... geen hobby.…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

het zien van diepte het vangen van de rinkelbel het ervaren van traagheid het zetten van de toon het koesteren van laatste resten het dragen van het onverdraaglijke het verjagen van kwade geesten het regenen van spaarzame tranen…

Hier heb je geen gevaren meer te duchten, alleen de traagheid van de IND. Waar wij massaal naar zelfontplooiing streven verliezen zij weer jaren van hun leven.…

Individueel en sociaal is ieder mens met zijn eigen grens.…

ik neem wat beweging in een stilstaande wind ik vertrek vanuit traagheid in dit witte wonderland ik volg met een blik het zijige blauw de engelen schudden opnieuw hun kussens uit ik herken de glimlach van goden die overwinteren…

Je zou ook kunnen beweren: de traagheid van de slak. Maar, in zijn slakkengang, draagt hij de wereld op zijn glibberige, natte rug. Zijn lucht, zijn leven en tempo: hij draagt de lasten met gemak!…

Stilte draagt ver vandaag ze slurpt de snelweg op omhult de hamerslagen in straten vindt traagheid haar bedding terug, kinderstemmen kaatsen en sleutels vragen aandacht als komma, treingeraas uit de verte als punt…

Gladde kiezelstenen die glinsteren onder het licht van de maan, die koelte verhalen en het water doen glimlachen als in de dagen van de schepping toen alles nog fris en nieuw was; gladde kiezelstenen die verhalen vertellen van langzaam geslepen worden, gepolijst door eeuwen traagheid en stilte.…

Na zoveel duisternis en dood, na traagheid van de uren toch weer een glimlach. Niets kan hier blijven duren, ook niet het zwarte, de vragen, het onbestemd verlangen. Alles heeft zijn tijd zei Prediker en hij kon het weten. Nu kan ik dus weer gelukkig heten en dromen met de ogen van een kind.…

en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en dat geen leed ons klein kan krijgen en laat ons verder dan maar zwijgen.…

daar waar stilte spanning trekt ontbloot leegte in tijdloze traagheid zijn verschijnen hun eenparig bewegen schokt de werkelijkheid door het loslaten van de leefbare basis in kantelmomenten verliest bestaan zijn pijlers en worden perspectieven van hun toekomst ontdaan wie stopt dit apocalyptisch zwarte gat dat in de schepping…

rode raamluiken schemeren door de nog kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en wat roestige spijkers geleefd stilleven met een mesje krabt hij een dun laagje van de aangebrachte verf weg de poes tilt traag een ooglid op hij struint wat door de tuin kijkt naar de gevel, de lucht…

Er was eens een fiere Fyratrein, zo een trein met een fijne lijn, een trein met zuiders temperament zonder, zo dacht men, mankement. Men droeg hem vooraf al op handen, als redder van de Lage Landen. Ten einde raad heeft men beslist, hoewel men het al maanden wist geen nieuw tijdperk in te luiden, hem terug te sturen naar het zuiden want hij…

Mijn spieren doen vertraagd mee, door de kleine onrust draait heel mijn lichaam zoals de aarde om haar as tolt, door heen en weer rond schietende elementaire deeltjes Ik zit er midden in en voel de snelheid niet, éen met mijn eigen storm, een en al beweging Het heet traagheid maar ik noem het leven…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

Gekooid binnen afgemeten contouren zie je ons zitten als in een wagon van de trein der traagheid hoe achter beslagen ramen de uren, de dagen vervagen hoe lang duurt de reis naar het eindstation of blijven we nog lang in de ban van het ongewisse?…

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

Je draagt de traagheid van het leven als een molecule om je heen, een gedaante van sneeuw, een ode eigen als woorden dansen in hun wals van vermenigvuldiging. De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

en ik luister -verder- naar zichzelf woorden of de mogelijkheid van binnenin beloften haastig druipend op mijn maanwoning en zoutiger dan ik me herinner je geeft en ik hoor -dichter- bovenwind tegen sterren klotsen onrustig door de holle vaart en dubbelhuidige liefde transparant voor mij door de traagheid…

Corpus van gedachten Samensmelting van geest en ziel Axonen versnellen Het zelf en het wiel Elk moment in tijd Gevangen in traagheid De impuls sterkt aan Tot het moment van vrijheid Overdracht en remissie Stille duisternis ontfermt zich Het luide vonken bedaart Tot de herhaling, eeuwig…

Je hebt plannen om een dag erop uit te gaan, samen met een vriend. Helaas moest hij op het laatst afzeggen. De keuze om naar een prachtig gebied te gaan lag bij mij. Het zou redelijk tot goed weer worden, dus ik koos ervoor om te gaan. Het natuurgebied de Amsterdamse Waterleidingduinen stond op het programma. Het werd voor mij…

Vroeg in de ochtend kwam ik dit prachtige dier tegen. De ree keek mij vol ongeloof aan. Mens en dier niet ver van elkaar vandaan. Mooi is het, de natuur, zeker met zulke dieren. Een moment om te koesteren in de vroege morgen. Het geluk was ontzettend dichtbij. Dankbaar..... Foto Dick Voogd…

Het is bijzonder, een vriendschap op afstand. Elkaar nog nooit in levenden lijve gezien. Door iets te vragen, is er iets moois uit ontstaan. De gesprekken, de woorden die wij schrijven met elkaar, vormen een mooie verbinding tussen twee mensen. Dankbaar ben ik, dat je mij iets gevraagd hebt. Een mooie vriendschap, die hopelijk…

Heel vaak begeef ik mij in de mist, waar het soms kil en koud is. Het is een prachtkans om geweldige momenten mee te maken. Afwisseling is er genoeg, want mist is divers, zeker bij landschappen en in de natuur, waar het fraai kan accentueren. Mooi is het om de ochtend in alle vroegte mee te maken, er is zoveel moois en het is…