Alle inzendingen over utopie

Waar is vrijheid toch gebleven? Ik heb het toch gevoeld? Zweefde ik dan heel even? Of is vrijheid zo bedoeld? Bestaat er eigenlijk wel zoiets? Zou het dan materie zijn? Of bestaat vrijheid gewoon uit niets? Zou het dan wel vrijheid zijn? Zal de vraag een antwoord vinden? Of vindt het antwoord misschien de vraag? Zal vrijheid zich dan aan…

In de imperfecte wereld stond je hart open zonder enige angst. Krachtig vloeide het over van liefde en besprenkelde mij naar hartenlust. Onvolmaakt en robuust zou je liefhebbend de schrammen van dit intense gevoel in ons krassen. Nietig als wij zijn zullen de littekens ons gedenken. Vol wanhoop kijk je me aan want de realiteit wil dat…

De schemerlamp liet jouw oogvocht glinsteren waar ik in kon wegdromen en jou optilde tot mijn utopie mijn ingeslapen zintuigen beleven nu die wereld met jouw glimlach dat nog vers staat op mijn netvlies…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

in dit eindeloos coma regeert de utopie. de verkenning onvoltooid. de top onbereikbaar. de afstand onmetelijk. de val onvermijdelijk!…

Ik verdween in het verleden Verdwaalde in mijn utopie Waar zekerheid illusie was Vond geen ‘mij’ hier in het heden Voor eeuwig dwaal ik nu rond In het duister van mijn geest Levend tussen vervlogen schimmen Is het waar ik uiteindelijk erkenning vond Het licht laat ik nu achter mij Omarm de kille leegte Die mij langzaam doet verstenen…

wie kan nog het bloed verdragen vervloekt is de utopie van zogenaamde helden die als koppensnellers over volkeren razen.…

Haar vleugel gescheurd Door etterende wonden Die van binnenuit Hun weg naar haar fysiek toe vonden Oneindige duikeling Van utopie naar een hol leven Ze koos voor haar hart Waardoor ze uit de hemel werd verdreven De moeilijkste weg Naar het grootste geluk De kans veel groter Dat alles mislukt Vertrouwend op het lot En een toekomst…

Er was geen rust voor mij Niet voor mij Niet in dit leven Geen genieten van Ontspannen zijn Dat is een utopie En niet gegeven Er was geen rust in mij Niet in mijn lijf En in mijn leden Altijd doorgaan en op zoek Verder weg en immer meer Nooit eens blij Of echt tevreden Nu is er rust om mij Ze is gekomen In mijn hart En in mijn hoofd…

het onvolmaakte in een spiraal van streven Ooit greep hij zich vast aan de filosofie van de tijd Zijn wens bleek een contrast De eerste keer was fataal een poging tot permissie een toekomstideaal De tweede keer was een onthaal een dilemma zonder grenzen verdwenen moraal Nooit gaf zijn illusie vrede het bleef slechts een utopie…

De wereld wordt wellicht een utopie. Er kunnen vele positieve zaken gevolg zijn van een wereldpandemie.…

Ik ben nu in m'n eigen utopie en ben je dankbaar, lieve ouders, die gedreven mij het leven prettig maakten. Ik kon je met een glimlach vaak verblijden, al moest ik soms ook vechten voor m'n leven. Wat is me toch een fijn geschenk gegeven: 't is heerlijk, dat ik niet meer hoef te strijden. Geen treurmuziek: vakantie heb ik hier!…

tussen droom en daad... (W.Elsschot) er wordt heel wat geschreven in en dichtersleven... doch met zestig dacht ik stellig 't mooiste moet nog komen maar zoals ik ooit eens schreef; 'de dichter is een dromer'…

je hebt geboekt maar niets klopt alles is verzinsel de gedroomde bestemming een gefingeerd landschap het fraaie uitzicht is een blinde muur en 't ultieme gedicht wartaal... zo blijkt het bestaan weer eens een leugen maar je moet er wel in blijven geloven als je leven je lief is Lejo van Kuijeren…

Ik kleurde de kust in mijn droom in pastelteinten. Ouderwetse gevels en zelfs moderne Zag ik in een kleurenpalet welke mij rust bracht. Met het zachte blauw, rood en geel Herkleurde ik alles wat door anderen Fel gekleurd en boos bedacht was. Harde schaduwen, zelfs in onnodig zwart, Maakten plaats voor licht en schaduwrijk Zacht grijs in…

waar zijn de parolen waar ik niet bij kan komen door een stremming liggen zij verscholen achter een ontastbare muur die zorgt voor struikeling of moet ik zoeken binnen een duistere stagnatie van een luchtkasteel? achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat…

Adembenemend drijft de plankwolk over land het gedonder duidt wat door een flits illustreert dat verleiding versplintert.…

verwachtingen kun je ze realiseren weet je wie je bent of is het kennis vergaard van de ander ben je bang om te kijken naar je eigen hartsverlangen zijn het dromen van je eigen utopie zijn het wensen van nabije realiteit verwachtingen staan voor hoop en desillusie komen na geleden verdriet en kapot geluk geef elke verwachting…

en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed het gedonder, blijdschap is een utopie…

Straten beneveld met gelaten gezichten. Aan weerszij grauwe muren, een schemering Hangt boven de stad en gestaag verstrijken De uren. Een stilte heerst alom en mensen lijken Als dingen doofstom. Hun zintuigen zijn verdoofd en gedachten Slokken hen op. Het beloofde land is een illusie voor Iedereen... Terwijl hun sporen vervagen tussen…

Draaierig verwateren dromerige belevingen in mijn utopie terwijl jij mij hypnotiseert door cirkels van mijn traan. Je danst met het beeld in de deining als een fata morgana waardoor wij weer even naast elkaar aan de waterkant staan.…

meer willen Die in ons systeem Oplopen tegen een te harde strijd En over gaan tot een Vroegtijdig afscheid Zijn het niet de wonderschonen De meest integere En de meest romantische Onder ons Die het afleggen tegen De hypocrisie Daar door heen zien En beseffen Dat het niet anders kan Dat we hierin leven En dat verandering ten goede Een utopie…

onberijdbare wegen houden mij niet op gezeten in mijn bolderkar kom ik overal mensen tegen zij lachen en zwaaien geven mij eten en drinken helpen mij waar nodig wijzen mij de weg mijn bolderkar heb ik nog op zolder staat zij weg te kwijnen reizen doe ik anders nu mijn ideeën over mensen ontsproten in mijn kindertijd ach ja, die bleken utopie…

naar de hel met dit zinloos schrijven alles zingt en zal vroeg of laat verdwijnen O boom zink niet dieper dan dit lied dat nooit gezongen wordt zo veel liever een utopie binnenstebuiten gekeerd de morgen heeft van gisteren nog nooit geleerd wie bedelt nu bij wie?…

de tijd verkalkt in de utopie die mens noch mij hoereert aan de schaterlach die jouw stem ketende aan het krijsen van de hese dood….…

In het boek met blanco pagina’s ervaar ik de stilte gedachteloos in een illusie de herinnering die ik voel is de zin die ik beleef van een hoopvol Utopie. Heuglijk voor een geopende deur tijdens een zachte bries met het gezang van de merel teken ik jouw beeld zonder explosieve woorden in een onbedrukte wereld.…

Als een carrousel draai ik om jouw hart waarbij mijn geloof vervaagt in de nacht nu ik met geopende ogen heb geslapen in een utopie waar elk detail tastbaar was.…

We dansten naar een nieuw jaar in de utopie van de muziek en de Gouwe Ouwe liederen van liefde verlangen en verdriet die in onze longen wonen en onvoorspelbaar ineens uit de diepte van onze adem naar buiten komen strelend of stormend vol ervaringen die ons laten voelen wie we zijn en waar het om gaat, de eeuwigheid van ons leven te…

Verlang jij ook zo naar het onbekende en wacht jij ook zo op een mooie nacht het was een utopie toen ik je nog niet kende maar 'k heb het gevoel dat ik er nu naar smacht Je tedere handen, strelend door mijn haren mijn handen zoekend naar je warme lijf onze lippen kussend, ogen die bijna staren trillend van spanning ,je wilt nu dat ik blijf…

Kan oorlog leiden tot een utopie? Gelukkig is er tóch een happy end: een grote plaag op aarde is verdwenen. Het resultaat is werk'lijk ongekend. Een wereld van natuur is opgebloeid. Een paradijs op aarde is verschenen! De mensheid heeft zichzelve uitgeroeid.…