Alle inzendingen over van dag noch uur

dag na dag, uur na uur tussen al je levensbagage in gaan gedachten met je mee hoop dat ik de kunst versta om deze taal goed te begrijpen want dit herinnert mij eraan opdat ik mijzelf herinner in de wereld waar je in leeft…

Verloochen nooit je afkomst Wees trots op wie je bent Beleef het leven als iets wat Begin noch einde kent…

Niet het geluid van uilen in de wouden noch geuren van het afgevallen blad geen donkerblauwe lucht bezaaid met sterren of wind die langs het zwarte water strijkt de zomer laat zich dit jaar niet verjagen al geven wij haar voorsprong van een uur weer bloeien bloemen, vliegen vlinders een broze toegift van moeder natuur…

trekkend langs gejaagde oorden schep ik als de avond valt een oase van getemperde woorden als een warm welkom voor wie in de luwte rond het vuur verstrooiing zoekt die met mij het dieper zwijgen beluisteren wil, glas en brood genoeglijk delen kan van uur noch tijd bewust verstild doch voldaan weer verder gaat…

ik ben bang voor het uur dat de dood mijn lichaam ontbinden zal en mijn ziel wordt gezet in het vuur. ik ben bang dat ik staan zal tegen de muur en dat de kogel niet missen zal. ik ben bang dat ik noch in de duur noch daarna in de schaduwen van het Dal de weg naar het hart des levens meer vinden zal - ach, de vrezen zijn zonder tal…

in zijn laatste kamer de moeder wacht uur na hartverscheurend uur ze hongert naar haar kind de poorten van de kliniek gaan nooit open voor grote noch kleine wachtenden ze omklemt de brief waarin ze leest leest dat haar kind niet niet meer is…

Seconden tikken tot minuten weven fier kwartieren in ’n uur secuur als dag en nacht verkleven resoluut en tot etmaal verbonden Veren strelen heen en weer in de ban (blikken nokjes, vallen, klikken vast en tasten beslist naar ogen die schrikken) van de schokjes die gemiste dagen speren Gesleten klokken razen tijden of staan stil…

. -------------------------------------- De wintertijd is heden aangebroken, Dus gisteren de hele dag die strijd: Eén uur erbij, of zijn we één uur kwijt, En dat probleem, dat blijft dan in mij spoken. Vertwijfeld moet ik ook mee overstag, En meegaan in de orde van de dag.…

Alsof er geen voortbestaan is, geen eeuwige geest, lastert en spot gij met koning en met God, ’t zal noch u, noch uw minnaar Paris baten: elke sterveling wacht hetzelfde lot.…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

Snellen van dag naar dag minnen van uur tot uur mis verstaan op hopen anker voor het heilig vuur verkwikte kakeling de zon een kwelling voor het ochtend wordt snakkend naar verkoeling opgehangen de stille getuigen berekend naar buiten kussen mijn heilloze lippen het kent nog geen naam…

Haar verjaardag zal ik vieren in mijn hoofd mijn kleine binnenkamer Binnensmonds zal ik zingen: 'lang zal ze leven' zij is me al sinds jaar en dag ontroofd De viering,ritus heb ik noch voorspeld haar noch beloofd Ik kan dit spel niet echt verklaren het overstijgt de werkelijkheid Maar vieren doe ik het...…

Er was geen oorlog, geen strijd noch gevecht in mij: de haat transformeerde de woede het grote vuur tikte weg, elk uur. Het lag op de waarheid van iedere fractie in de seconde... mijn magie der geest, door menig mens bevreesd. Echter, alleen in heden haar innerlijke kracht loslaten, ten zeerste gevreesd...…

Daar zit hij daaglijks, uur na uur goed verstopt, in mysterie gehuld de beeldige in een zaak van geduld een Hercules met in zijn rug een muur Ons wereldje draagt hij heel even wichtig op de breedste schouders van `t heelal nooit eens of ooit, noch wiekend na val zijn naaste is daarenboven (mede) plichtig Tezamen draaien zij moeiteloos door…

We dwaalden langs akker en door veld door veld en langs akker Zon en wind hielden ons wakker we kenden tijd noch uur We maakten zo ons avontuur... uitgedaagd door 't landschap Jij zei: we hebben wind in de rug Ik zei: we blikken in een laagstaande zon Op de weg terug was het net andersom.…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

Met gekromde klauwen stil biddend in de lucht spot hij zijn prooi op kwart over 10 Scheert strak, duikt tikt, haalt uit, te laat de prooi is niet wijzer het laatste uur is daar…

Achter in de kamer bij de grote klok waar wijzers wijzen maar nooit weten leg ik een stukje neer niet klakkeloos, oh nee, voorzichtig, even voorbij het licht, net niet gevangen door het diepe duister kun je het even zien kijk dan toch, kijk dan je kunt het bijna aanraken even vasthouden tot de tijd elf slagen slaat één tel in dag of…

laat het voor altijd duren dit laatste uur alles is vredig alles is mooi in dit laatste uur moed, geluk en wijsheid brachten ons tot hier liefde in de schaduw van het slagveld moed, geluk en wijsheid wens me moed, geul en wijsheid tot ook deze storm is geluwd…

stelletje lummels, kijk nou, de melk kookt over, het is vier uur 's nachts…

het is verdwenen, de vage stilte en ook het maanlicht rechts of links ik luister naar wind en vele dingen steeds verder weg van de buitenkant zo leef ik mijn ziel: aan ieder uur genoeg het jij en mij, binnen het wachten en het weten de nachtverloren wolken - er varen boten voorbij - ik ben de dood op vele dagen trouw…

zo zal het zijn en nooit anders dat men van een dichter niet wil horen hoe het verlangen zichzelf neerschrijft in wisselwoorden vreemd aan rust zijn handen liggen stil, nog wachtend op vlagen doodslag, met de vuist omhoog averechts, alsof het in iets geloven het duister zou oproepen zo zal het zijn dat het raam steeds gesloten…

een immense rust stilt de honger van de oceaan het slaat in ieder uur tegen alle klokken in.…

stromend uit de vrije poriën van hun natuur, vruchtbare bron die de tolerantie verrijkt, soms wat rins misschien zelfs wat zuur, in een gezamenlijke beleving misstaat geen rafeltje, als zij niets te duchten hebben in hun mooiste uur.…

Soms mis je iemand al na een uur Soms pas na een dag of week Maar onvermijdelijk komt die steek recht in het hart, op de dag dat het jaargetijde is Een dag van ongekend gemis.…

Het derde uur van de dag een stil zegen uurtje de hymne van de Geest zingen met Gods adem mijn dagen in het klooster 4…

Zonder een brief, Noch een beleefd Goeden dag.…

Ouderen zijn niet snel van hun stuk te krijgen 'n stevige, 't langstlevende en groeiende doelgroep nu er net niet bij in het Europese Parlement mogen de andere partijen hen vertegenwoordigen in naam van 't Christendom, 't Socialisme, 't Nationalisme wat ook voor senioren opgaat, alleen anders we zullen het zien, we wachten het levendig…

[Romeinen 8:35 en 38-39] Noch ‘t brullen der ontmensede tyrannen, Noch zwoege dorst, noch snaken naar het brood, Noch lichte vlam, noch zwaard van bloede rood, Noch scherpe bank, noch ketenen gespannen, Noch goedverlies, noch knevelen of bannen, Noch hoge macht, noch diepe waternood Noch tijdsbeloop in leven of in dood Noch wan-geloof…

na dagen zwoegen kwam hij aan bij de rand van de vulkaan daar heeft hij toen nog lang staan staren vlocht onderwijl z’n lange haren en uur na uur na uur doorvoelde hij het woelende vuur dat gloeide in de kille mist totdat hij het heel zeker wist toen legde hij z’n kleren af en sprong in dat verzengend graf…