Alle inzendingen over verdergaan

Dood was ik Niet meer tot leven te wekken Doodverklaard door mensen in mijn bestaan Dood was ik In mijn eigen gedachten - Zo kon ik onmogelijk verdergaan Licht, leven en liefde Werden mij aangereikt Door goede mensen in het UCP Door de dood heen Het leven teruggevonden Dank! bijzondere mensen in het UMCG…

Jezelf herpakken en maar op dezelfde voet verdergaan.…

Jeannet Elleboog in elleboog Word ik vanmorgen Met jou wakker Adem die haast Onhoorbaar mijn Gezicht beroert Zo zacht dat ik Twijfelen kon of Je er nog wel bent Rust zoals alleen Totale rust kan zijn Ogen die nog worden Toegedekt door luikjes Die weldra opengaan En wij die in allesomvattend Vertrouwen met ons Leven verdergaan…

een vleugje van aroma dat zich liefde noemen zal drenkt zich over je lippen die ik teder kussen wil op je schouderblad verschijnt een tatoeage weet niet wat het is maar het zit er stil je huid is zijdezacht en slechts licht bezweet ik zie ons al verdergaan al is het door mijn roze bril wijn drenkelt op je navel en spat er ook rond…

Ik zie niets meer Het glas is helder Maar ook zo leeg Waar ben ik Na al die tijd gebleven Mijn liefde voor jou Is met de tijd verweven De dag dat mijn Spiegelbeeld verdween Ik herinner me niets Waar ben ik In deze wereld verborgen ik ben niet levensmoe En jij niet zonder zorgen Ik zwaai naar Wat al is vergeten Groeten en verdergaan…

Ik zal afdalen en me overgeven Aan het gevoel dat je me geeft Zonder nog te verzetten Leg ik me neer Ik ben verliefd Zeg ik, tegen me zelf en ik zink In een zee van onzekerheid Verdergaan zonder toegift kan niet meer De golven zijn te hoog Ik verontschuldig mezelf tegen mijn ziel Voor het gevecht dat ik heb geleverd Voel me euforisch…

als een in woede ontstoken meute haar driftig te grazen wil nemen al de illusies die ze ooit heeft gedroomd met geweld tracht mee te nemen haalt zij hen met een sprong in de nacht onderuit ketent hen gedachteloos vast aan de sikkel van een ondergaande maan omdat zij wil verdergaan met leven ten volle wil bloeien iedere morgen…

profileer je niet wees slechts het begin en eind van eigen kunnen als je geaard bent door jouw vaste voeten zijn de roots van lang geleden als de rafels van vandaag er hangen druppels aan gevormd door vreugdekreten twinkelend gerangschikt tussen tranen, vol van pijn elke laag van dit bestaan draagt reeds de kracht van verdergaan…

Wanneer het bloed in mij verbleekt En het verdriet in mijn nietigheid weent, Dan zal ik eeuwig blijven schreien En verdergaan in beroofde woestenijen Ik kom dan niemand meer tegen, Mijn naam zal worden verzwegen……

(een jeugdherinnering) De smart door haar mij aangedaan ontneemt de moed tot verdergaan, het leven kan ik niet meer aan; dit zijn mijn laatste uren. 't Gemoed weegt zwaarder nog dan lood en in dees grote zielennood wens ik mezelf alleen maar dood. ‘k Zal haar mijn rouwkaart sturen.…

en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver, zacht zo wit als sneeuw voor u waarschijnlijk heel banaal maar voor mij zo betekenisvol mijn kat in dit verhaal…

Ik somber Dus ik ben Al twijfel ik Ernstig Aan mijn bestaan Al zijn al de Scholen waarheen ik ging Reeds lang vergaan - hier en nu Mag ik nu beeldend En schrijvend verdergaan --------------------------------------------------- Alle schoolgebouwen die ik als leerling bezocht of waar ik de 32 van mijn docentschap heb vervuld…

zonder het zijn en het zijn zonder dat het gelukkig is de liefde wat een rariteitenkabinet jij bent weg achter de wolken of verdwenen somber, bang en onbegrepen wacht ik hier ik heb het koud zonder jou de angst van verschijnen zonder warmte ze heeft mij in haar macht ontkenning, bevestiging is zekerheid in elk geval de oorzaak weten en verdergaan…

ervan afhangt schrijven totdat ik niet meer kan totdat ik weer voel dat ik zonder hem of zijn beperkingen wil zijn maar dan moet ik de juiste woorden en verbindingen weten te vinden loos schrijven heeft geen zin het moet komen van binnenuit zodat het voelbaar is en autentiek voor dat ene nietige moment alleen dan kan ik weer rusten en verdergaan…

Alles is zwart in mijn hoofd Het laatste lichtje uitgedoofd De moed zakt weg en trekt de energie mee Onvermogen, onmacht en zelfhaat beheersen nu mijn bestaan Ik sta voor de keuze: Verdwijnen in de schaduw of toch nog verdergaan De onderste steen van de muur heb ik in eigen hand Durf ik hem eruit te halen zodat het licht naar binnen…

pijn zoals zwart zwart zoals een nacht vergeten verloren als de pracht van het gloren van de ochtend na een nacht zo warm zo wil ik zijn voelen tot in jouw hart streel omhels jouw smart tot in het donkerblauw van mijn hemel ons bestaan kom laat mij verdergaan verder dan de nacht dan de hemel ik ontwaak in de morgen in…

De simpelheid van woorden gevoel zacht omschreven Diep vanuit het warme hart waar liefde steeds zal zweven De simpelheid van woorden over tederheid en verlangen Beelden verbonden met letters momenten die blijven hangen De simpelheid van woorden door innige emoties gedreven Het stilstaan en het verdergaan zomaar een stukje van je leven…

Soms heel even stilstaan bij het moment van nu een kleine adempauze pas dan weer verdergaan korte stop van het draven een ogenblik van bezinning rustig op dezelfde plek genieten van alle gaven die de natuur ons vrijelijk schenkt onvoorwaardelijk in haar pracht laat haar je hart betoveren hoor, het is de stilte die je wenkt kom tot…

Ik somber Dus ik ben Al twijfel ik Ernstig Aan mijn bestaan Al zijn al de Scholen waarheen ik ging Reeds lang vergaan - Hier en nu Mag ik beeldend En schrijvend verdergaan ------------------------- Alle schoolgebouwen die ik als leerling bezocht of waar ik de 32 jaar van mijn docentschap heb vervuld zijn inmiddels afgebroken…

Ondanks alle leed dat er bestaat Kan men zinvol in het leven staan En in alle vertrouwen verdergaan Wanneer men zich op God verlaat. De zin van het leven geeft de Heer Hij heeft ons een toekomst bereid Een volmaakt leven in eeuwigheid Zorg en leed bestaan dan niet meer.…

Of zouden zij in oranje en geel gewoonweg verdergaan als bij een Chinese opera vervolgens haasje over spelen?…

Soms zwijgen we maar beter, doen de deuren voor even dicht en zien de bomen groeien; we voelen dat niet enkel de materie ons kan voeden met het licht, en willen verdergaan.…

gewoon even niet leven geen geweld of liefde en al helemaal geen streven de tijd, nu niet meer van belang ik zet het gewoon even stil nergens te vroeg of te laat en niks was ik moet of wat ik wil helemaal weg van deze wereld niet belangrijk zijn en even niet bestaan en dan pas als ik er zin in heb zal ik weer met mijn leven verdergaan…

mijn ogen kleven vast aan het foedraal spring nog, om minder diep te vallen de rechterhand neemt als reflex de houding aan het hart valt in Beethoven uiteen zal ik mijn blad vast laten vallen half gestorven ben ik al moet naakt toch verdergaan wil jij mij naar de stilte dragen waar geen muziek, even geen muziek houd jij, je wortels in de…

iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan toch wil ik iets bijzonders nog vertellen liggend in mijn kist zag ik een brief herinneringen aan ons verleden neergeschreven, bekentenissen, ervaringen uit ons leven dat werd mijn leidraad voor verdergaan…

Verleden jaren In herinneringen gevat De toekomst ligt open Wachtend als een donker gat Gevuld met onzekerheid en angst Vallen en weer opstaan Verdergaan om te overleven Alle dagen, ook de nachten Angstig zijn Steeds verder weg De onbevangenheid van toen De onschuld van een kind Puur en zonder zorgen Zoekend naar balans De samenleving…

kleuren tunnelen van een verre zon zij spiraalde warmte van waaruit het ooit begon haar koestering schreef tekens met een vlagende wind in de liedmelodie van een kind vol verbazing herkende ik refreinen als op het lijf geschreven werden zij al snel de mijne in een vreemde taal zong diep in mij de energie het verhaal van ontstaan en verdergaan…

weet, jij bent er niet Nee, je bent er niet meer En je zal er ook nooit meer zijn Nooit meer zal ik in jou ogen kijken En die gedachte doet me pijn Ik denk te veel aan je Ik heb veel verdriet Ik kan niet verder zonder jou Maar ik weet dat jij me ziet Ik weet dat je over mij zal waken Dat je er altijd bent in mijn hoofd En ik zal verdergaan…

Op ‘t einde van de laatste straat staat mijn weg voor eeuwig stil Geen spiegel toont mij ’t gelaat van hem, die ik gaarne zien wil De weg terug schijnt pure mist mijn ziel kan louter verdergaan Wordt hier het gisteren gewist?…

Een groot verdriet bedroefde mij omdat ik wist hoe het zou verdergaan. Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had. Hij lachte hard zoals hij nog vaak doet. We wisselden een beleefde groet en daarna scheidden zich weer onze wegen. 'Wacht maar', riep ik hen na, wij komen elkaar nog wel eens tegen.…