Alle inzendingen over verdriet OR eenzaamheid OR pijn

Ik ben stil geslagen ik ben op zoek naar woorden die mijn verdriet kunnen dragen en als ze er al zijn trekken ze krom van de helse pijn.…

Je liet me staan Daar in de regen Uren wachten Op dat plein Ik dacht nog wel Er zit iets tegen Wat tegenviel Bleek ik te zijn Ik was gek genoeg Om te vertrouwen Vreemd genoeg Bleek dat een fout Wat wederzijds Had moeten wezen Bleek achteraf Zo kil en koud Je liet me staan Daar vele uren Verzopen, nat En nagestaard Wat jij toen…

Ik zag hem vertrekken op een avond, Zoals je een gemiste trein ziet vertrekken, Ik probeerde uit te leggen wat een pijn ik voelde. Maar kreeg geen woord gezegd, toch voelde ik het verdriet om zijn vertrek, En nu eenzaam ween ik traan om hem die ik verloor, Mijn beste vriend.…

Ik bid voor alle mensen hier bij mij op aard of de Heer ze narigheid en veel verdriet bespaard. Ik bid voor oude mensen die vaak heel eenzaam zijn ook bid ik voor de zieken Heer verlicht hun pijn. Ook voor wereldleiders heb ik een gebed die maken er een zooitje van als U niet op ze let.…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

Met alle kleuren van verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte…

Héél sereen geen pijn en verdriet? Is het niet stil... waar je nu bent? Niet eenzaam... mis je mij daar niet? Ben je gelukkig... nu je daar bent? Heb je eind'lijk rust... in je malende hoofd? Ik zal je weer vinden als ik er ook ben! Begroet jij mij daar... zoals beloofd?…

Is pijn, teleurstelling en verdriet dan alles wat het leven biedt? Nee, gelukkig niet. Ook onrust, angst, eenzaamheid, verveling, doelloosheid en spijt. Alles op z'n tijd. Soms bij 'n herinnering wat weemoed. En later de aanvaarding, bitterzoet: Het is voorbij, voorgoed.…

, liefde en pijn…

Verdriet gaat verder dan pijn, Verdriet is voelbaar, verdriet doet pijn. Ik heb verdriet.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

onder het harde, gevoelloze harnas het harnas van pijn en verdriet schuilt zich een persoonlijkheid die de buitenwereld niet ziet iedereen heeft zijn woorden al gezegd niemand denkt na over hoe het voelt maar het meisje onder haar harnas hoopt dat het niet zo wordt bedoeld ze vult haar pijn met eenzaamheid hopend dat ze niet alleen blijft…

Met alle kleuren van verdriet zag je de stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het zoetwatermeer spiegelde ontzag voor de dichtershemel waar jij soms koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte dikwijls metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen…

Roepende om hulp heel zacht, in mijn hart een plek van leegte en verdriet door de pijn en wanhoop; verloren in het doolhof van eenzaamheid.…

iedere lach verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert haar immens verdriet in de eigenheid van eenzaam zijn wacht als een schaduw getemperd verlangen in de begeestering van alle pijnen beheerst een leven dag na dag smeekt de toekomst mild te zijn…

iedere hoop verliest zichzelf in de weerspiegeling van zilte tranen reflecteert het immens verdriet in die eigenheid van eenzaam zijn zoekt als een schaduw getemperd verlangen de begeestering van alle pijnen overheerst de hopelozen aan hen behoort de eeuwigheid Die onmacht soms...…

Door de intense pijn word ik van binnenuit opgevreten, door het verdriet tegen de grond gedrukt. De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

al heb ik mensen om me heen mensen, die me zo lief zijn het doet pijn... ik geef om hen maar toch het gevoel dat ik anders ben dat gevoel van eenzaamheid raak ik niet kwijt ziek... en toch ook weer niet en daarbij het gevoel van verdriet ... ik wou dat gedicht niet bestond, ja, want dan was ik helemaal gezond...…

troost vanuit het hart vervangt een duizend woorden verlichten pijn en smart bezorgt je nieuwe dromen elk gebaar in tederheid stopt heel even het verdriet soms zal het nooit verdwijnen maar verschuilen helpt je niet laat je tranen niet verborgen verwerk ze samen in verdriet voel ook nooit de eenzaamheid schuil heel even in de tijd…

wanneer je zo gelukkig bent en niemand er is die mee wil leven je voelt je eenzaam... op een moment dat je denkt dat alles verkeerd loopt je voelt je eenzaam.... als je verdriet hebt dat niemand begrijpt je voelt je eenzaam... als je hart gebroken is en niemand die het weet hoe het voelt.......…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Voel je verdriet en pijn Waar het ook van mag zijn Bedenk dat ik er voor je zal zijn…

Pijn, pijn, alsmaar pijn Nooit even zonder zijn Sterk blijven, gewoon blijven doen Maar het is nu niet als toen Feesten, lachen, plezier maken Ik wil wel, maar mijn lijf begint te staken Het gaat niet, al wil ik nog zo graag En wat ik doe gaat even traag Ik ben nu even niet als toen Ik kan eigenlijk niks doen Niet dansen want dan doet…

Wil niemand het meer horen Binnen in me schreeuwen de onmacht en de pijn Binnen in me voel ik angst Binnen in me voel ik verdriet Binnen in me voel ik het verlies Binnen in me voel ik de eenzaamheid Binnen in me hoor ik de gewonden schreeuwen Wil niemand dit dan horen ik schreeuw het uit Stop mensen stop dit is genoeg dit was te veel Vrede…

In alle eenzaamheid zit ik hier dan Niemand die me troosten kan Ik ben alleen met mijn verdriet En alleen als niemand me ziet Geef ik me over Over aan de tranen van vandaag De tranen van gisteren en van morgen Al het leed en alle zorgen Laat ik gaan En dat gaat niemand wat aan.…

Eens dat de donkere nacht viel viel de stilte der duisternis mee Mijn innerlijk, ietwat onstabiel deed mij denken over ons twee In gedachten kuste ik je lippen zacht, als waren ze van fluweel Hoe jij mij ooit kon ontglippen, kon ruilen voor je luchtkasteel Tegen oude eiken zacht praten om hen vragen over mijn schat Hoe wij hier toen samen…

Nu de onzichtbare pijn van het nooit oma zijn. Het hoort bij mijn leven maar went niet. Niemand kent wie ik verlies. Verloren toekomst en levenslang gemis. Het verstand aanvaardt het gevoel blijft. Kwetsbaar om te delen eenzaam om te dragen. Een hart vol liefde voor vele kinderen. Maar niemand die me mama/oma noemen zal.…

Eenzaam hoopje mens grijs van de zorgen ik wens je een onbezorgde morgen. waar geen pijn is of verdriet geen gemis. lieve kleine vrouw ik zie in je ogen grote trouw, nooit gelogen. een sprankje hoop, op nieuwe vrinden en ik hoop, dat je ze zult vinden.…

Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…