Alle inzendingen over verduistering

als de vale dood grijnzend en kletterend bloedrode modder besmeurt met doodskreten en stank schokkend en ratelend kinderen verscheurt wolken zwarte vogels hakkend en plunderend het levenslicht verduisteren geschiedt ooit een wonder verandert dodelijke haat in liefde zullen we naar rede luisteren…

ze duiken weer overal op de steden en hun neongedachten de vele lichtjes verduisteren de waarheid valse pracht in felle kleuren luide muziek verbergt verdoken stilte slechts even duurt de erkenning van de prachtige geschenken ook mijn vluchtige taal is zo weer vergeten het papier ritselt al in de vuilnisbak…

"Hoe overrompelend zinnen verduisterend harten veroverend is haar charisma hoe zinsbegoochelend rede verblindend handen uitnodigend haar welvende huid charmant haar mimiek elegant, magnifiek de magnetische uitstraling van motoriek!…

mistflarden ontnemen mij het zicht op het morgenrood verduisteren de dag vertroebelen het licht stappen worden onzeker op de tast zoek ik de weg maar hoe navigeer ik zonder houvast angst hangt als een grijze nevel in mijn binnenste ik kan hem niet uitademen de kilte bouwt een nest van leegte in mijn borst ik verdwaal in sluiers tussen…

ik heb de zon gezien als halve maan zij staarde mij al wassend aan kwam snel tot volle glorie toen het verduisteren was gedaan daar, waar draaien kruisen wordt slaat donker toe en projecteert haar beeld in zwart massa breekt het witte licht van jaren geeft duister weet van eindelijk weer schaduw te ervaren…

Al die harten die na het grieven de zinloosheid zien van de verduistering van een beetje menselijkheid.…

Wij spelen een verduistering, als we elkaar bespelen, schoonheid weggeschonken, resoneert na iedere trommelslag, gordijn omfloerst de leegte, doen de stemmen zwijgen, opent deuren van de huizen die in doorzichtigheid te bloeden staan in het brekend licht, geslonken ruimte breekt uit schoorstenen, rolt zingend van de daken, we omarmen de…

wie weet hoeveel de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend…

licht en donker een eeuwen oud gevecht de zon strijdend met een schaduw strijdend om het recht de wereld te veroveren licht en donker beide zijden van mijn hart vreugde, toch verdeeldheid ergens binnen heerst de smart van het verliezen van jouw licht het licht wat jij wegnam toen je mij verliet is vervangen door een schaduw verduisterend…

hij oogst lof omdat hij zo reuze aardig is voor andermans kinderen - lief voor eigen kroost levert geen applaus op, dat is vanzelfsprekend feest in de hel en gieren verduisteren de dag als het paar scheidt - zij hertrouwt met ‘n droogstoppel, hij met de boze stiefmoeder was hij spoorloos hadden wij alsnog een super pa gefantaseerd…

Mijn mond sprakeloos klanken verloren tussen licht en duister laten zinnen zweven zoeken een weg naar het onbereikbare de wil om te aanvaarden dwaalt doelloos door wanhopige gedachten naar het zijspoor verduisteren het zicht op de toekomst waar gevleugelde woorden samenkomen in het opnieuw ontdekken van het heden…

holle voetstappen dreunende laarzen klinken door de stille dorpsstraat straks zullen dronken brallers vernielend zuipend en brandstichtend de hemel verduisteren zullen vrouwen en kinderen in doodsnood vluchten voor het kwaad waarvan ze het bestaan niet wilden weten en dat hun leven voor altijd zal verwoesten als ze maanden later zullen…

Oud leer, de geur van was massief en zwaar eiken met ebben ingelegd verduisterende, damasten gordijnen Victoriaanse boekenkast spiegel met facetglas, gouden lijst zweem van rook een stenen pijp een koperen gegraveerde snuifdoos oude inkt, een zilver hartje als boekenlegger koperen bureaulamp op zware voet…

Ik stapel gedichten op elkaar tot zware poëziepilaren als stompe torens staan ze daar onmondig voor zich uit te staren Ze spreken stil in toegedekte klanken preken, verwijten of bedanken verduisteren, versluieren of verlichten vergane luister en oranje vergezichten In regels liefde en relaties staan tedere letters, zwoele spaties verwarrende…

van leven opdroeg aan een boek elke deurkruk uit die tijd is nog op zoek naar vingertoppen en haar ziel haar opgesloten voetstap op de vastgelegde vloer valt weg in het à jour van dichtgeschreven dagen opgedragen aan het nu beseft dit kind het residu dat in de geest van slechts haar naam nog immer uitkijkt door het raam dat steeds verduistering…

bijeen het onzichtbare licht laat ons alles zien in een gedeeld zwijgen buigen de trage schemering en hij voor de stilte van het leven het witte hart hangt in de oneindige ruimte de mooie woorden moeten weg kleuren verdwijnen lossen op in witregels er is niets van het hier en nu in het hart van het zwart huist in eeuwige verduistering…

De eclips typeert als gordijn van hoop, geduld in afwachting nu de verduistering ons weer verbindt met vertier. Ook nevel in de dageraad of mist op de dag zonder wind kan jouw glimlach van de nacht niet laat verdwijnen.…

18.20 Twee witte boten deinen op de golven van de Andaman. 18.32 Twee roze boten gaan op in de vlammen van de zonsondergang. 18.44 Op het zand wenken donkere krabben het tij naar binnen. 18.56 Tussen rotsen en strand schieten vissen schichtig heen en weer. 19.08 Als een rookpluim verduisteren vleermuizen de gele maan. 19.20…

Zijn het de briesjes die de storm aantrekken en het blauw verduisteren met de zwarte nacht? Het antwoord is soms een minimaal verschil die de ziel van zijn duistere beklemming ontlast.…

Voorbij de zon die heet en vol van praats was Verplaatste zich een nietsvermoedend schijfje Dat van spanning trillend over heel 't lijfje Besefte dat het hier niet op z'n plaats was Mercurius was langs de zon aan 't racen Had dat geen man van Mars moeten wezen?…

wolken pakken samen verduisteren in vele talen het blauw perspectief naamlozen roepen de wind te gaan liggen proeven de stilte van angst hun bewegen wordt gedreven door een passie voor gaan en stormenderhand overspoelen nog maakt het niet uit land en plaats om het even voor slaap eten en leven maar gezichten herkennen baarden uit…

Wat wekt het verlangen naar het opvullen van de schaduw schimmig spelend in het zicht grimmig wachtend op verduistering van het levenslicht? Wat doet het verlangen ontwaken naar het voelend lezen van een laatste gedicht?…

ben de sporen kwijt verdwaald in de woestijn van zonde waar zand als waarheid langs je vingers glijdt hebzucht van de wind blaast slijk der aarde droog in verduisteren van licht de oase van rechtschapenheid zit dicht alsof de duivel er mee speelt in helse spiegeling van lucht wordt het lieve lijf gelaafd terwijl de ziel voor eeuwig…

Mijn gebaar is een eerbetoon in de openbaring van een leven wat we samen hebben opgebouwd nu dat ik de schaduwkant zie door de verduistering. Alleen de nieuwe maan die het daglicht niet kent maar wel de euforie van vernieuwing verzend naar mijn brein voor een kostbaar fragment.…

Hoop kan nie in raadsale verduister, in driveways ge-highjack, of teen onskuldige kele gehou word nie. Here Lanie. Hoop is net 'n droom van 'n droom; 'n Beautiful oggend, blink en gebukkend van die reen. Hoop, my meisie, is om maar meestal butterflies te jaag, en al raak die nette swaar, is dit hoop wat ons laat manage.…

Verduistering was de steek van het verloren Hart waarin de ziel steeds verder afdwaalde Tot het licht weer begon te schijnen in emotionele Tranen waarin de tijden vol bevrijding waren beschilderd.…

Het zou nooit in mij opkomen om de zon te verduisteren. Daarvoor heb ik teveel in de shit gezeten. Net als Christus Jezus geef ik mijn leven voor jouw levensheil en inwendig weet ik dat je wanhopig in de knel zat.…

onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen vormen een geplaveide weg… Zie hoe prille zonnestralen kwenen in licht verscholen in een sluier van verduistering…

Inktvlek aan de hemel Uitgelopen Genoeg om de nacht te verduisteren Voor hen die omhoog kijken Rusteloos vloeide jij voort Zwarte rivier Ik rende langs de oever Steeds zag ik iets in jou Spijt droop ten slotte van je gekartelde randen Haastig gemorst, vermoedelijk In demonstratieve zorgeloosheid Zoals onze jeugd het voorschrijft Verhalen…

Gooi geen barricade voor je deur maar zet hem juist wijd open want alleen als hij niet gesloten is kun je vrij naar binnen en naar buiten lopen Gooi geen waas voor al je ramen verduister het niet met donkere gordijnen want wanneer het licht niet naar binnen kan kan het ook in jou niet stralend schijnen...…