Alle inzendingen over verduistering

In de verte ligt een uitgestrekt woud, heel donker en oud Daarin zingt een fluistering, indringend en niet te verstaan Als de maan die tussen de bomen door, licht schijnt op de verduistering, Waar de stemmen over gaan Is gekerfd in het zwarte hout Deze bomen met hun tekens eeuwenoud Door maanlicht als van goud Zijn onzichtbaar en eeuwig…

Ik had mijn pijn ook kunnen verbergen met krachtige, verbloemende woorden, maar ik zweef nu eenmaal in deze verduisterende oorden. Deze spinsels van een onuitgesproken verleden rusten al zo lang in de de geheimen van mijn geweten.…

Wilde regens, woeste winden zij verduisteren heel mijn pad Ik ga.…

Enkele druppels op de ruiten Voor de nacht ontwaakt bloemige ontluiken wisselvallig maretakken palmbomen ontstruiken speelse geluiden licht dat de wissel van verduisterende nachten vreedzaam wil aansluiten sleutelbloemen willen ontsluiten deuren die welkom luiden "Je rusalem lied van goud" bevochte ogen in scheepswrakken onheiligende…

Zware donderwolken verduisteren maanlicht de gele trompetnarcis breekt in donkere nachtmerrie naast de steen met de naam van een vriend uit onzekere tijden landwegen kronkelen zich in zijn sombere gedachten emoties stromen zijn als wilde rivieren tranen vinden warme wangen alle onrust in een nacht gevangen er is een weg naar…

schrijfster -totaal verward- en in zijn latere gedichten toont hij zoveel gezichten -maakt haar bang- zij heeft hem met haar tranen geschreven sindsdien is hij stil gebleven -al weer zo lang- het was liefde tot het laatste schrijven zij voelt haar schrijfspieren verstijven -het maakt haar oud- zijn woorden nu inktzwart verduisteren…

Reeds schift de volle schaduwkring: Geleidelijk uit haar verduistering Treedt weer de gave maan tevoren…

De takken verduisteren en steken donker af tegen het mos. Ik wacht nog even, hoopvol, maar het spel is uit. De takken zijn gewoon weer takken. Alles is vergankelijk.…

de morgenzon begeleidend zingen de vroege vogels mij de dag mooi wakker stil geniet ik het concert tot dan de wekker ontwaakt met het nieuws van de dag krachtig gesproken grafieken door verklaringen overstroomd verduisteren mij de levenslust de moed zakkend in schoenen die ik nog aantrekken moet sluipt in angst weer omhoog het bevrijdende…

Daar klop je aan, zonder aankondiging je hebt jezelf grijnzend binnen gelaten jou bij me voelen, is de stilte verlaten die je breekt met `n dreigende fluistering Verduistering kerft als ik je omtrek zie gaten vallen in -de gedachten die me haten omdat jij ze wild naar buiten mept- vergaan kermend als ik naar binnen staar Ik bedaar in de…

Gouden zegen vaak een verfraaiing na een verduisterende spijt, die te laat kwam omdat de verleiding in het leven soms als een mes aan twee kanten snijdt. Een insnijding die soms als een diepe inkerving tot iets van een hartversterving leidt. Van een pomp die nog altijd trouw zijn werk doet als een betrouwbare vriend.…

terwijl een paar wolkenflarden het weke licht verduisteren, als of boze tongen beweren dat liefde niet puur is. Na een zware tocht vind ik het huis waar de warmte mij omhelst, en waar mijn beperkingen niet belangrijk zijn, slechte herinneringen en pijn, maken plaats voor rust en vrede, een behaaglijke serene kalmte daalt neer.…

hups vrije vrouw met kloten haar zin in wil besloten slank sexy chic in minimini stuk dynamiek gaat plank gassen steelse buste de bordeaux rode roos 't is háár show van stoere vrouw grote klasse sturend loom rozig bekomen naar A-8 een afrit genomen splijt ze met toeter in claxon sidder in ’t tegenliggend peloton zinnen alom in verduistering…

vreemd hoe beiden het toeval deelden zonder woorden gelijktijdig de plaats ontmoetten alsof ze voelden hoe de doodstrijd langzaam binnensloop het lichaam zich klaarmaakte voor de reis van eeuwig zijn er kroop angst in hun gemoed nu ze de verduistering zagen (dit was anders dan de andere dagen) en wolken die het zonlicht verstopten voorspelden…

de aarde rilt beeft kookt mensen lopen in paniek als nestverstoorde mieren door en langs elkaar heen redeloos radeloos al hun kennis al hun wetenschap het helpt niet heeft niet geholpen de aarde rilt beeft kookt land overstroomt door alles verwoestend water verdwijnt onder alles vernietigend vuur van aarde wolken van as verduisteren…

hun harten tooien om zoet het voortbestaan te begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien kinderen een verkruimeld broodje strooien om de zwaan tot naderen te verleiden pas als kille schaduwen zich lengen gaan schemering binnensluipt in wazig grauw verduisterend…

Hoe schilder je bij daglicht de waarde, naaktheid die je koestert een mens door water verwond zonder je moede blik te verduisteren.…

een bosdreef die door geen mens is betreden als een schilderij dat vanop afstand wordt bekeken uitrusten op een bankje bij de boskapel… en luisteren een spreeuwenwolk komt de hemel verduisteren. de zon staat reeds laag en onze ogen raken verblind langs landerijen keren wij terug, vol energie en blijgezind.…

Je oogt tamelijk onbeducht als ik je leven wil verduisteren. toen vluchtig met een zucht, begon je zachtjes iets te huiveren . Tranend, ongerust, vervaagd het huiveren in fluisteren: "Wat was ik toch argwanend, en ik zal voortaan naar je luisteren".…

Die van 't land van Arabije de granatenappels proeven zonder dat van duizend tonnen olie zij een drup behoeven daar de schemerende zijen sluiers hun begrip verduisteren zodat noch de oliepijpen noch de tienmaal uitgelegde sommen die ze niet begrijpen ze aan bank en tafel kluisteren.…

Maar Nederland was vrij, vrij van de bommen, granaten, voedselbonnen en vrij om te gaan en te staan waar men wilde, geen verduisteringen geen avondklok. Nee, Nederland was en is vrij.…

Als de dag warm wordt, lost het verlies op, zo lijkt het, maar het is altijd aanwezig als waterdamp in permanente vrije val – regen is nooit ver weg, maakt dat de dag afkoelt, wordt verklamd tot zware mist, de zon verduisterend, totdat ik niet meer weet, schreeuwend niet wakker wordt en alleen lig in het koude water, verloren voor mijn…

Wanneer dagen nachten worden ontbijt slapeloos vervangen wordt door een uitgebreid diner gemorste kruimels tussen vochtige lakens worden uitgevist het toetje al smeltend op de grond beland wanneer spijlen worden kromgebogen licht geven in die zelfgeschapen kooi waar verduisterend niet meer werkt daar ogen nog immer de ziel spiegelen…

Maar wie geheel van de wijs kiest voor schop en zeis kust zijn politieke belangen Het zetten van zwart bloed om een mens wonende in een land hier ver vandaan met een politieke snoet dat voor verduistering de gevangenis in moet Het is ons volk dat in dood gevaar vertwijfeling en angst verkeert Dat temidden van een pandemie haar hand uitstrekt…

We voelen de warmte van de zon liefde, geluk en hoop Schijnen op ons neer, de zon straalt, daardoor stralen wij Een helderde lucht geen wolken aan de horizon, geen zorgen, verdriet of problemen: totale rust is waar je van geniet Soms hebben we bewolking, donkere wolken verduisteren de zon er zijn problemen er is verdriet er is onrust die niemand…

mijn spraak en een rechterhand Mijn wimpers plakten aan mijn wenkbrauwen hier hang ik dan vlak onder de wereld aan de wieken van een vreemd kosmisch plafond Stukje bij beetje zweet ik druppels gekroesde draden uit vallen bodemloos naar beneden tot enkel ik daar nog fladder Voor mijn ogen vervliegen nu bollen blauwfluwelen mutsen verduisteren…

Wie naar je praat wil luisteren, Die ziet de zon verduisteren, Die weet niet, wat hij ziet, En zou zijn mooiste zaken Terstond aan kant gaan maken, Of stuurt ze recht - in 't riet!…

Wie naar je praat wil luisteren, Die ziet de zon verduisteren, Die weet niet, wat hij ziet, En zou zijn mooiste zaken Terstond aan kant gaan maken, Of stuurt ze recht – in ’t riet!…