Alle inzendingen over verdwijnen OR verloren

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Zij die graag met hun leven willen breken Omdat de spanning niet meer is te dragen Die zouden wij heel vriend’lijk willen vragen Hun vingers in het stopcontact te steken En is de schok dan onverhoopt te groot Dan ben je toch - geheel naar wens – nog dood…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Irissen, ze glijden door de avond door het oog van de lantaarn laat ze schijnen, laat ze verdwijnen uit de dood opgestaan. Irissen zingen over licht en seringen over het verloren oor, de nacht is snel gekomen. Ik hoor de zonnebloemen dansen voor het venster in het nachtcafé. De sterrennacht is opgestaan.…

Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

hersens kraken in machteloos gevecht beslissingen dringen op en verdwijnen met een zucht het hoofd stroomt vol gedachten zweven eenzaam verloren zonder lichaam negerend het gevoel dat klopt van ongeduld het hart roept luister en in de stilte die valt glijd een traan begrijpend waar een serene rust tot leven…

Laat mij niet de laatste zijn keer terug waar ik verdwijn, luister de wind fluistert,ik leef waar een bloem verdrinkt in het water dat ik geef droomt het donker de dingen licht de nacht is een spiegel zonder gezicht een verloren verleden vaarwel gekust breek de dag als een scherf in mijn hand waar de zon op rust.…

Met mijn gekleurde gedachten zie ik je schaduw voorgoed verdwijnen in een dankbare leegte van een gebroken moment. De tijd was een toeschouwer die op ons leek en het moment bewaarde in een gedachte die zijn navelstreng verloor.…

ik wil je geest verleiden uit mijn hart te verdwijnen je stem dwingt mijn oren om te blijven luisteren mijn mond proeft de leegte als verzengende droogte na een warme wervelwind ik struikel telkens over je naam in een vervagende herinnering minne strelingen plagen mijn rubberen lichaam mijn lach is verloren in onbegrepen verdriet…

Laat mij diepzeeduiken in jouw ogen waar haaien in verloren lopen. Laat mij vioolspelen op jouw tanden en laat mij zijn... en geen ander! Schreew en ween als je moet sla en schop, als het dat is wat je voelt, maar laat mij nooit verdwijnen met de schilfers van jouw blik, een kinderhand vol spijt, die telkens weer verkwijnt.…

zwart donkerde het verre blauw in ijle muziek jouw hoogste tonen verloren hun fysiek in de oneindige ruimte ioniseerden samen in golvende banen rond sterren en planeten lichten af en toe op speels als een kind stralend in de zonnewind nooit zal jouw geluid verdwijnen maar in deeltjes en golfjes overal verschijnen…

Gestoord geraakt van al dit leven wil ik vertrekken van dit land geweld, oorlog en misbruik heeft mij reeds aangerand Verloren geraakt in dit bestaan stilzwijgend in de ban Ga ik weg en ik vertrek Zodra ik weet waar heen ik kan Vrijheid kan niet worden verkregen geen land is nog paraat zonder zich te laten verleiden tot het plegen van…

Niets is gebleven en alles is verloren wat ik niet wachten liet toen ik weer verdween en dacht dit is de winst die mij niet uitlacht en niet vraagt waarom ik zo graag mijn respect verlies…

realistisch zijn is moeilijk zelfs eigen zinnen lijken vreemd ik probeer telkens weer en nog maar een keer een telefoontje het onverwachte zien maken moeite verloren het hoe wanneer waarom waarvoor verloren…

Woedend trap ik tegen stoelen ook de kasten gaan eraan Krijs de dingen van de muren En gil wanhopig neem me mee Trap de muren aan gort voel een ongekende kracht Stamp de bank tot een tapijt en gil wanhopig neem me mee De woorden vliegen uit mijn keel een gebaar van verdrtiet en pijn Bid wanhopig tot het geen wat ik geloof Voel me verloren…

als uit een krant geknipt gewone zwartwit beelden verloren in de tijd de rand blijft rafelig hoe scherp de schaar ook snijdt verstild zitten zij hier voorgoed gevangen in hun eigen denkpatroon verfstreken op een doek of letters op papier de lippen bewegen wel maar geluid blijft binnen gesprek met hun ik-figuur die ook geen antwoord…

ineens was alles voorbij jij wilde geen liefde meer van mij ik zou je er om kunnen haten maar ach wat zou het baten ik zou kwaad op je kunnen zijn want onze tijden samen waren zo fijn maar ik zal me in stilte hullen want wat is er om de stilte te vullen de leegte die jij bij mij achter liet daarom heb ik nu veel verdriet terugdenken…

Ik ben geboren en dood gegaan Ik ben opgebloeid en stil vergaan Ik ben vertrokken en blijven staan Ik heb geluisterd en niets verstaan Ik heb gesproken en niets gezegd Ik heb getwist en niets weerlegd Ik ben geschreven en nooit verzonden Ik ben verloren en nooit gevonden…

Ik heb iets verloren Op dit grote strand Zit al uren te kijken Of ik het vinden kan Een onbenullig dingetje Onvindbaar in dit zand Maar mijn ogen blijven kijken Ze worden hier zo rustig van…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong. Woorden die aan jou toebehoren, maar die ik steeds verdrong. Woorden als glas, zo breekbaar, gebroken in mijn mond. Voor eeuwig onuitspreekbaar, omdat ik de moed niet vond...…

Ik voel me zo verloren Tranen die komen…..…

Senryu Gevoel verstikt mij ik ben mijzelf verloren op weg hier naartoe…

Hete tranen in de morgen donker denken in de nacht diep mijn eigen ik verborgen terwijl de toekomst naar mij lacht Mijn hart en jouw geest verbonden door zachte lijntjes van de tijd woorden slaan nog immer wonden verlies ik ongelijke strijd Dromen in geopende hand verlaten het verloren wij zweven in sluim'rende toestand ijlings langs…

Verloren Dwaal ik Door de tijd Ben ik Ingekapseld Door intens verdriet Woordeloos Omhels ik droefheid Laat zakken De moed Om verder te gaan Ik weet niet hoe Of waarom ik leef Weet niet als anderen De onbevangenheid Om open te staan Onschuldig te zijn Alleen maar te zijn In mijn dromen Zoek ik Tastend in beelden Naar antwoorden…

alle hoeken en gaten Langzaam kom ik op kracht Verloren…

In mijn onleesbare geest beweegt nog een verloren woord. Mager worden mijn vingers wanneer ik de stilte verlies en wat ooit ontnomen is, wordt verstoord.…

Als de tijd daar lijkt gekomen voor een afscheid dat ongedwongenheid totaal ontbeert dan zal de glimlach die mij zo heeft verwarmd zijn ereplaats voorgoed behouden samen met handen die vlinderachtig en passievol liefde en tederheid uitstraalden…