Alle inzendingen over vergeeld

Ik zal hier nooit meer zijn nu op deze plek ik kan niets vasthouden of vastleggen maar de verandering wordt in trage hanenpoten op het perkament van mijn huid geschreven.…

Jouw lichaam, je gestalte in die vergeelde kamer met kringen tot randen van bruin aan de muren, overlopende asbakken zo ver als ik kon zien mijn netvlies is voor eeuwig met alles wat van jou was en door jou was en bij je hoorde beprint Nooit zal ik dit en dat en hét en jou vergeten Aan de vergeelde en half tot rood getrokken…

in kleurenbeeld versleten, vergeten, vergeelde waarheid onaangekondigd dwars door tijd het papier is verfrommeld er is mee gerommeld zwart loopt over in wit als vergeeld wordt gedeeld gladgestreken en geheeld resteert een ingelijst portret gezien en teruggezet blinde vlek…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

fragiel gedicht op vergeeld papier bejaard oud ouder dan jij werd lieve Alice…

Zoals vergeelde fotos van langvervlogen mensen mij niets meer zeggen, zo zal men ooit, ook mijn portret emotieloos bezien. Dan is er niets meer van mij over.…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

In de la, een vergeelde envelop na al die jaren nog steeds dicht de inkt begint wat te verbleken soms wik en weeg ik die envelop in beide handen ….zal ik….maar nee deze brief die neem ik mee ongelezen op de dag dat ik voorgoed zal gaan vandaag lag die weer even in mijn hand de vergeelde envelop voorzichtig druk ik er mijn lippen op…

kristallen kelken gedoemd om geknakt te verwelken levend geplukt door ‘n wrede hand is ‘t het bloed dat aan de hemel rouwt om de zon die stralend ondergaat in een pracht die de verbeelding slaat waardoor de adem zijn snik inhoudt Hoe heet het verdriet dat in je schuilt dat je trekt in de warmte van beelden die na vele jaren al lichtjes vergeelden…

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden…

langzaam lepel ik de overgebleven letters uit jouw ogen beelden die vergeeld waren onmogelijk leken uit te leggen vielen na al die jaren uiteindelijk op zijn plek…

Over je vergeelde zwart-wit foto glijdt nu het zonlicht de kamer binnen…

verbloem het verlies in schone zinnen en laat bezieling in uw kamers dringen tot de grenzen van de koude vrees die men in vergeelde boeken leest…

toen onder elk terneergeslagen oog het aardse groen vergeeld tot bruin gezaaide tenslotte door de najaarswind verwaaide mijn lege armen reikten naar omhoog…

De vergeelde randen bonden het in met een aureool van duurzaamheid. Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

wind wringt zich door reet en kier voorbij oud nieuws op vergeeld papier zo de kamer in alwaar ik warm bij het haardvuur droom van u op het late uur…

Oude vruchten zijn gedroogd dromen bloesem aan de boom nu mijn leeftijd wordt gedoogd komt het weer zoals het was in mijn jongste oude droom op het vergeelde boomgaardgras.…

wat je zoekt blijft niet liggen waar het lag het vervormde vergeelde waaide weg wat je zoekt is ergens anders dan waar het lag wat je zoekt is iets anders dan het was…

Het boek ligt er vergeeld bij het lijkt ongelezen dan komen er letters vrij en maken nieuwe woorden ze zijn zwaar, vallen uit het boek woorden altijd op zoek.…

de dag herpakt zich niet nu de duister invalt om deze opgang te krijgen lukt al even niet meer door vergetelheid omarmd zinkt hij iedere dag een stukje dieper in zijn vergeelde canapé…

Je lonkt naar de schicht in het glas Verloren in de gloed die er groeit Ik hoor je spinsels In het ijle gefluisterd Dat je zonder voorbeeld In het lood van de avond (Al een beetje vergeeld) Tot een amorfe schim verduistert…

In die doos, bedekt met het rood van anjers en rozen, vermoedden wij de man vergeeld en bedorven. Met zwarte pluimen en dansende paarden vertrok hij, ons vol brandende vragen achterlatend.…

Dozen vol vergeelde foto's in een stoffige zolderhoek vertellen zonder woorden meer verhalen als een boek. Beelden van een leven vol van blijdschap maar ook pijn nemen je mee naar het verleden tijdmachine in het klein.…

plots denk ik aan een vergeeld verleden: mijn vaderhuis waarin mijn moeder zong.…

Hij roeide rond in scherven maar bleef uiteindelijk steken in zijn eigen spiegelbeeld het verleden leek vergeeld maar wilde toch niet sterven daarom wacht hij hoopvol op dat reddende teken al kost hem dat een hoge tol…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…

op de rand van de slaap word ik overvallen ik ga ineens even dood onverwoestbaar blije spreeuwen wekken mijn roerloze oren tot leven op het vergeelde behang valt het winterlicht een deur gaat dicht…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Vergeelde woorden boeken een terugblik kleurt het verleden flets naar het heden glans vervaagde gestaag de aftocht schittert nog de pijn van samen zijn twee boeken lazen elkaar uit verkreukelde omslag van die éne dag..…