Alle inzendingen over verkilde

Houd mij heel even vast raak mijn verkilde huid, verjaag waarheid, neem mij mee naar het hoogste duin, waar passie aderen vindt in omwoelde grond, laat ons wij zijn, geef bloei aan het naderende voorjaar fluister liefde richting lente en geef ons die dagen waar licht alleen maar zon zal zijn, reik mij jouw hand…

De enige die jou bij me bracht Was toch, mijn eigen verkilde hart…

ik zag de regen vallen in het donker van je ogen nog kierde het lichte blauw een stukje hemel in het grauw het opklaren is achterwege gebleven jij kwam steeds meer in het nauw het was innerlijke kou die je verkilde waardoor je ook in warmte rilde in professionele handen kwam pas je herstel ik heb je weer zien lachen in je…

in verkilde stilte afgedaald opgehaald uit donkere spelonken teloorgegane vrolijkheid hoe blaas ik warme gloed naar ingeprente beelden penseel ik kleuren van plezier in simpel samenzijn het was zo fijn te fantaseren toen de wijde wereld openlag dromen konden echt bestaan in de koude maan van deze dag graaf ik een geuzengat en haal…

zag de klinkers glinsteren in het neonlicht verdwaald door koude regen had haast maar wist niet meer waarheen kwam verder niemand tegen hoorde stemmen in paniek uit een groezelig portiek in passeren werd gezwegen voelde hoe de wereld sloot kou het bot verkilde omdat de dood mij wilde zag licht bewegen in een opklarend raam de wenk…

nog midden in mijn bloementuin vol lentegroei en zomerbloei sprokkel ik de vruchten van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand…

En het zal zijn alsof we pas Ontloken zijn als tere bloesems In de wind, die zingt alsof Hij onze harten wil beroeren; Die eens zo onnoemelijk verkild Waren, maar die nu uit hun as Verrijzen en stralen als sterren. Als regenbogen in de zomerregen.…

immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is verborgen achter het schild zal nooit naar buiten treden het is reeds lang verkild…

Na een warm lavendelbad stond je nat na te druppen op de blauwe badmat, je begon te huppen je borsten deden mee, je was blij bij mij te zijn, toen ik met je vree rilde je van de napijn over alle wrede eenzaamheid en je lichaam dat verkilde, sinds je de dagen met mij slijt krijg je meer dan je ooit wilde en we slapen tijdens zonsondergang…

c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot Voor zijn beeld, en alleen Het wordt oud, tot schrikbeeld verkild…

wat hij in taal heeft neergelegd wordt inzichtelijk verduisterd hij doet maar alles is al gedaan zijn handelen is om niet hij zou beter weg kunnen gaan hij zingt vergeefs zijn lied hij danst zij swingt niet mee een choreografie voor een steeds voor het grote nee wanneer kan hij waarheen woorden liggen verstild in doelloze daden verkild…

Ik kijk je vol in je ogen die als wolken bij me weg lijken te drijven alsof ze niet op hun plaats kunnen blijven en voor het contact alweer zijn gevlogen Ik vraag je zachtjes wat er is verveelde zuchten langs me heen verkilde blikken snel van steen ik heb het fout, ik heb het mis Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer storm dreigt in koude…

de stegen oogden nooit te donker geen stad te guur, geen buurt te grauw we liepen niet, we zweefden de nacht bracht huiver, angst en kou we teerden op vergeten honger die knaagde en die vervaarlijk vrat de jongste van de bende vluchtte ver weg van de verkilde stad geen tijd nu om de held te spelen, te draaien rond de hete brij pas…

Toen moeizaam de ochtend kwam verkilde gestoomd nachtelijk zweet huiverend, rillend ijskleed, dat het gloeien overnam het glazen geluk beademd waarachter het bleke doodslicht wacht op ratels van een klaaggedicht denken in rood geremd opnieuw ontbrandt het vuur getooid in duistere waas tollend hoofd naarmate het late uur blauwe diva’…

Ik kijk je volop in de ogen die als schaapjes over drijven alsof ze onbeperkt kunnen blijven zolang het blauw maar onbewogen Ik verzoek je, zeg me wat er is Verveelde zuchten; langs me heen verkilde flitsen, verwerpen alleen jij ziet het fout; jij hebt het mis Onderdruk zuigt damp uit kring stormen dreigt in koude vlagen tot opheldering…

zondagmiddag zag ik jou je handen in je haren wachtend in de kou verkild waren je ogen versteend was je gelaat de witte wereld om je heen leek je te gedogen er was geen mens op straat behalve ik die je daar zag zoals je stond, gebogen sprak ik je aan en zag de treurnis in je ogen maar toen ik je omarmde in een wanhopig streven je met mijn…

al haar gratie, haar speelse beweeglijkheid is stilgezet, versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren de uren glijden weg in het gebluste licht het water weigert elke beweging alle tinten op weg…

die mijn dag verlicht Zit ik nu op dit bankje… Mijn trillende hand bleef in de lucht hangen Toen hij zijn gezicht doelbewust omdraaide Erkenning was slechts mijn enige verlangen Totdat al het beleefde met de wind wegwaaide We zaten toen op dit bankje… Met mijn lippen op elkaar geklemd En een schelle gil ergens in mijn keel Met om mijn verkilde…

licht danste op het plafond ik proefde het gouden schijnsel dat mijn lippen verwarmde zachte muzieknoten dwarrelden als een ragfijne sluier over mijn huid waar ze zich schikten naar de contouren van mijn lichaam ik vergat de tijd tot ik de kleuren hoorde van jouw onvermijdelijke komst je voetstappen, grijs en koud verkilden mijn vertrek…

stil verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren ze tonen ieder hun gezicht de statigheid van zwaargewicht de geur vertelt per deur verhalen passanten moeten tol betalen ramen geven slechts een vluchtig zicht generaties hier zijn voor het geld gezwicht bomen dromen langs de grachten vogels zitten op de zon te wachten die gaat…

Stil, verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren. Ze tonen ieder hun gezicht in statigheid en hun gewicht. Geur vertelt per deur verhalen. Passanten moeten tol betalen. Ramen geven slechts een vluchtig zicht. Generaties hier zijn voor het geld gezwicht. Bomen dromen langs de grachten.…

uit de giftige smeerpijp in het dronken land van bevingen de armen van Geest de ene vergeving na de andere door de strot knijpt Hulpvaardig staan de bolgewassen gereed om met hun mantels liefde te bedekken die zwartkop vief de koolmees bewees met verenkrassen Nog steeds dwarrelt de zwarte sneeuw een aardedonkere laag creërend over de verkilde…

belaagd door talloze sneeuwvlokken haal ik buitenshuis een frisse neus blijk naderhand niet alleen een heus verkild reukorgaan naar huis te lokken maar ook brandende handen waarop de sprinklerinstallatie meteen reageert een stijve nek alsmede lippen bezeerd hoge nood het plassen houdt niet op mijn droge huid is finaal open gekrabd mijn…

Versluierde het grauw de warmte, mijn hart was niet verkild Het vond in de liefdevolle kalmte de behoefte naar verbondenheid gestild.…

De vogel die gaat zingen in een verkilde nacht, je hart dat weer gaat gloeien terwijl je ’t niet verwacht, een bloem die gaat ontluiken als groet voor jou en mij, dat is naast vele zorgen: de hemel dicht nabij! Kijk niet alleen naar boven, maar heel goed om je heen, schenk anderen wat vreugde, die bang zijn en alleen.…

voorbij de wind waaide mijn gedachte buiten bereik van mijn hart en in het nu ademde ik winter waar lente was beloofd ijsbloemen op mij ziel verkilden de dagen zo breekbaar als het dunne glas van een kerstbal die schitterend wacht op zijn moment van stralen ligt de toekomst in mijn nog warme handen en beslaat voorbij de dag droomde ik de…

nog na hoe koud het was maar hij ging weg in korte mouwen in zijn mooiste hemd, de marineblauwe en de wind woei en de vliet bevroor eerder dan het jaar daarvoor de hoest kwam en liet hem niet alleen hing droog en koortsig om hem heen hing aan de balken van ons huis om zijn nek als een lodenkruis en de wind woei uit het noorden vanuit verkilde…

De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken. De grondverf dekt. Dimensies dijen uit. En kijk, daar is de kerstkaart, rijstepap.…

wat verdroogd is wordt doorschijnend, obsceen belicht in röntgen van de opkomende zon, lichten nerven op, de rijke aderen van de synthese, vertaald in de passie van vuurvliegen, die na hun daad sterven, bekijken de toekomst vanuit het Eoceen, het venster van een barnsteen, transparant verstild in het oer van hun lijden, hars verkild…

op straf Als loon voor goedgelovigheid van God Zo ikke niet, ik ga nooit in de fout Ik stop niet eer ik weet wat mensen drijft Hun list en leugens heb ik ingelijfd In mijn verstand, ik zet ze om in goud Maar o, hoe bitter wordt mijn goud betaald Verveling leegt mijn ziel van levenslust Mijn hemel dicht, mijn zinnen uitgeblust Mijn hart verkild…