Alle inzendingen over vernis-sage

Kind uit de sagen, stilte in haar koninkrijk, verlicht haar gelijk. Roep van anderen overstemmen hoge bomen, geluid te verdragen. Tijd draagt de dag in geluiden van de stilte, zonder oordelen.…

het is tijd om weer te dwalen door sprookjes en verhalen met lange reepjes zon de zomer terug te halen de kleur en geur van lange dagen mag nog niet vervagen want de koude is nabij sneeuw en hagel wachten op het keren van het tij warm je aan het mythisch vuur van sagen en legenden tot koning winter weer de lente als prinsesje…

Ik schilder nu de kleuren van je hart in vormen fris en fruitig ben vaak in de kamer die je hebt aangegeven je ademt daar een eigen leven in helderrood zie ik je gaan in de vitaliteit die jij kunt geven je ontboezemt in herinnering het bloed stroomt trager in het vage blauw van zuivering zacht penseel ik de balans vernis je kleur…

jaarringen vertelden de sage verbonden zijn levensverhaal gegeven in acht blinde lagen zij droegen die zwijgende taal waar dromen je ogen bedekken doolt eenzaam de roep van zijn geest vertrekken stil scheurende takken daar zijn koude uren geweest toch laat hij zich huiverend zakken achter het lied van de maan schuifelen op bebloemde paden…

geloofd geprezen zij onze hoog ontwikkelde beschaving waar zij gloedvol kolkend voorziet in vloeiende laving door groene wezens van oudsher bekend van mythen sagen eeuwen met succes ontkend door hele legers hypocrieten wij doelen op verse aanwas van gretig gulzige grieten met klassieken vrij opgevoed in niet te staven oplagen…

het vlammend zwaard staat roestend naast de open haard het vuur van sagen en legenden is gedoofd door de dagelijkse tv-ellende de namaakheroïek van de massa media verkent in plastic zijn gebied verdwenen zijn de heksen op de waag sprookjes spelen niet de baas het schermpje regisseert jouw leven want jij bestaat alleen als je…

het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het heeft gestreden Ons houden van is hout geworden vermoeid en zonder vernis…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

waar vroeger schemer licht was in de duisternis stilte het altijd voor het zeggen had als laatste woord heerst nu kilte in transparante drukte zonder schaduw sprookjes sagen mythen en legenden zijn bronnen vol gelukkige ellende de levensrode draad spint juist garen bij dimensies vol met fantasie laat woorden uit hun werkelijkheid…

je ogen spreken honderduit over kabouters en kastelen je stem zingt wind in stormachtig vlagen fluistert mythen en huilt sagen je handen bouwen sprookjes om je heen waarin altijd een engel verschijnt je voeten dansen op de muziek in je hoofd je lach vangt een denkbeeldige roos ik blijf naar je kijken heb je helaas nooit kunnen bereiken…

in kaarslicht krult de werkelijkheid raken vlammetje aan mythen sagen en legenden leesbaar in hun rode hart het geel verwarmt een ander vlak soms zichtbaar in kabouterpad waar feeën dansen en met gnomen en kobolden sjansen dit sprookjesachtig gaan is voelbaar bij een volle maan als de kaars gaat walmen en gesnoten wordt dan geurt en…

Drie kinderen gingen hand in hand om bloemen te plukken op het land. De dag was al voorbijgegaan, ze kwamen bij een slachter aan. 'Heb u voor ons een bed meneer?' 'Ja, kom dan, kom, 't verheugt me zeer.' Nog voor er eentje rustig zat, sloeg hij ze dood en dat was dat. Tien stopte hij ze bout na bout als varkens in een vat met zout.…

De koning leed aan melancholia, zij hield hem uit de slaap. Het eerste licht trof een verslagen man. Er werd gefluisterd dat God zijn goede hand van hem terugtrok. Nu houden boze machten bij hem huis. Zijn kamerheer, een praktisch man, liet toen een herder komen. Jong en muzikaal zou hij de wolk om het koningshoofd verdrijven. Die kunst bood…

De edele ridder tilde zijn schone jonkvrouwe over de drempel van zijn kasteeldeuren richting de versierde slaapkamer, waar wijn in overvloed was en lekkere kaashapjes olijven en kersen wat het ritueel inluidde. Toch faalden de fundamenten onder het kasteel, de muren begaven het en er moest nog dieper gegraven worden om de boel te herstellen…

Van rationeel recht is de Ruiten Aa teruggelegd in oude bochten hermeanderd wat dat niet allemaal verandert: paaigronden voor vissen, natuur de ecologische hoofdstructuur wandelpaden, biodiversiteit en vanuit de vergetelheid in onbruik geraakt zijn de sagen ontwaakt.…

Vroeger leefde er kabouters in ’t mooie Brabants land, in heuvels resideerde ze in bos, op hei en zand. Het waren wezens van de nacht; je zag ze zelden, schuw, ze meden de mens meestal, want te groot, te lomp, te ruw. Pas als de mens naar bed toe gaat, pas dan gaan ze op pad, op zoek naar werkjes en naar klussen bij boerderij of stad.…

landschap van sterrenfonkeling sluimerende bomen bergtoppen in mist gehuld landschap van gekleurde wolken moedeloze hemels drager van mythen en sagen landschap van haver en rogge eindeloos ontvouwen van nabije dingen en verder weg landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd?…

ik weet van hun bestaan heb de invloed ondergaan geen luchtige herinneringen die eonen lang rondzingen begin de talen te begrijpen zij rijpen door intenser mee te kijken naar de fundamenten van hun leven mythen sagen en legenden tillen in een mystiek akkoord de dagelijkse dingen uit boven het gesproken woord eindelijk kan ik de levens…

Het was een septemberdag met gehesen stormvlag de dag dat ik Rusalka op de ferry zag. In de bar aan boord waar je drank en vrouwen scoort daar zong, on stage, Rusalka door het publiek luid aangespoord. En deze vrouw, in veel te korte rokken, met prachtig blonde lokken, zwoel zingende Rusalka, voelde zich tot mij aangetrokken. Onze…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

zichtbaar glas ik meng ze met mijn dromen die spiegelen in een plas ze golven fascinerend weerkaatsen echt het licht de breuken komen later als waarheid weer in zicht kleur ze met doorzichtig gevoel blijft transparant droom de dagen heel voorzichtig bang voor scherven in mijn hand ik haat die glazen beelden in mijn omgeving van vernis…

ik ervaar extreme krachten beredeneer hogere machten in een ongeziene werkelijkheid ons tijdpad is voortschrijdend leven waarin begin en eind ontbreken mythen sagen en legenden tonen ons de wereld die wij slechts uit overlevering kennen in een existentieel verlangen naar het levengevend licht krijgt het spirituele zijn gezicht…

ons rest nog maar weinig mystiek door rationele repliek ook de magie wordt in het logisch circuit stevig te kijk gezet wij zijn verworden tot automaten die zogenaamd iets zinnigs uitbraken geloof hoop en liefde zijn niet te vatten omdat zij nooit in structuren passen godzijdank zijn er nog dromen waarin sprookjes sagen en legenden…

vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…

Als zij oud is – geef het vleugels – laat het koren golven in de wind – zaaigoed voor sagen, zee voor al wat vruchtbaar is – in goede aarde. Als zij jong is – laat haar bezinken en gewiegd worden als een onnozel kind – bodem nog ongerept in de voren van zijn toekomst. Mijn inzicht zal haar niet grijpen.…

Ik, die de sagen over diens ontrouw in de schaduw voorlas... Zorgeloos? Vandaag sabbel je opnieuw op die grasspriet, onderbreekt je blote voet weer steeds de lectuur, laat ik je haast hoorbaar zeggen: -Voorzichtig! Ja, zo is het goed.…

universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal ik ben geen God maar heb nu de tijd verslagen ook in mythen en in sagen…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

natuur zoveel omvattend je zit er in je kijkt er naar alles gaat van zelf buiten je om in Amstelveen helder groen de plas een laagje dun vernis plots hoor ik utto utto utto die ik over het hoofd zag rechte lange oranje snavel licht bruine vlekken oranje nekje hoog rank op stelten meneertje Grutto heel vreemd jij weideling broedt…