68 resultaten.
Eeuwige jeugd
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 272 Een veroudering in lijnen
niet bestand tegen een
eeuwige jeugd, kaalt het
leven tot afkalving van de
eens zo aanwezige fysieke
levensvreugd.
Het leven laat zich nog
wel hullen in een strakke
spijkerbroek of op andere
wijze opvullen na een
consultatief bezoek.…
Het Offerkind (Einde van de winter)
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 41 Het is het oude liedje:
'Alles Wordt Nieuw, Alles
Wordt Jong', zo wreed
is de schoonheid van het leven
die volwassenen opoffert
aan hun schuld
hun grote schuld
van veroudering
Ze mogen wel blijven, wijs
en bekwaam of niet
als ze hun plaats afstaan
al vóór ze daar aan toe zijn
Misschien gaan ze dan begrijpen
dat zijzelf ook voordringers…
De reis naar Sybaris
gedicht
3.0 met 13 stemmen 10.376 Waarom vruchteloos verouderen van pijn?
dus, als een gevederde vriend, in de trein,
op naar de Middellandse Zee die ik een kind-
erachtige zee voor kinderachtige mensen vind.
Wat doen de tranen bij deze zoute zee?…
SCHOOLROUTE
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 517 gezond gekleed hoog geschoeid
van huis naar school langs Ford
en Coöperatie de kerk op afstand
door klokken mateloos geboeid
zoek ik hernieuwd de simpelheid
natuurlijk aanvaard node gemist
nu verouderen minder draaglijk is
pijnlijk de durende onzekerheid
van het bestaan mijn voeten gaan
op herhaling langs de hoofdweg
levensader van mijn…
Een dagje aan zee
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 94 Windvlagen vegen
de verouderende rimpels
op het eenzame zand uit.
Dan pinguïneer ik
langs pelgrimerende schelpen.
Met engelenvleugeloogjes
de van Japanse makelij zon
zien ondergaan.
Die schelpen klinken als munten,
skeletten, zij tonen aan:
de zee is niet van gisteren.
Schoonheid en brute kracht:
twee handen op één "duin".…
Openstaande ramen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 114 Lichamen verouderen.
Kringlopen bewegen.
Bewustzijn groeit.
Jaren groeien niet.
Graven zijn geen eindstation,
waarnaar het leven streeft.
We zien door vensterglas,
dat we leeftijd noemen.
Liefdevol beginnen we.
We voelen ware liefde,
wanneer moeder kijkt.
Ons lijden overlijdt éénmalig.
Liefde begint steeds opnieuw.…
WEG IS WEG
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 382 Ik zie de mensen
verouderen en sterven
zoals de bloemen.
Nog altijd zucht ik
naar finale ontmoeting
met jou en ieder.
Ik ben nog op weg
en toch al aangekomen
in liefdes stilte.
De wegen kwamen
tenslotte alle samen
in de omhelzing.
Als de weg weg is,
is er de grote stilte
die liefde fluistert.…
Zonder titel
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 341 Misschien wilde ik dat het zo zou blijven,
als een lichaam dat niet verouderen mag,
rimpelloos van tijd en ruimte.
Op een dozijnmatige ochtend,
tussen handdoek en hemd,
welde onverwacht uit koele diepte
een stem op,
een verloren gewaand stuk papier,
een vergeeld krantenknipsel
als perkament van herinnering.…
pluk de dag
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 1.096 Levensstijlen veranderen
Vrienden raak je kwijt
Lichamen verouderen
Seizoenen komen en gaan
De herfst verjaagt de zomer
En de bloemen verwelken
Een zacht briesje
En wiegende bomen
Duizenden loskomende blaadjes
Dwarrelen in het rond
Bomen worden geleidelijk kaal
Paradijselijke kleuren vergaan
Grote zwermen vogels
Laten zich dragen
Door…
Gedicht
gedicht
2.0 met 164 stemmen 74.568 En laten de vrienden snel verouderen, worden
tot waardevolle verhalen, en die meter aarde is slechts vruchtbaar
waarop wij gaan.
----------------------------------------
uit: 'Een standbeeld opwinden' (1952)…
Waterstofperoxide
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 708 Water is de oplossing tegen dof
roest is het rotten van futloos kaal
dat blauwgrijs begon zoals metaal
zonder pardon tint tot rood stof
Verwittig het niet met hamerslag
ontzie het ijzer van kleurloosheid
ook al raken de strakke lijnen kwijt
juist in corrosie blinkt jaar tot dag
gesprongen gaten vallen -niet te lassen
in `t zwakste deel…
Dag
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 87 De processie van Echternach
De sprint naar de oude dag
5 Over 12, na middernacht
Hangerig voor de nieuwe dag
Zonsopgang, een glimlach
Meteen overtrokken
Wolken van heimwee
De avond valt gedwee…
Wat grootvader wist
gedicht
2.0 met 53 stemmen 18.929 Wat grootvader wist, is hij wel vergeten,
maar spelen kan hij nog.
Wanneer hij de kamer door de ene deur verlaat
om een seconde later
door de andere weer binnen te komen,
dan heet dat: een wonder.
Geen wonde in het hoofd.
Hij herkent zijn derde vrouw
aan de bonen die ze hem voorzet,
Steeds spuwt hij ze weer uit,
want nooit zijn ze eens…
Toen wij nog jong waren
gedicht
3.0 met 19 stemmen 9.524 Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was
en wij in een ver land op hoge bergen stonden
en in het dal diep beneden een lange roerloze
roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen
in het oog van een hevige leegte, riep jij
terwijl je de hemel een kushand toewierp
ik ben een reisgids kinderen
leer mij lezen
en 's avonds op het plein…
Krassen op de ziel
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 102 ik heb ze allemaal
weer bijgespoten
rimpels wallen en
soms ware goten
vol verwachting
kijken ze me aan
maar hoever
moet ik nog gaan
huid veroudert
verliest souplesse
strakker trekken
helpt maar voor even
lijnen willen spreken
ervaringen niet vergeten
vertellen van het leven
en de krassen op de ziel
een glad gezicht
zal zo…
De pendule
gedicht
2.0 met 29 stemmen 11.074 Tik, tik, tak, zegt de pendule,
'k voel me zwak, zegt de pendule,
ik ben bijna van echt goud,
maar ook zoveel eeuwen oud.
Ik ben oud en ziek geworden
en dus echt antiek geworden.
Ik loop uren achter, maar
niemand kijkt daar werklijk naar.
Vroeger zag ik kaarslicht glanzen,
mooie dames deftig dansen
met een generaal of vorst…
SLAPEN
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 270 Een nachtje slapen
maakt je een dagje ouder
een nachtje overslaan
twee!!!…
VERVROEGD UITTREDEN
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 234 Sinds hij uit de levensoptocht stapte
Waarin ze naar het eeuwige optrokken
Hij zich afzijdig hield van slaande klokken
Werd hij een riethalm, stom en stil, verslapte
Zijn aandacht, tot het laatste lichtpunt knapte
Naakt op te gaan in zon en wind kan lokken
Dus nam hij afscheid, moe van struikelblokken
Waardoor zij, in de stroom nog, zich verstapte…
Nu
gedicht
2.0 met 19 stemmen 13.160 Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen,
aan liefde die verdween en aan wat nog resteert
aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen
en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.
Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren
en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt,
aan twintig keer per dag door ramen naar de…
Ouder worden
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 340 Weer een jaartje wijzer
Of is het alleen maar
Het tikken van de wijzer
Pijnlijke ledematen spreken
Wijze woorden verzwegen
Ervaring weegt door als de buik
Ouder worden, zwanger van vergankelijkheid…
Voor mijn vader
gedicht
4.0 met 1 stemmen 1.914 In de herfst van je leven
doe je warme schoenen aan
en een stevige jas
tegen het guur
Je trekt nog eenmaal
een beschutting op
in oude woorden
om vroegere dromen
Zilverwit blad dwarrelt
oneindig langzaam
maar onvermijdelijk
naar de koude harde grond
Je merkt de zachte
landing op
en beseft
dat in berusting
waarheid wordt gevonden…
Craquelé
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 111 langzaam verandert tijd in lichaam
in huis zonder steen
bloemloos gebrandneteld tot eikenhout
langzaam verandert een gesprek
in roddels bij de koffieautomaat
blijkt perkament papier te zijn
en een testament zonder wil
voorlopig is voortijdig maar eigenlijk nooit
wel opnieuw steenloos, alleen gedachte
eenparig en op een plek zonder plaats…
Jubileum
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 89 wij
en
de tijd
we hebben
allebei
met hem
gevrijd…
Sprekende handen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 72 Hoerwel ze nu meer van de aarde is,
zit haar lichaam nog vol verhalen,
wel is het moeilijker ze te lezen,
steeds onduidelijker worden de signalen.
Maar haar rusteloze ogen liegen niet,
haar stem, nu haperend en krachteloos,
kan niets verbergen, met heel haar lichaam
laat ze zien dat ze verdrietig is, blij of boos.
Toch zijn het vooral haar…
Doodgewoon
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 322 Als gevoelstijd bij het verouderen
alsmaar sneller gaat, de natuur de
innovatie van lijf en geest staakt,
ingeschapen jeugd-illusie van een
eeuwig leven als een kaars uitgaat,
dagen naamloos en gelijk worden,
woensdag herkennen aan ‘t lawaai
van de afvalbak en zondag aan de
grote stilte waarin ik je naam snij,
generaties een flikkerend…
zondag - nieuwe tijd
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 75 weer een raadsel opgelost, na
de klok verzetten blijkt de
tijd onhaalbaar, zijn race is
niet te stoppen
heb de tijd omgekocht
zijn wijzers opgepoetst, hem
mijn lichaam laten verouderen
doch de tijd heeft louter lak
aan het verlateren van jong en oud
ik voedde de tijd met de controverse
in zijn voordeel te laten gedijen, in de hoop…
Nieuw jaar
snelsonnet
3.0 met 12 stemmen 179 Helaas, ik weet al wat me staat te wachten
Iets dat ik hier niet in details beschrijf
Het zakt méér uit, mijn seniorenlijf
Toch wil ik eigen hangvlees niet verachten
Ik stel mezelf dus vaak gerust, zeg luid:
Toe Inge, zak maar lekker onderuit!…
Oude dames
gedicht
3.0 met 69 stemmen 16.972 Ruim voor de bus vertrekt zie ik ze naderen.
Ze lopen zo behoedzaam in de pas.
Hun schoenen passen altijd bij hun tas,
gezonde kousen steunen oude aderen.
Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas,
een beetje lipstick tegen het ontbladeren
en zilverwitte krulletjes omkaderen
't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was.
Dit is mijn voorland…
Oud
gedicht
3.0 met 48 stemmen 26.655 Eén dans, één dans met sproeiende ogen,
gloeiende wangen, losse handen.
En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen,
die als een nevel op een avondwei
omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen
en merken dat de nevel sneeuw geworden is.
Dan wijze dingen denken, lachen, liegen,
winst maken uit het wezenlijk gemis?
Of plotseling weer het feest…
Namens mezelf
gedicht
2.0 met 21 stemmen 5.875 voor niemand hoef ik me nog druk te maken
aan niemand hoef ik nog verantwoording
af te leggen of vergeving te vragen
niemands uitzichtloze positie
hoef ik nog ter discussie te stellen
in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen.
de eerste voorboden van de dood
maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand
tussen de vingers door…