Alle inzendingen over verschuild verdriet

Ik zit hier heel alleen en kijk voorzichtig om me heen. Dat komt doordat ik me schaam, ik schaam me voor mijn lichaam. Mijn ogen zijn te klein en mijn neus weer te groot, dat vind ik idioot. Mijn benen zijn te kort en mijn romp te lang, ik plak mezelf het liefste achter het behang. Vrienden heb ik niet. Ik ben een zielepiet. Niemand kijkt…

Wat is verdriet. Iets wat niet altijd iedereen ziet. Soms zou je willen dat ze het zagen. Dan kwamen misschien de vragen. Mijn verdriet heeft te maken met mijn verleden. En is doorgegaan tot op heden. Met een moeder die er nooit voor me was. Volgens mij is ze een uitzonderlijk ras. Zo had ik mijn dromen en wensen.…

De traan, Die zijn ijzeren spoor achterlaat Langzaam langs mijn wang glijdt En zijn bestemming niet weet Door de mist verblind Niet wetend wat er komen zal De traan Daar gaat er weer eentje…

Van baby tot kleuter Van jongen tot man Ik mocht je niet kennen wat baal ik hier van Twe wezens zo eender zo prachtig en fijn Als ik aan je denk dan voel ik de pijn Kon ik je maar zien al was het voor even Mijn lief tweelingbroer je mocht niet gaan leven Van baby tot kleuter van jongen tot man Och lieve heer wat baal ik hier van…

Jij vulde mn hart met het licht van je ogen Jouw eeuwige lach liet mij niet onbewogen Je zaaide je liefde diep in mij een nieuw hoofdstuk, een nieuwe bladzij Maar toen kwam de duisternis de droefenis, de ontsteltenis Jouw liefde bleek een leugen vastgelegd in mijn geheugen Jij vulde mijn hart met de haat van je ogen Jouw sarcasme liet mij…

beiden even zijn vingers niet meer gevlochten maar gedachten verweven in verleden zoveel mijlen overspoeld door vloed en verlaten door eb, terwijl monden alles deden om scherven te vermijden werden zachte lippen getekend door het brakke zout der aarde Gepekelde tranen worden omsloten door hun beider grote liefde, die immense zee waar verdriet…

tranen over mijn gezicht mijn hoofd naar de grond gericht want jij mag niet zien dat mijn pijn mijn pijn om jou zo diep kan zijn…

ook voor jou de zon straks weer zal schijnen Dat door de warmte die liefde heet je verdriet als sneeuw voor de zon zal verwijnen Ik had je graag de antwoorden op je vragen gegeven of je kunnen verlossen van de pijn Maar ik kan niet meer dan houden van wie jij bent en er in ieder geval voor je zijn…

Stapelwolken aan de blauwe lucht de wind laat, verloren een diepe zucht. donker wordt de horizon van mijn gemoed leeg is het landschap de mist daalt in mijn gemoed. maar eens zal verschijnen glanzend en blij paar'lend en lachend de zon komt voorbij...…

voor altijd ik moet wel even mijn krachten behalen en verder zien waar mijn leven naartoe leidt alles lijkt nu zo verdrietig maar ik denk wel dat het went en schat, ik wil echt niks liever, dan dat jij gelukkig bent…

Waarom moest mij dit overkomen met zo'n geweldige vent zelfs niet in mijn dromen had ik dit herkend Wie had dit kunnen voorspellen dat het zo zou gaan dat ik in mijn leven dit nog moest doorstaan Hopelijk gaat de zon weer schijnen en is dit verleden tijd voorlopig kan ik het nog niet rijmen ben ik op alles voorbereid…

mijn lieve god ach weet je,ik heb zoveel verdriet mijn vragen die vergeet je,waarom zie je mij dan niet hoelang moet ik nog verder,hoeveel jaren moet ik nog gaan de heer dat is mijn herder, maar ziet mij niet meer staan mijn kinderen zijn uitgevlogen, ik zit hier maar alleen lieve god heb mededogen,ik ben toch niet van steen zit met mijn handen…

Ik voel en leef met je mee maar kan je niet troosten je bent zo ver van hier en alleen mijn stem kan nog iets verdriet uit eenzaamheid en tranen om dat te laten zien.…

Hij heeft verdriet Maar slikt het in Uit het niet Dat heeft geen zin Het ging zo fout Met een mooie meid Te snel getrouwd Haar hart ijskoud Hij was in haar ban Verzonk in haar ogen Met een andere man Is hij nu bedrogen Hij heeft verdriet Maar slikt het in Uit het niet Dat heeft geen zin Hij lijdt in stilte Zij toont berouw…

Rouw dragen de bomen en grauw is de lucht 't gezang van de vogels verstomd door verdriet het zwijgen van alles wat leven moet zijn is als het graf dat mijn ziel heeft geborgen moe dwalend door 't doolhof blijf ik zoeken naar 't licht dat doofde op het moment waarop jij mij verliet...…

Verdriet.…

Een snik, een traan, een waterval, onstuitbaar verdriet, het besef, dringt tot me door, jij begrijpt me niet....…

Een doffe, droge, felle pijn omvat en wurgt mijn ganse denken; mijn ziel en zinnen zijn zo leeg ik kan geen aandacht schenken aan de helderwitte morgendauw die als een sprei van fijn satijn ligt uitgespreid; 't graf bedekkend. De pijn dreunt als een droef refrijn. Waarom heb ik steeds vergeten te zeggen dat ik van haar hield? 't Is…

Alleen maar ruzie alleen maar woede En de schuldige ben ik Alleen maar schreeuwen alleen maar tranen En de schuldige ben ik Al mijn gevoel al mijn verdriet Ik kan daar niet mee leven het enige wat ik kan doen Is mijn leven ervoor geven.…

Alles overheersend moe Man met de spreekwoordelijke houten hamer Dreunt op hersenpan Duizenden bakstenen Hangen met touwtjes Omlaag aan wimpers Krampachtige kaken Stijf en onverzettelijk Schieten vonken van kiezen Slaap valt aan, trekt zich terug En beukt met hernieuwde kracht Tegen het heftig tegenspartelende lichaam Overwinnen…

Je kan niet zeggen "een dochter graag" Je verdriet is niet gestild. Alhoewel ik niet treurig zou zijn, Ook al doet dit alles zo'n pijn. Laat die man toch voor wat hij is, Later voelt hij zijn gemis. Steeds omwille van de vrede, Vaak met een stil verdriet. Heus hij is het echt niet waard, Dit verdriet brengt de vrede niet.…

hoe kan ik dit verdriet overwinnen? het verlies is zo verschrikkelijk groot. het is mijn eigen schuld, dit is mijn straf, maar nooit zal ik onze vriendschap vergeten, en nooit de liefde die hij me gaf toch ben ik hem niet echt kwijt, mijn herinneringen kan niemand me afnemen, hij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.…

Veel verdriet.…

die zijn er niet, niet voor dit verdriet…

" Hou me vast", het zal niet meer gebeuren Wie hield er van wie het meest? Je lachen,je tranen,je geur en huid Is het echt ooit waar geweest? Een paar weken, het leken maanden Soms ver weg, soms nog zo dichtbij is het alweer zo lang geleden? Kom je echt niet terug bij mij? Ik weet dat het voorbij is Ik weet dat het zo moest zijn Ik weet…

We liepen door het bos, ik maakte een grapje, het grapje werd ernst, en ernst kan nu lopen.…

Tranen, blijken van verdriet Rollen zachtjes uit de ogen Kruipen langzaam in de nek Verdwijnen op een onzichtbare plek Iets heeft ze daartoe bewogen Het echte intense verdriet Is niet te omschrijven Totaal ontredderd staan De wereld als het ware vergaan En voelen aan den lijve Huilen in je hart Er lichamelijk ziek van zijn Voor niemand…

Hier ben ik. Troosten kan ik je niet, Maar ik wil er zijn, Als je zucht, Als je huilt, als je schreewt. Woorden heb ik niet, maar ik ben bij je.…

je stond er al een hele tijd de rug tegen een wilgenstam in een poging met hem treurigheid te zijn tussen je vingers door glipte een warme voorjaarswind de takken in en bracht bloei in dat vermengd verdriet je stond er als een lentekind…

Alles zie ik in jouw ogen je pijn,wanhoop en verdriet ik wou dat ik je kon helpen maar spiegels praten niet... Glazen woorden op het puntje van m'n tong die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in m'n mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…