Alle inzendingen over versteend

Die ooit de Kracht van leven Had, groeide van Oud hout naar nieuw, Werd stilaan door De eeuwen ingehaald, Schoonheid die zich Toont op ons pad, Verrassing van leven Gevat in steen En wij die ons Verbonden voelen Met elkaar en met jou, Liefde die doorgroeit Door de eeuwen heen…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

De einder Is onderweg naar jou Jij die denkt aan de vorm De inhoud van niets Dat nog op een'gerlei Wijze er iets toe doet Wat dit betreft beheerst De leegte ons iets Dat zij bedroefd om mij Haar mooi' lach doet klinken Daar versteende tranen Als kogels hun weg Banen door het verschil Tussen ons; jou en mij *Mijn geliefde…

De regen valt gestaag druppels van pijn slaan op het wegdek gaten in mijn hart Bleke zon van wanhoop gevangen in een natte stilte flarden van mist versnipperen droefenis in de wind Mijn poreuze steen zacht en beschadigd geurt naar ontzetting en dode rozen op bruin mos…

het zuivere water weerspiegelt niet het tegenbeeld blijft zichzelf, soms vertroebeld bij het vreemde waaien van een bekende wind ik neem de kiezel op in mezelf, ik word gepolijst van binnen en houd mijn adem in geen zuchtje verstoort nog het uitdeinen aan de rand een meerwezen noch minder noch meer ik ben rust een steen met een…

mijn maan staat in venus liefde kruist het pad van mijn tweede huis met nummer zeven mijn geluksgetal ik stuur een kreeftje strandwaarts vis een visje stroomopwaarts pak de boogschutter zijn pijlen af zie liefde op het pad staan…

ik wist natuurlijk wel dat een steen geen zelfdodend karakter heeft maar zo bevroren in tijd, bij wijze van spreken, lijk je op een ingevangen, samengebald universum waar geen leven aan ontsnapt en onderga je alle eeuwen onbewogen zodat je, hoe klein ook, groter lijkt dan de wereld om je heen, nou moeten we het niet spannender maken…

Het zijn vrouwen tezamen dragen geen namen 'staan hun mannetje' Ze staan in het midden van het dorp te kijk Nu pas krijgen ze gelijk: spil te zijn in het dagelijks leven Verweven met het nu met de toekomst: het kindertal Hun idealen te vroeg versteend?…

klompen leem grijze brokken klei persen samen tot moddersteen op de bodem van de oceaan als het leed dat jou ineengedrukt tot een versteende bloem onbeweeglijk achterliet…

Ik zit op kunststof wit als tandpasta warm noch koud nietszeggend draagt het mij lang staan valt mij zwaar Als de zon schijnt heb ik schaduw bij regen zit ik droog behalve als de wind hard vanuit het westen waait Ik ben niet thuis heet niemand welkom ik zit en kijk naar ruggen van mensen onderweg In een wolk van diesel stopt een…

Verstild, gelaten Wacht een versteend dodenbos Op begeestering…

versteende botten brengen je weer tot leven dinosauriër…

versteende honing beschermt een piepklein vliegje de oertijd ontvlucht…

En ongemerkt kwam regelmaat in maaltijden wandelingen, lijn in gesprekken, herinneringen. We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontemantel, Watermuiltje, Hartschelp. ----------------------------…

Reikend naar de hemel Visie van de meester Aangespoord verdriet Voor de verre toekomst Vastgelegd in heden Terwijl de rivier stroomt Lengte van eeuwen Het verdriet zich koestert In warmte van rotsen Dragen offers 't verdriet Onder traan-gewelf Immer terugkerend Door huilende stenen (China, 2001 en Egypte, 2003) Jouw lach, even versteend…

Niets wordt vernietigd, spoorloos verwoest; Een geur, een toon die in de stilte zoemt, Iets blijft - hoe ook verijld, versteend, verbloemd, Leven moet alles tot in eeuwigheid. Geen sluimring, geen min, geen dood verzoent De kruistooht redeloos door ruimte en tijd.…

Versteende agressie stoeptegel grijs gebroken straten onbereikbaar onbegaanbaar gebroken eenzaam…

je woorden als harde klappen geen blauw, geen rood de pijn versteend je raakt niet meer ik zwijg je dood…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

toen het glas brak aan versteende lippen kleurde bloed de dag in plaats van rode wijn [2010]…

kort gerokt hoog gebeend gitzwart haar en met de allermooiste ogen door schoonheid gelokt stond ik als versteend te kijken naar dat wat ik niet kon geloven…

wezenloos beeld bedelaar bevroren handen versteend trage man zijn ogen smekend om een aalmoes grijpend zoek ik zijn beefhanden…

versteende leegte grijs en ijzer. tucht. ---------------------- uit: 'Tucht', 1980.…

(dodenherdenking) het versteend verdriet uit een pijnlijk verleden geklonken aan de spijlen van het gietijzeren hekwerk... nog éénmaal per jaar legt men er bloemen…

Als door een wonder leef ik nog Ik dankte God daarvoor een vormeloze massa Versteend door de dood... Waarvoor?…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

lokken oker haren snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen naast het vruchtje dat zo innig tegen roodborstje gedrukt Opeens wordt dit tafereeltje uit versteende…

wist het ongeziene om de hoek voelde wisselen van spanning overal hoge tonen doken krijsend uit mentaal verval panisch lichtte chaos op in het donkere heelal strak van schrik deelde ik dit apocalyptisch ogenblik waar dood gestalte kreeg in versteend bewegen zonder afrit doolden de gebroken wegen brak leven in…

Roerloos staat hij daar de stil vissende Reiger Standbeeld aan't water…