Alle inzendingen over vertekend

Daar schreeuwt de wijsheid, maar klopt het nu nog Je schudt al je kaarten maar is er een kans Er is daar een wereld maar jij weet het toch Daar komt de twijfel, wie heeft de balans Je leerde van fouten herleefde de waarheid Erkenning van leven naar het pad dat je kiest Vertekend het even en wie heeft de wijsheid Je overdenkt wegen en merkt…

de ijdele beoefenaren van de moderne wetenschap geloven dat zij iets verklaren het lijkt haast bijna wel een grap gedijend in een valse schijn zijn zij helaas vergeten hoe klein we in verhouding zijn en dat we echt niets weten hardnekkig wanen zij zich groot en houden vast aan deze fantasie volhardend tot en met de dood gaan zij ten onder…

Steeds zag ik een broos gezicht met bange, pijnlijke ogen, vertekend door een eigen haat, in een bevlekte, grijsgekleurde ziel. Misschien wordt het wel eens tijd dat ik de spiegel doorgeef en dat jij je eigen spiegelbeeld laat reflecteren door de gescheurde jaren heen.…

durven weer verliefd zijn het opnieuw wagen van die sprong Het is de nieuwsgierigheid naar je kleine kantjes en het uitkijken naar meer Het is het dromen bij een glas wijn het liedje dat ik voor je zong Het speelse van je kinderen hun handjes waartegen ik niks heb van verweer Maar ook de ongerustheid vanbinnen dat ik dingen weer eens vertekend…

Al armpjes, beentjes, een buik De navel een hongerend strekken Ogen gesloten, eeuwig Ronddrijvend in het tijdloze Verdikte water van behoud De flikkerende buizen, duimel Een blinkende vloer vol waterspoel Alles één pennestreek weg van de chaos Een in het halflicht vertekend oog Dat door anders brekend glas Je duister impertinent aankijkt…

Achter glas vertekend de pijn zich in tijd, de teruggekeerde rust dekt met stilte dit tafereeltje toe, draait de aarde door in de palmen van volwassen handen om die te openen in de lente. "De herinnering is een kerkhof dat bloesemt." Johan Daisne…

vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar bloedend heb ik deel, heb ik part in je hulpeloze kreet mijn naam is angst moedwillig verteken…

intimiteit met de grootste luister op het deinend doek van lust, opwelling bevestigd elke verbeelding wat het duister tart vanuit de perfecte composities die ik zoek, uit meerdere creaties van de muzen die mij bezochten het stuurt een onzekere hand, kleuren van mijn fantasieën in een maskerade op de loop, beland in elk vertekend…

Streellicht vonkelt mondjesmaat puilt zijn zuchten langs de tocht die nog zijdelings om ronding schuilt naadloos neemt het nauwelijks deel Flinter maanlicht raakt verstrikt maast zich tussen schaduw door schoort onthulling rank van waas likkend glans aan scheuten zinder Wadend in fluweel vertekend aan wellend wasem amper damp sleept de…

dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst aan de grond ontsteekt de herfst enthousiast zijn vreugdevuur en dwarrelt het goudgele blad al knisperend rond deze vertekende…

eendrachtig naar een voltooid verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich berg afwaarts waagt terugkeert op z’n sluipende schreden van verval, vertekend…

ego-streling Sommigen puur uit spanning een enkeling uit verveling Het lijkt allemaal zo ideaal daten met een "voor-selectie" Ieder naar zijn of haar smaak zoekt een partner met perfectie Uiteindelijk maar één ding wat na bezinning echt blijkt Bij het hele internet-dating is niets echt wat het lijkt Verjaarde foto's en info en een vertekend…

morgen valt de sneeuw in de zomer is de ochtend het laatste moment voor ik ga slapen de wereld draait door en verder zelfs op zijn kop lijkt alles dichtbij door perspectief vertekend braakt de uil haar maaginhoud in chaos sneller dan ik denken kan volgt de dag de nacht de nacht de dag wordt eikel boom waaronder kinderen nietsvermoedend blindemannetje…

Ze waren uitverkocht en lagen als steile doden op de levende have van het schip, drenkelingen die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest voor de bodem van de zee namen die vertekend op het dek liggen te verbleken met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind hadden geraapt uit…

draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het minzaam buigen van knieën en het hoofd op een begerig mens langs de wand fluistert verlaat zijn stem de ontwaakte spiegel knipoogt nog naar hem Bewegende lippen over een onzekere zee zijn zacht geluid draag, nu ik gestrand aan wal lig, ik uit een vertekend…

Zij glijden door sloten de wereld in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden, werden intieme vrienden in woelige wateren van de nood, reis op beider voeten sinds zij groeiden, door mild en vertekend land, vindbare lidtekens gaan van hand tot hand, geschreven…

Mijn gezicht zal worden vertekend. Nog meer barsten en ik moet de stukadoor bellen, daarvoor bel ik een goede vriendin, zij helpt mij wel aan een vakman.…

moe gestreden door eigen religie scheidt de ziel zich van mijn wezen construeer ik zo een soort antipathie wat menig mens zal doen vrezen blik ik in mijn eigen kathedraal zie het zwarte aan de macht beeld dan een vertekend verhaal zo draai ik mijn rondje in de nacht kom vanuit de afgrond opgestegen en dans over grijs gedraaide platen…

Glas in lood, zo leken haar ogen gelegen in een mozaïek van kleurvrijheid gebonden een spiegelkrans van waar we ons bevonden vertekend door `n plots ontstoken verzwegen Paniek, in huiver, bevroren zonder besluit op weg om al het klare verstand in te binden onzeker of `t kwaad haar via mij kon vinden vluchtend liep haar loodgrijs kristalzuiver…

hongerig naar voedsel wat de laatste zomer bracht roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken hun poten in de vloeibare lucht, de ziel van het seizoen blijft achter, ingebed in veren van de overwinteraars, waarvan al velen zijn vertrokken, wat achterbleef is een getekend gelaat, geeft de verbrokkelde dag een vertekend…

De wijn is oud gevat, ik als drinker onervaren verdronk in flessen onbenul mijn wapen was een degen die in een duel elke kurk doorstak, schonk de tijd mij toegemeten tot het jongste nat niet meer rijpen kon en elke dag komt de bodem dichterbij in de ziel van de fles ontstond de razernij het glas vertekend en vergrootte de jeugdzonden…

takken op de bosmuis vlucht een vogel wiekt een schreeuw en wat gepiep de wind kijkt onbewogen toe en waait protesten weg, hij wakkert naar de open plek waar takken breken en oude bomen zijn bezweken dan komen schemering en nacht dicht na elkaar de winden strelen een fluisterend bevelen te gaan liggen op de open plek, klaar voor het vertek…

Een reis op beide voeten sinds zij groeiden, door mild en vertekend land, vindbare littekens gingen van hand tot hand, geschreven op een vervlogen krant, waait ritselend op in een gestorven zucht om zijn tijd te ontmoeten buiten mijn medeweten om.…

Dagelijks treft het, raakt vreemden heel bitter poëtisch vertekend gezicht, vals nostalgiegeglitter. Genegeerd, gekleineerd stil en zonder woorden is hersenloos dood, vreemd aan het worden. Gevoel van meegesleept te leven, bikkelhard gekwetst in het diepst van de ziel het hart gewoon weggeëtst.…

Ik schep mijn eigen woorden zoals God de wereld schiep ik ben de schepper van mijn daden altijd was er een vertekend beeld jij paste daarin, intense nachten het was steeds die kleur geluiden waren in overeenstemming de atmosfeer was hemels mijn neus snoof de heerlijkste geuren je lichaam voelde aan als zijde mijn handen lazen de boekdelen…

Zonder al te veel poes pas en zonder vertekend beeld. Omdat je keuzes moet maken zonder daar voor te kiezen. Je grijpt al je winsten bijeen want je hebt niets meer te verliezen. Op het nippertje een eindsprint trekken. Weet je half waarom ? Vergeet niet te rekken en te strekken anders loop je daarom nog morgen krom.…

hij lospraatte met veel omhaal Het onverslaanbaar geachte Akaba overwonnen En ook kort daarop Damascus binnendrongen Maar alle gemaakte beloftes ten spijt Raakte zijn cohorte de Hijaz alsnog weer kwijt Aan respectievelijk de Franse en Engelse vlag Door het Sykes-Pycot verdrag En in de kronieken die hij later pende Bestreed sir Thomas de vertekende…

over rede tot werelden verweven bekwam jij geluk, het gulle geven in gehuppel doorheen druilerige druppels ontwijk jij alle striktheid, wrange vorm plooi jij nooit recht nooit krom maar beklijft dit universum, uniek en mijn voor mezelf de ander gelijk mijn einde als laatste doel gebaard verban jij telkens saaie geregeldheid je houdt vertekend…

aan mij voorbij een vierend touw slingert thans met eeuwige bewegende beelden of draagt een haast uitgerekte veer mij nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen van weleer zo vergaat de dag in fasen van even zijn en vertekende…

Hemellichamen als methane ogen in en door de melkweg verhuld vertekend gezicht op aarde, in bast en borst geschonken gericht op ingewreven zonden gewichten zonder waarde,tussen innig zwart en het weelderig blonde.…