Alle inzendingen over verveelt

ze had hem graag een klap bedeeld ooit was zij wel zozeer bevlogen nu leeft ze dankzij mededogen terwijl ze zich hier dood verveelt maar doodgaan kan soms heel lang duren ze kijkt naar beelden op TV het moet haar wat verstrooiing geven een beetje meer toch dan de muren de dokter neemt haar klachten mee hij heeft ze op een blad geschreven…

Het verveelt hem. Heb je de krant? vraag ik door je rits.…

Hoe zwaait ze wierookvieren, Wier stank de ware God verveelt, Terwijl men zijne glorie steelt, En schenkt aan stomme dieren! Zo doolt men zeker al te wijd. Dees godvergeten dolheid smijt De wet uit Mozes' handen. Ontzinde mensen, laat u raên: Gij stookt de helse vlammen aan Met heilloos offerbranden.…

hooghartig als een gigolo langs benen strijkend verleidt hij kopjes gevend laatdunkend het voetvolk zijn stokpaard rijdend tot aandachtig kroelen eens de schoot veroverd nestelt baarden likkend hij tevreden snorrend zolang het hem bevalt hautain vertrekkend weer omdat het hem verveelt de mens verwijtend kijkend met donker felle ogen…

geboren is maar zo ongrijpbaar leeft ze hebben alles uitgeplozen mijn hart en ziel gekozen mijn lichaam uitgewoond, mij met hun hoogtepunt gekroond ze zochten jaren die vergeten zijn in morgen gezichten grauw en handen die verrafelden in zorgen stilte is weer mijn gareel er is niemand meer die met me speelt, alleen de dood die me verveelt…

ja u daar heeft u weet van dat u leeft u ziet wel en denkt en denkt maar dwaalt af, terwijl u ogenschijnlijk leest, doch het beeld dat u waarneemt hangt nog bij het feest van gisteren of omdat u zich verveelt of aldoor uw tranende ogen zeemt heeft u weet dat u leeft of zijn uw gewoonten gewoon u doet maar wat bent u het niet zat…

deur kom schenk wijn in voorzichtig leg je hoofd naast mijn gezicht mijn handen de koude tegels sterven van verlangen het blauwe ijs bekruipt het web is met je haar verweven het kruis krast je wervels bloot jij omhelst de geur thuis ik sta hier buiten uitgeloot van geduld geef haar je bed zucht in haar adem vlees is vlees en wachten lang verveelt…

Hij is 't die met ons speelt het spel dat nooit verveelt, dat ieder met zijn leven afbetaalt. Ons finale lot, de beslissing over dood en leven is niet ons gegeven, maar lijkt te liggen in de hand van God.…

die zij stelt elke week weer meer de tranen die hij liegt zijn woord dat steeds blijft steken haar hart dat hij bedriegt en op den duur zal breken het zijn de keren dat hij belt zonder iets te zeggen de ring die steeds meer knelt wat valt er uit te leggen de lakens die hij deelt met haar en te veel anderen zijn stem die haar verveelt…

Dacht je echt dat stilte en eenvoud zo verveelt? Dat de wind of een vriendin mensen naar een nieuwe minnaar bracht?…

zo past Hetgeen je overkomen is Is allang geen loden last Zo ben je met je zielig zijn Uiteindelijk interessant Luistert men naar wat je zegt Toch klopt het van geen kant Om iets te zijn dat niet meer is Alleen om sympathie Dan spoor je niet, zit er iets los Begrijpen doe ik het niet Toch denk je heel lang door te gaan Omdat het nooit verveelt…

Waar jouw prachtige lange benen staan telt de waarde van je omgeving niet meer want van daarboven kijk jij op alles minachtend neer Op een afstandje kijk ik naar jou en naar het totaalbeeld dat wat ik zie is iets dat toch al gauw verveelt Jij wil gezien worden als een ranke, slanke sexbom met een hoerige haardos maar ik zie jou…

Soms lig ik wat op mijn kamer te wenen Weet ik niet wat er met me scheelt Denk ik vaak ‘Ik neem de benen’ Als mijn broer me weer verveelt. Natuurlijk ga ik tegen dingen in Moet ik het overal mee eens zijn? Ik doe vaak lekker mijn eigen zin En zit niet meer met jullie op één lijn.…

En als de schaduw met het licht speelt raak ik in dromen verzonken, ontstaat een schouwspel dat nooit verveelt, ben ik van tederheid dronken, omdat de zon zijn meesterwerk verricht aan de linde die ik omvadem: de schepping van leven uit adem, een onverdicht gedicht...…

Over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan…

Mijn woorden doen te kort wat je mij geeft ondanks een afstand van een enkele reis is mijn ideaal retour wat mij nooit verveelt. Een portret als kunstwerk waar ik in verdwaal een vruchtbaar landschap om op te bouwen een diversiteit in architectuur om in te wonen.…

De schaamteloosheid van onrecht en onmacht, verminking in de willekeur van plaats en tijd, verbannen door een ruis geplukt uit het heelal het bestaan verveelt zich in mij onwillige weerwil van de zondenval een mensbeeld waarover ik struikel, herhaald in de scheidslijn van de horizon, wordt schrikdraad van het verleden versnipperd…

ik nestel me op het balkon en luister met een hart dat tegen eigen ribben slaat alles zingt stijgt op naar boven met warmte binnenin dat uitstraalt naar de mensen in 't volle zicht van vogels in het openluchtconcert uit pure liefde voor muziek, ze kwinkeleren er op los, de merel en de mus, wanneer men kijkt naar het vernuft van vogels verveelt…

ik zag hoe je je krullen blonder streek het pad van ogen liep en week als je een vinger wenken zag je plukte woorden van hun lippen, kuste ze en wierp ze als zoenen in een zelfgemaakt boeket van bloemen in hun schoot je geeft je bloot als zachte streling voor hun handen, met jou wordt achteloos gespeeld totdat het iedereen verveelt…

Een kind met helderblonde haren en ogen waar wat licht in speelt komt in dit zwembad tot bedaren omdat het water nooit verveelt. Groenlichte blaadjes tegen wolken die grijs en wit en helder zijn gaan nu de kleuren al vertolken van een wat vroege, zachte wijn Die langzaam rijpt aan bruine ranken in lange velden vol met kleur.…

maak je dezelfde narigheid mee zal het woeste stormen doorstaan in deze grote levenszee Als liefde wederzijds is kom je ook weleens in diepe dalen maar dan is die ander er steeds weer om jou liefdevol naar boven te halen Als liefde wederzijds is en je alle lasten samen deelt dan mag je spreken van gelukkig zijn omdat echte liefde nooit verveelt…

Omdat hij zich verveelt, niemand anders heeft om op te schieten. Of om van te houden. Dus, zegt zij, als die muur geen muur was, was de kat nog in leven, de wind iets om van te beven, een geweer niet om mee te schieten, maar om te aaien als je geen kat hebt en ook niemand anders.…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

de wereld is zo stichtelijk stramienen overzichtelijk de plichten zijn verdeeld maar leven zo, verveelt ik droom mijn werkelijkheden door uit de tijd te treden verleg de grenzen van vandaag raak een hemelsblauwe laag ik schilder felle streken omdat kleuren vaak ontbreken voel de wind als mijn muziek een intenser strelen is er niet…

Al wat ons pijnigt en verveelt Aanzien zij lustloos en verwaten. Ach Heer, zijn wij van u gehaten, En laat Gij toe dat dood ons steelt?…

Zijn snelheid past ie aan, zoals het een heer behoort, verveelt zich bij het tempo, de stilte wordt verstoord, door een schelle piep. Ik schrik me wezenloos, het is zo rustig buiten, die was eventjes voorbij,.…

Ik vind het al sinds jaar en dag ~De Top~ het roept dan ook iets eigens bij me op, iets feestelijks dat boeit en nooit verveelt. Alsof ik zit te broeden op een lied, waarmee ik wijsheid aan de wereld geef of uitdraag: ~Mensen, pluk de dag en leef!~ Ach nee, zo filosofisch ben ik niet.…

cirkels vormen waar jij net nog was als kringen van het vochtig glas dat je zwier santé de lucht in stak Omdat je het lustig oog ontbrak liet je frivool de rokken hogen lonkte me blozend, opgetogen met blikken waaruit smeken sprak Dan fluweel jij je dronken hoofd getemd en zwak in schrijnend besef dat het niet helpt om te pruilen verveelt…

dus laat ik de contacten liever na en sla ik somber aan het hongerstaken de lange nachten zijn gevuld met waken de liefde lijkt op anorexia ik had je graag voorzichtig speels geknepen je uitgekleed en rijkelijk bedeeld met kussen, met mijn tong je huid gestreeld maar ik word wijs, de lessen zijn begrepen ik weet dat elke man jou snel verveelt…

't verveelt me nooit laat gaan de herrie, storingen, een trein vertrekt langs de andere treinen, een slang die z'n weg zoekt weg, de stad uit de natuur in, in stilte zon- der ruis het groen het paars het blauw, het goud, o, wereld wat kun je mooi zijn!…