Alle inzendingen over verwaaien

winterstormen ten hemel het wad stuiptrekt in gekromde stromingen het schuim kapseist ongenadig van einder tot einder onder een wolk van meeuwen verwaaien duinen in werveling van winden zwaar kreunt de zee in huivering van nachtkou diep donker spiegelend in deinend water foto Friese wad bij de Westhoek…

het machtige koor zong met bazuinen een bloedstollende finale maar in krochten en spelonken dansten dissonanten al hun valse toon in het verwaaien verdraaide de harmonie woorden klonken niet meer synchroon echoden hun zelfkant zonder de glitter en glamour van kerk en orkest zij hebben de deuren geopend de elitaire veste verlaten…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan een mens alleen zijn. Plotseling ontmoet ik iemand, een niemand die ik niet goed ken. Ik ben het zelf. Verbazing.…

letters tot stuifzand geworden glijden door mijn korte vingers verwaaien zonder ooit een woord te vormen vallen terug op het strand waar de oude zee hen opnieuw overmant onderhevig aan vermaledijde stormen ik houd mijn handen op tot dragen toe bereid maar zie met lede ogen aan dat het machteloosheid is dat door mijn vingers…

krenk mij niet in het oog van de tornado versterft mijn kloeke levenslied tot een angstaanjagend credo waar harten hebben lief gehad zullen najaarsstormen razen en al wat jij in mij aanbad zal tot halve haat verdwazen verstuif niet in de wervelwind die de waarheid wil verdraaien maar blijf het liefste mensenkind dat in mijn ziel mag verwaaien…

schuur maar lege wind jouw vlagen dragen geen duinen meer aan kam de golven af verwaai de fictie van hun op geschuimde zinloze bestaan weerbarstig heeft hij alles getrotseerd was niet stuk te krijgen vond jou snel als zijn gelijke in het delen van de luwte is hij onverwacht gegaan zijn sporen zullen altijd in diepe groeven…

Troepen wolven op zoek naar de einden van de dageraden zwerven hongerig door bodemloze velden huilend tegen de winterzon En als de wind de sneeuwlawine doet verwaaien verdwijnen zij in het binnenste van het witte waar de koude heerst Ik knipper met droomogen in verschillende werelden buiten schijnt een winterzon terwijl mijn geest…

jij spreekt met glazen toontjes die verwaaien in de wind waar ik vaagjes melodieën hoor uit jouw jeugd als spelend kind in je haren dartelt zon op zoek naar lichtend blond heldere ogen kaatsen lente als jij dansend naar mij komt wij schaduwen de boulevard spiegelen samen het verliefde paar…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

Toon lenterijp maar aan mijn land, dat met het verwaaien van de kilte je mag gaan pronken met je uitgestrekte schoonheid en ingehouden pracht.…

Verwaai de sluimrende asse niet Van hem, die jaren kampte om luttel heils te vinden, Van hem, wie de aard' niets schonk dan bitter zielsverdriet! 't Is hier, dat hij de dag, die duizend andren vrezen, De grote dag des oogsts, reikhalzend verbeidt; Dan zal zijn smarte zaligheid, En elke druppel gal een druppel honing wezen.…

Vandaag zeg ik niets schrijf wat in het zand laat de woorden verwaaien wind blijft als water, als stof Voor zonsopgang eten tot zonsondergang vasten op water, lucht en licht daarna vruchten en volle rijst Een lied waar de maag van zingt de rondheid van verder gaan wachten totdat de slaap alle gaten en kieren vult…

ik kriebel mijzelf eens vaker dan begin ik vast te lachen al het jaren stof verzamelen van ernst en dagelijkse plicht mag echt wel eens verwaaien de dood speelt met ons mee ziet ons boompje wisselen het liefst doe ik het met vreugde al valt wel hier en daar een traan pion ben ik op het levensbord wie rolt toch steeds die dobbelsteen is…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…

Onrustige nacht Passionele gedachten Dagen verstrijken Weken vervliegen Vlinders fladderen in 't rond Dromen behagen Maand na maand passeert Beelden spoken door het hoofd Niet te ontwijken Jaren gaan voorbij Doen verlangens verwaaien Dromen vervagen Een leven verder Nieuwe kansen, nieuw begin Cupido treft doel…

Kan hartslag zien hurken in verwaaiende jurken.…

Wind weerspiegelt mijn wankelen; vel over been verwaaiend tussen dikke lagen schaduw en meeuwen die vluchten. Morgen blijft zonder tegenspraak wanneer mijn mond zich gehoorzaam sluit ongewijzigd door het zout alsof het nergens bijbehoren me achterlaat onder invloed van wandelaars en het huilen.…

dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken ze de schijn te keren wat weder komt…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

Ik zet mijn denken op een kier, verblijf hier waar jij nu bent, mij de lieve dingen voorzegt omtrent de ademloze stilte: Klinkers zonder naam, ruisende fluistering van oude bomen, verwaaiend in de genadeloze wind. Meer dan dat, is er niet.…

zijn net gekapte haren verwaaien op de boulevard kuierend met verlangens in oogstrelende wellust in een flannel kostuum in verschillende kleurnuances de pantalon had smalle pijpen met omslag verfijnde schoonheid liefdesdorst oneindig koesterend eigen lijf en leven volledig mens in optima forma hij omhelst het leven in ijdeltuiterij…

Daar ligt de merel uiteengereten op het asfalt - veren verwaaien bij elk voertuig dat hem platter rijdt dan plat. En de rijders zien, noch willen weten wat de lente aan moois te bieden had.…

Wie met de zon danst als een kind in zomers die als bladeren verwaaien kan verdwalen op de wind tot aan het graf van een winterse dood zal ik de mantel van herfstvlinders dragen met vleugel-ogen zonder vragen mijn schaduw vooruitwerpen in de tijd waar ik het licht kan vangen dat paden plaveid om rozen te kweken want geuren worden…

als schotsen en scheven komen zij het landschap binnen gedreven dwars en tegendraads maken een lachertje van zon die normaal stralend staat boven zoute zee en luchten vol zoetwaterregens die vluchten in de vallende half doorzichtig gordijnen en verwaaiend zand van het strand meevoeren naar het duinse helmgrasland dat…

Laat mij dus maar teruggaan ook al ga ik dood van angst, naar het graf van de gelofte, waar geloof nu opgestaan is, dat ooit pijn en rouw verwaaien.…

ik zag in regenbogen jouw stukjes energie hun kleuren stralen zij lieten zich niet verwaaien door de buiige wind en donker jagende wolken in ontlading zorgde bliksem voor vuurwerk op grote hoogte zonder donder te gedogen ogen schitterden een lieve lust terwijl je handen met zon halfronde banen klaarden waar bogen soms…

we wolkten in eigen gedachten vulden de hemel met leven dachten elkaar op een bijzondere manier liefde en zorg te geven zeilden in wit langzaam verwaaiend een voorzichtige koers maar het blauw werd niet helder de zon bleef omfloerst daar spookten in donkere randjes de scherpe tandjes van onverwerkt verdriet in windstille woorden…

zij schreeuwen loze kreten die verwaaien nooit begrepen woorden die ooit zin gaven aan leven ik ben begonnen met luisteren in de stilte van niet weten daarna fluisteren om de vaste cirkel rustig te doorbreken inspreken was de trigger zonder echt te preken met het bespelen van emoties kregen wij oneliners op zicht voor…