Alle inzendingen over verwondert

Eruditie verwondert hen en verbaast een gehoor dat zich naar kennis haast. Ja, zo zou het moeten zijn.…

bloem in 't groene gras, een gouden bloemenweide Een zonnegroet die ieder jaar ons steevast komt verblijden De vlinder van het plantenrijk die magisch transformeert Ons wensen en verlangens brengt, ons tovermagie leert Wie niet haar pracht en schoonheid kent, haar elfjes niet bewondert Die heeft zich blijkbaar nooit over natuurmagie verwondert…

Opluchting verwondert mij niet, resterende pijn zal alleen jij beleven, want hoeveel tranen je ook ziet, Ik ga geen oud verdriet herleven. Het opéén bijten van je lippen, omdat je zoveel moeite doet, je bepaalde woorden niet laat slippen, dat doet me alleen maar goed.…

Poldert verwondert de naam betekent moerassige laagte maar wie het waagt te onderschatten wordt overdonderd door de leegte wie overweegt te luisteren naar de wind die boldert in Poldert ?…

Gekleurde stipjes over de koude tegels Dansend in de zonnestralen Sprankelde lichtshow zonder regels Waarin de fantasie van een kind kan verdwalen Gisteren schitterden ze van afwezigheid Omdat er wolken waren Vandaag schitteren ze gelijk een mozaïek Omdat de wolken zijn gaan varen Moeder Maria kijkt verwondert neer Op die ene oude dame En…

hij koopt een antieke unieke bundel met gedichten ’t is een liefhebber van de schone kunsten waarover hij zich zo graag verwondert en breekt z’n hoofd over welk exclusieve werk hij straks zal gaan kopen zij pluist de folders na en zoekt uit langs welke winkels ze voor de aanbiedingen moet lopen maar nee deze week moet zij zich al…

Jouw jongensachtige schoonheid verwondert mij zoals ooit de zee deed, toen ik een jongen was waarom flirt je met mij lieve punkmadam uit Parijs terwijl je weet dat ik onschuldig ben nauwelijks droog achter de oren een enthousiaste scholier mag ik het schip op jouw oceaan zijn je schilderen, omdat het leven eindig is met de twinkeling van…

De dichter verwondert zich zichtbaar met woorden hoe woorden verworden van wonder en dromen tot klanken die klinken als koele akkoorden en wensen van mensen om eens uit te komen.…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten De boom verwondert…

waterleven spat parels in het niets een laatste greep in angst ze bloost paradijselijk groen – boven het het oranje maal - om de aandacht op afstand het is triest en wrang omkomen in een haven zo bijna thuis te sterven zilt water heelt het beeld van het geamputeerde leven een laatste golf dooft emoties de krab in mij slaapt eeuwig verwondert…

daarvan heb ik enkel weet, wil dat ze in me wonen je ingetogen charme geeft betoverende ogen gedragen in een tedere tred de kaaklijn, soms met haren bedekt, doet mij ontroeren schept mijn beelden; schoonheid wordt in mij opgewekt een zachte stem kleurt het licht van je ziel dat vertelt van frèle voelbaarheid jouw gezicht verwondert…

Ik ervaar verschijnselen waar ik er één van ben. Mensen zie ik om me heen. Ik zie planten en dieren, die ik zonder ze te kennen ken. Versteld sta ik van druppels die lekken uit de keukenkraan. Verwonderd kijk ik naar knoppen, die klaar staan voor de lente. Vogels hoor ik in de lucht die samen naar het Zuiden gaan. Mijn hart hoor ik kloppen…

De luchten weer blauw alsof een schilder een nieuwe tube verf aanspreekt en zich verwondert over de helderheid en de breking van het licht. Heel binnenkort weer dromen van eindeloze avonden waarop de mysteries ter sprake komen van liefde, geboorte en dood, van tederheid en hartstocht, kinderen en toekomst. Heel binnenkort.…

De start van deze dag verwondert is gelijk het water niet rimpelloos hoe zeg je oneindig kent eindigheid. Was de nacht een echte toekomstdenker kende zij steeds alle keren haar tijd als goed gecamoufleerde metgezel. De klanken van de wind en de regen vertolken met de ook opklimmende mist heftigheid met een vreemde opmaat.…

Daar is altijd een groot dispuut geweest Of een aap een mens is of een beest; En dat verwondert ons ook niet, Daar men zoveel apen onder de mensen ziet.…

in duizeling glijdt door helder klanken langs gouden snaren, als tinkend kristal, de bronzen, diepe stem van de oerreus, als vlas golft zijn haar in de wind, met sterke handen klopt hij op de berg, luistert verwondert naar de echo's, hoort de bliksem donderrollen langs elke ruige helling, tot diepe stilte, zacht en schoorvoetend ruisend…

Het kunstig vlechtwerk van bamboe verwondert hem niet meer. Rillingen van kou brengt zelfs de tropennacht. Dan hoort hij het verre schreeuwen van brulapen. Zijn gedachten dwalen af, terwijl hij lacht, naar het Eemland van zijn jeugd.…

Wat mij altijd weer raakt verwondert en overweldigt zijn de gedichten en hartenkreten met passie gemaakt en vanuit gevoel geschreven over de liefde, verdriet en emoties waarin we troost vinden maar ook zo'n plezier aan beleven zij raken je hart en scoren hoog en schitteren in het virtuele vlak als een regenboog in kleurrijk prachtige zinnen…

Natuur verwondert zich, en toont beschaamde kaken Omdat het kunstpenseel in allerhande zaken Haar volgt of overwint. O wonderbare Kunst, Blijf groeien, en verdien der Vorsten milde gunst. ------------------------------------------- Apel = Apollo, god van schoonheid en orde…

Als je de Bacchusboschen kent dan weet je dat de oudste rent van vaste slijter naar de bak waar wekelijks met groot gemak een voorraad glas wordt in gedonderd waarover niemand zich verwondert.…

Hoe ouder de dichter worden mag, hoe meer hij zich verwondert, over wat bewustzijn is. Hoe meer hij zich verbazen kan, over slapen, ontwaken en nu. Over tijd en over eeuwigheid. Over wat de verschillen zijn. Totdat het weer hoog tijd wordt, om zometeen weer op te staan. Om de dood een kans te geven, om rustgevend dood te gaan.…

naast achterdeur viooltjes liefelijke geur en als ik denk dat niemand ziet dan troost mij de vergeetmeniet je bent uniek en niet gewoon vertelde mij de anemoon vergeet maar wat er gister was de zon strooit bloemen in het gras de tijd is zwanger van gebaar en lente maakt het leven waar het leven sluimert ondergronds komt boven en verwondert…

En al was ik niet uitgenodigd, dat verwondert mij nog het meest, ben 'k er toch naartoe geweest. Het feestvarken en de sloddervos waren al een tijdje dronken toen de stropdas binnenkwam, zich een glas had ingeschonken en de bakvis overnam. De WC-eend en de luistervink trokken hun stoute schoenen aan.…

Wat me verwondert en ook stoort is dat, omdat het zo hoort ik andere mensen ook doorstuur naar hem gewoon omdat ik ‘m erg goed ken! ‘t bedrijf waarvan ik oedeemspul betrek is dit jaar echt een beetje “gek” ze sturen m’n spullen op erin een brief of ik de porto wil betalen alsjeblieft?…

Het zijn er veel, ietwat verwondert kijkt ze ernaar. Zoveel, gelukkige momenten die door haar gedachten gaan. Ze heeft geleefd met volle teugen, haar kinderen als bloemen rondgestrooid. Veel geluk, en pijnen ook, door ziekte en de onvermijdelijke dood. Met woede…soms berustend. Beseffend, dit vergeten kan ze nooit.…

mijn lieve, blonde, wonderschone vlinder, op broze vleugels van papier, dwarrel je in onschuld door mijn gedachten en verwart mijn hart en zinnen ik voel me oud en jong tegelijk, terwijl ik in het trillen van je sterke vleugels voel, hoe je hevig vlinderend van kelk naar kelk, je tere onschuld toont, je naakte onschuld jouw naakte onschuld verwondert…

Men vraagt steeds om een C.V Nou zit ik daar niet echt mee Maar grappig zou het zijn Om puur en alleen voor de gein Een CV te sturen die wel zo gewoon is Dat men de wenkbrauwen zou fronsen Zo gewoon, zo simpel en zo fris Dat een CV nog niet eerder zo gegeven is Verwondert me in hoge mate.…

Mijn man is zo speels het verwondert mij. We lopen eruit. Het dier schudt zich. We aaien zijn rug en keren weer terug naar de auto ---------------------- uit: 'Vonkt', 2014.…

De dag verwondert zich over het schoon Van de aarde, maar vroeger spande ik de kroon En de dag, die was over mijn schoonheid verheugd, In de tijd van mijn jeugd. - Zie mij niet áán, ik ben zó oud geworden!…

Verwondert blik je in het rond, da's even een heel ander zicht, dan de plek waar je 9 maanden lang jezelf in bevond. De vreemdste dingen zie je voorbij komen, van die vreemde ronde dingen, die geluid maken, dat hóórde je wel, zij het gedempt, maar nu, proberen ze je ook nog aan te raken!…