Alle inzendingen over vlammende vleugels

Ik gaf je mijn vleugels, mijn liefde en trouw. Ik gaf je mijn woord, van "eeuwig bij jou" Verblind door gevoelens, verward en onthutst, bedroefd door de waarheid door elkaar geklutst. Zijn we te blind en onwetend geweest ? Hoelang ettert een wonde alvoor ze geneest ?…

Hoe het is een vel papier te zijn je zuigt er het harde bruin uit zucht jezelf een azuren hemel beslaat de gewelven met ranke houten planken en speelt er koning over een zelfverzonnen rijk en als je een dagje ouder wordt veeg je alles weer uit zoals de krop in je keel…

als kleuren vervelen vormen niet meer spelen ligt chaos op de loer dan volgen lijnen niet hun natuurlijke baan schieten uit in grillig gaan vlakken contrasteren gaan vloeken in het samen uitproberen een vonk ontbreekt de magie is zoek inspiratieloos het doek en toch beweegt er iets in het klad dat nog geen vleugels had in…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

Machteloos, slaat zij haar vleugels teleurgesteld opnieuw uit, hoog in de lucht en vlucht............ opnieuw richting vrijheid, zorgeloosheid, ze slaat de ballast met haar vleugels van haar af, wil het kwijt eindelijk die ontevreden zwaartekracht weer kwijt.…

Een lied... een lied, uw leven lang!... Och mocht gij 't weten, lieve vrinden, Dat — zij uw harte blij of bang, Gij hóger lust noch rust kunt vinden, Dan in gezang! Van wàt er aamt in veld en vloed Heeft niets een schoner, zaalger leven Dan 't vooglijn, dat met frisse moed, In duizend liedren, onder 't zweven, De schepping groet.…

Rotsen vormen bergen Bergen om te beklimmen Bergen om van af te valllen, vleugels uit te slaan en de wereld te bekijken. Maar boven op die rots, midden in het meer, zal de basis zijn. De haven ver van gevaren. De weg ver van de branden. Buiten het zicht van Lucifer. Deze plaats heet Moeder.... Daar gekomen, rust gevonden.…

de aangezegde dood in bootjes van papier aangespoeld wachten op zilte handen de zwaarte deinde stil en licht tussen hen in de tranen raakten bevriend met de verliezen ze weven nu de dagen losjes aan elkaar lopen door de avonden naar de nachten vandaag is niet meer wie zal vleugels geven?…

mensen vielen uit de hemel engelen die vrede kwamen brengen hoopten we maar ze hadden geen vleugels stukken van mensen regenden neer op onze daken en tuinstoelen in onze velden en akkers tussen gras en graan mensen kwamen tevoorschijn uit de wolken als vogels hoopten we nog dat ze geen doden waren ik heb je zoon gevonden en zijn vrouw…

Hij kon zijn eenzaamheid niet vergeten Nu moet hij het nog meer alleen uitzweten Hij heeft zijn hand geil overspeeld Het bolgeblazen imago uitgekleed De lucht betrekt de wind voelt guur De hemel sluit en rust is duur Tobbend groeit wroeging zuur vilein Zijn hoofd knelt van wrang chagrijn Hij straalde door warme studiolampen Na het applaus…

Het overgaan van een donkere dag in de nacht laat het gegeven even te willen ondergaan bij kaarslicht; mij zelf al te doen dagen dat er iets wacht, vlammend verlangen schijnt 't rappel door een grillig zicht.…

Een schijnbaar vlammend vuur van passie, Koud van diepbedroefde trots, Tranen biggelend door brandend verlangen, IJskoud vallend op de dorre aarde, Tot as verworden onder een warme deken...…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

Het vurig vlammend rood is nu verdoofd tot moedeloos geworden bruin. Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

Met vlammende handen. Niemand kon naar hun graven. Rookslierten stegen naar de hemel en stalen als raven alle licht. Woorden gloeien nu als kooltjes in onze ogen. ---------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004.…

Is Kaag een heksje op een bezemsteel Die vraag houdt mij de hele week al bezig Is zij als Allah hier alom aanwezig Geeft zij als God een vlammend eindoordeel Dat “referendum” zorgde al voor pijn En haar beschimpen moet weer strafbaar zijn…

Vlottende lichtstipjes Glijden vlammend roze Boven het bitterzout meer Een lauwe ondrinkbare bron Rijk aan algen, slakken, garnalen Zijn snavel zeeft de soep Besmet met rioolzeepsop Een mens zou van minder balen…

ik dicht met jou een dichterslied door de jaargetijden in vrijheid van vogelvleugeltjes geboren rond mei rozenzomers blij kleurig als een troostblad rond een grijze herfst vlammend warm wanneer de aarde winters sterft…

in de stilte de wonderbaarlijke pracht van een sterrennacht vond ik Zijn woorden vlammend warm een onuitblusbare kracht een gloeiend kooltje aangewakkerd dwars door de verlorenheid het geschreven leven de hoop, de liefde van Hem over de dood heen gespreid…

als een zee van glas met vuur vermengd, wilde ik bloemen van schouders kussen terwijl onze monden verzegeld waren en alle ogen schuchter keken, en zonder liefde rood openbloeiden om duidelijk te zien wat pure liefde was, terwijl de zee van vlammend vuur ontredderd een omheining was.…

Nog leeg en onbeschreven wordt wit papier verlicht in 't donker nu beschenen door vlammend kaarsenlicht Vlammen geven plaatsen door Van Bethlehem of Nazareth Bijbelboeken tussendoor vormen zo een kerstconcert Schaduwen op wit papier door kaarsenlicht verlicht 't heeft een mensje in vizier en tekent een gezicht De tekening geeft…

Het is zo vaak gezegd niet de weg te gaan die ik heb gekozen met blinde ogen langs peilloos diepe ravijnen over overvolle wegen zonder richting, zonder doel zwervend en geen horizon waar de ochtend daagt met vlammend gouden randen.…

vanuit de verte weef ik een verhaal rondom jou een prachtig verhaal een waaier van licht klinkende tedere taal vanuit de verte een baaierd van vlammende bruisende zinnen ik heb alleen je naam nog voorbij de poëzie…

weer brandt de toorts immense energie fakkelt niet olympisch in een winner of genie daar waar liefde warmt tot ontsteken ken ik geen gebreken ga ik door het vuur voor jou vlammend worden wij in samen man en vrouw…

zijn woorden vlammend rood gekleurd steken af tegen het licht weerkaatsen in de dauwdruppels als parels langs haar gezicht de grauwe schaduwmeren versluieren langzaam vallen stil over haar oren in het schijnsel van de maan al voor zij verloren de nacht bezingt…

je lach straalt warme mensenliefde ogen vangen ons met vlammende kleurrijke energie jouw zachte raken tintelt en laat lente weer ontwaken jij bent de zon op het nachtelijk feest jouw licht is niet uit geweest…

Vlammend leven moedige mensen. Van wieg tot graf. Zoals vlammen, die gestorven hout tot nieuw leven wekken. Wanneer moedige mensen sterven, leeft hun gedane arbeid voort. Zijn hun allerlaatste woorden, nog niet gezegd.…

uit het duister willen tillen tot het licht je aanraken kan het stil wordt in huis in het oude trappenhuis uit het duister tillen tot de vlammende zon daarbuiten de rietkraag aan de overkant in lichterlaaie zet ik zou je uit het duister willen tillen tot het donker wordt en ik de laatste de blinden sluit…

licht in, licht aan de duisternis valt in daglicht valt weg en de zon kust de zee sissend valt een vlammend betoog mij ten deel, licht uit donkere wolken, oplichtend water de dag gedoofd een verschil van dag en nacht…

In stormend oorverdovend leven koerst zij naar stilte op vleugels van hoop in tomeloze overvloed zoekt zij leegte op vleugels van vertrouwen in ongebreidelde hebzucht toont zij het niets op vleugels van geloof in volledige overgave op vleugels van liefde schenkt zij VREDE…