Alle inzendingen over vlamt

Er tikt iets achter een witte muur een lichtpuntje vlamt op.…

Mijn liefde voor jou is als vuur En de warmte ervan vloeit als water De hittegolf die ik voel is zo puur En de stoom ervan dringt door tot in mijn ader Vuur en Water zijn onafscheidelijk Ze kunnen niet zonder elkaar Het is net een haat-liefde relatie feitelijk Ze voelen elkaar zo goed aan Waar vuur vlamt, vloeit water Om samen te smelten…

Opdoemend bevrijding der luchten ziet de nacht, waarin 'k mij boven zee en land verheffen kan, jou strelen met dit lied van git dat in jouw kamer klatert en vlamt en doeken zet in lichterlaaie, zand van rotsen maakt, van tongen tentakels met de kleefgreep van ware verzinsels die mij gaar binden als sliert op een spoel.…

Hij vlamt van ongeloof dat hem wordt geboden. Gemartelde zekerheden werpen hem vooruit. Het toekomstig Eden bijt zich in hem vast. Hij droomt van maagden die zijn vliezen breken.…

waarom zou ze niet alleen er is zo weinig in zoveel niets eens schreef hij voor haar dat als je "n" aftrekt van niets er altijd iets in haar buik rollen de tonnen om op dat geluid kuiert ze door het huis van de muren schraapt ze woorden af blaast ze droogt, schikt ze in de open haard uit de grote doos een lange lucifer het rookt en smeult, vlamt…

ik heb de jaarringen bekeken feilloos zijn de dunne lijnen van zware stormen opgetekend de bijna breuk van ander dan natuurgeweld heeft mij beschadigd maar niet geveld in opgeschotenheid raakte ik vanzelf mijn wilde takken kwijt profileerde tot volwassen zijn schitterend vlamt het hout waar lange zomers bloeiden en helaas mijn omvang…

waar warmte zich mengt met geur en smaak daar voelt het als thuis schaduw draagt het licht tilt het de morgen in de dag maakt een start schrijft weer verhalen over het levende dorp naar de daverende stad - de fiets staat klaar nog een borstelstreek door het koppige haar ik peddel langs een verpozende beuk rood vlamt zijn…

ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

je aait het witte licht maar raakt niet alle vlakken krijgt het vuur niet te pakken en vlamt alleen kortzicht nog net niet rijp genoeg om volledig te worden genoten ben je al in het glas gegoten waar je enkel leegte verjoeg langzaam drink ik je terug naar het begin waarbij ik doorslik wat niet smaakt wat rest zijn druppels goede zin…

Wat wil je me laten zien Je ogen zijn geen geheim voor mij Noch je lijf Jouw zacht geurende strelingen Je lustopwekkende bewegingen Jouw prachtige liefdesspellen Nu Een avond kaarslicht wierook En muziek Die heerlijke dans Lichtmistig vlamt `t licht Over glanzende benen En ja die ondeugende blik Zachte lach Je vlakke warme strelende hand…

de herfst dwarrelt in gebroken blad een gouden waas vervalt tot bruine aardetinten, grondig opgenomen door de kou binnen brandt een kaars, ze vlamt wat roet langs oude ramen vuiler nu de dag weer kort als ik weet wat er aan schort verlaat ik de depressie die het najaar vult met nare dromen ..…

Het licht vlamt over de heide en zet ze haast in vuur. Er is het diep geheim dat alles doordringt met openheid en dat gespannen reikt naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde.…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht…

Staat van ontvluchting gezamelijk broederlijk zie hier de drie musketiers Liefdevol vertrouwend kwaliteits staal bestrijdt geschreven oppervlakkigheid Ogen doorgronden ziel, pijn vlamt op naast een poel van ongebluste lust en bitterheid Blijf nog even en streel mijn ego nu eens met zaal leegte en pseudo intellectuele persoonlijkheids…

’k strooi rozenblaadjes op jouw huid verwen het liefdesknopje met wat tongennectar bevrucht jouw zachte roze hunkerende schoot en gijzel ons met doornen lust jouw diep verlangen vlamt mijn gloed tot vuur ik ben jouw liefdesprins laat jou mijn zwaard witheet gesmeed gevormd door het vloeibaar lava de wellust welt uit alle poriën nu heel jouw…

betrapt bij mijn stille, heimelijke gevoelens, door het donkere vuur dat smeulend oplicht in de blauwe spiegels van je ogen, terwijl ik de lastige vragen stel, dansen grillige vlekken schaamteloos langs de ronding van je mooie borsten, je weet geen enkel antwoord, je stamelt, je bloost en zwijgt, je witte bloesje wijkt, een hevig verlangen vlamt…

ik vouw zonnestralen tot bloemen die bloeien strik ze met prismatisch licht zodat naast de vorm ook de duizenden kleuren je gaan boeien warmte leg ik in het donkerrode hart waar de siënna brandt en oker vlamt tot in de kelken met fris groengeel penseel ik zacht de buitenkant met oh zo tedere hand voor jou is dit boeket…

Holland blinkt in 't krijgsgeweer; Holland vlamt op krijgsmans eer; 't Zal zijn haard bevrijden. En de God, die wond'ren doet, Zegent aller brave moed: Hij zal met ons strijden.…

Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het rondgemaaide graan dansend in een gloeiende spiraal vlamt hij het vuur aan de schenen vloekt en spuugt withete taal Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het dolgedraaide graan weer zal hij onzichtbaar landen het vuur van…

Het westen is al nacht, Maar ’t Oosten vlamt van vuren. Ik weet, ik word verwacht, En blijf bij U, zolang Uw dag zal duren.…

Allengs blauwer wordt de lucht, Als de nacht naar 't Westen vlucht; Op de kerkspits vlamt een schicht Van het rijzend morgenlicht. Vóór de huizing in de tuin Wuift de linde met haar kruin, En het bloempje heft zijn knop Naar de heldre hemel op.…

Het hele landschap heeft de zon vertaald: 'T aardappelveld in niet hoog artistiek, Maar deg'lijk proza; kleurige lyriek Geef 't koornland in een stijl, die vlamt en straalt; Episch in vorm, in kleur, in klank, verhaalt De eik van zijn zonneheros in epiek; De populieren zoeken 't in tragiek, Hoe op 't geen hoogstreeft, 't noodlot bliksemstraalt…

Hun bedaagde stammen, ofschoon vrij laag, zijn fier, bewust, verheffen zich recht boven pluimgras met struiken, lichten soms traag: dofbruine kaarsen, gedrongen, en zeer hecht mogen nooit branden, maar stralen toch vaag: schaduwgloed vlamt stil, terwijl ze vredig vecht.…

" zo vlamt Tom voort, op wilskracht puur, waanzin laaiend als een vuur in helse vaart, als derwishkuur... ...zijn solojacht van tempoduur vermorzelt tijd tot hier en nu...…

Kijk tegen me aan je ziet een mannetje staan oud, slonzig en vol aarzeling geen dynamiek, geen vaart erin niet markant, nogal versleten om direct weer te vergeten Kijk daar doorheen en zie gedachten, dromen, fantasie vlieg mee met mijn gedachtenvlucht achter de verste blauwe lucht voorbij de landen die bestaan het vlamt en knettert en…

Ik ben abonnee van de NRC Lees graag overlijdensadvertenties van hogere kringen met pretenties Roderik, baron met dubbele achternaam Ade-lijk vol eigenwaan Hubert, inkomend gouverneur Siegfried, professor, doctor, ingenieur net zo dood als Sloofje Sleur Karel, CEO, overladen met eer vlamt nog één keer met longen vol teer De achterblijvers…

Weer kruipt en knaagt mijn welbekende wee, Weer vlamt de vuurgloed, die geen zucht verkoelt. Ik zeilde ook eens naar 't verre dromenland En toefde een poos, doch mocht niet lang daar zijn. Droef toog ik heen van 't zegenrijke strand. Sloop daar een slang? Was daar de lucht venijn? Verried me een vriend?…

Waar zielen krachten zijn en krachten daden worden, Waar uit het stoute brein een wond're wereld stamt, Waar grote menschen slaan en stormen uit hun orden, Gelijk, ten bergop uit, de bergenziele vlamt; Waar felle boodschap brandt uit goudgevuurde borden, Waar rode razernij op zwarte muren ramt, Waar heldenhanden hoog het heldenzwaard omgorden…

Aan de horizon een oranje gloed die oplicht, uit elkaar spat, aanhoudend vlamt. Als een nieuwe dag die wel wil maar niet beginnen mag. Als een vuur dat niemand blussen kan. Het dreunt en trilt meedogenloos onder je voeten, verzwaart de grond, maakt benen tot lood. Nee, er is geen school vandaag, ook geen kelder om in te schuilen.…

in voelbare spanning van zuigende emotie tasten zij elkaar de wangen het opstuivend zand bekoelt een prille passie een baken van twee mensen in geest en hart vereend veredelt het strand met wensen zo als dat wezenlijk schaars door de schepping wordt verleend een toorts van samengebalde klevende trillende spieren vuurt en vlamt…