Alle inzendingen over voordeur

rode schoentjes gaan luidruchtig over straat stappen met een ferme pas in iedere plas hebben net genoten van een scheve schaats ze blozen nog de hitte van hun kleur verdwalen bijna in de voetengeur de voordeur zit in het complot en is van slot de trap wordt stil gedaan, het rood kijkt elkaar aan niet uitgeveterd…

Toe, collecteer eens bij de buren en ga mijn voordeur eens voorbij! Wat zeg je nou? Wat zei de buurman? Zou hij de klos zijn elke keer? Ga weg, die man is aan het zwetsen zo'n buurman......die heb ik dus weer!…

Het is alweer lang geleden dat ze de voordeur hard dicht sloeg de taxi werd voorgereden en een uur later zat hij in de kroeg Ineens was zijn huis leeg het licht van zijn leven ging uit al het commentaar wat hij kreeg zijn hele leven in z’n achteruit En nu na al die lange jaren van eenzaamheid en alleen zijn zit hij naar de klok te staren…

Buiten is het somber, grauw Ik zie het door het ziekenhuisraam Ik moet binnen blijven Vier weken maar liefst Dat valt niet mee Weg vrijheid, tot ziens blijheid Ik kom er uit Uit de chemokuren Uit de dipfase Uit de twijfels En uiteindelijk: ja dan eindelijk uit het ziekenhuis Door de sluis van de afdeling Door de gangen Door de voordeur…

zag de grauwe vensters in muren van niet thuis een straatlantaarn donkerde de chaos in schijnbaar verlaten huis toch klop ik aan in licht verwachten de voordeur kraakte in het openen na zoveel stille nachten je blik weerkaatste in de schemer van de trap ik had de eerste stap gezet jij wist mijn gevoel jouw hand vond feilloos snel…

vensterbank zetelend als een sfinx met groen grijze ogen kijkt hij hautain mij en de wereld neer op en voorbij nederigheid speelt hij de ochtend enkel als honger knagend de lege voederbak klagend bedelend hem miauwen doet stil overigens zwijgt hij het weten betuigend de voordeur ja die nog delen wij in overig de ruimte slechts…

Dote gaat onvervaard op stap (het is hem heus het is geen grap) Zwijgend treedt hij door de voordeur (glasgerinkel betekent groot malheur) Bloedend richt hij zijn onzekere schreden (de tijd van rennen is al lang geleden) Naar de Eerste Hulp Post om de hoek (gesloten van 12 tot 1, dat’s andere koek) Lopend naast zijn dure, exquise schoenen…

De voordeur slaat. Het is niet erg, ik laat ze, vanavond komen ze weer thuis.…

Straatverlichting is gedoofd en de streepjes licht die tussen voordeur en drempel trachten te ontsnappen worden in grote zwarte handen goochelaarsachtig weggemoffeld. Een nacht zo donker van substantie dat ze oproept tot medeplichtigheid zich te bezinnen in een astronomische stilte.…

Zet je voordeur op een kier Laat het haardvuur branden Wees een bron op die manier Voor lege, koude handen Bouw een kamer om tot thuis Voor hen die kilte leden Hef je hoofd en sla een kruis En luister naar hun beden Wijs de wegen naar het pad Waar zij weer zullen bloeien Nog een warme woordenschat En... hun hart zal weer gaan gloeien…

de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de zon is bij de voordeur…

voordeur open vriendelijk onthaal liefslawine achterdeur al op een kier van die eenzaamheid moét koesteren raken tallozen elkaar kortstondig langzaam schuivend allen dezelfde weg tussen die twee vermaledijde deuren met onbegrip woede om de leugens verwarring en verdriet gevallen, in ongenade geslagen met de stok van die…

verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen de discrepantie wordt te groot een bouwval rijp voor sloop de geest nog ongebroken maar dood heeft de voordeur…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

als standbeelden staren vol verwachting de een zittend de ander liggend twee paar hondenogen naar de voordeur uren terug al weer ging daar doorheen dat weten zij zeker hun beider baasje dat allang ook weer terug moest zijn de staarten wuivend springen zij in vreugde een warm welkom blaffend als de baas verschijnt die in de schuine…

Het hoofd had geen ruimte meer na het schrijven, het vele sterven van bekenden, wrange handen buiten die voordeur. Schaduwen gedrenkt in pek, omgeven door honden met twaalf witte tanden: het tikken van de verwelkte klok vol minuten, het hissen van wind rond de deurbel.…

Zij opent langzaam de voordeur het is drie uur in de nacht hij slaapt en is heel ver weg zijn enige moment zonder macht De kinderen slapen op de achterbank zij start de auto en geeft gas het blijft gelukkig donker binnen want wat als hij nu wakker was?…

De dag in neev'len Gehuld het levenslicht Aanschouwt, zweven Ontlijfde paarden alleen op Hoofd en benen Boven de nevel van De dag, waar een Rookpluim van elk vuur Ontdaan over het water strijkt En boten in de slingerbocht Van het kanaal de dag Beginnen met Een gouden loper Die door de zon Over het water Naar de voordeur…

bezige geluiden wekken de straat het vrachtverkeer voert af en aan er wordt gewerkt van vroeg tot laat snel ontbijten, kom op, we gaan de lift omlaag, de voordeur open naar de stalling, op de fiets nog even snel een broodje kopen ik steel de dag, dat is niet voor niets de straat bruist van voor naar achter terrassen vol, veel zang en dans…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Nog één keer zal ik gaan en van op afstand zien de voordeur met vers vernis oplichtend in een scherf najaarszon en daar achter trendy vitrages de geur van oude muren tussen de spleten de echo's van mijn vroegste jaren de kleurige loper van de trap naar boven die hele perceptie van gemis opgeslagen in het landschap achter mijn ogen.…

haar groeit mijn angst voor eenzaamheid nog even en ik ben die dame kwijt soms kun je wijzers van de klok verfoeien ze wil nog wel eens met haar vader stoeien maar dat is weldra ook verleden tijd het pad heb ik met liefde geplaveid ik mag mij met haar stappen niet bemoeien zo onvermijdbaar belt straks iemand aan dan doe ik traag de zware voordeur…

Oud en breekbaar tussen twee soldaten in grijs, komt ze verschrikt naar buiten wij kinderen van amper acht zitten op de stoeprand en kijken toe hoe door de geopende voordeur zij bleek en verward, grijze gepermanente krulletjes over haar gezicht waaiend, haar zwarte handtas vastgeklemd door de soldaten vastberaden naar de wachtende…

Ik stoot nog luid 'Aha' uit en sla mijn voordeur hard dicht. Eenmaal weer binnen kan de conversatie met mijn darmen beginnen. 'Ik wil een probleemloze morgen deze morgen, Griepje!' vat ik aan.…

krijgen zij gezicht in egoïstisch bewegen alsof het in hun genen zit het nette pak de dassen onberispelijk gestrikt met het laatste restje beschavingsvernis zij lachen minzaam als anderen van ellende stikken door het geld dat zij in woeker pikken hun schaapjes op het droge zij verdelen nog legaal de buit en gaan met opgeheven hoofd de voordeur…

hun voordeur zwijgt het raampje blijft angstvallig dicht geen licht naar binnen, of er uit een koude ruit die spiegels aan de einders rijgt haar wereld zwijgt, de zijne huilt rond de knop schuilt nog de glans van onvergetelijke vingers, zachtjes ingewreven door de tijd en spijt om oude uren want wat kwijt is, wandelt mee; het leeft…

de dood sloft onzeker achter me aan draagt bloemen in zijn hand en op zijn rug een zak vol aarde zijn schred lijkt onzeker in zijn kielzog volgen de huizen waarin ik heb gewoond, geslapen, geneukt en gegeten ze lijken kleiner dan toen de voordeuren staan allen open als ik zou dromen, zou ik nu slapen, maar ' k voel een erectie in mijn…

Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het diep te springen..…

Zomeravond Op het stoepje naast m’n voordeur staat een bankje voor mij alleen de zon schijnt haar zomeravondkleuren in oranje –rood en geel de lijster op haar nest doet haar best fluitend mijn gedachten te begeleiden waarmee ik dromend speel de schaduw van de plataan is wat opzij gegaan ze zet mij in het verstilde licht Aronskelk vouwt…

Want een boom weet niet hoe laat het is Tijdloos waaien de takken in de wind Aan de stoeprand is het zaterdag Maandag begint bij de voordeur Aan het eind van de straat is het al overmorgen Achter de horizon is het kwart over drie Achter het ochtendlicht begint de schemering Alleen als wij ontwaken vroeg in de morgen krijgen de…