Alle inzendingen over vretende angst

Ik ben bang, Dat de angst mij nooit verlaat. Ik ben bang Om er voor te gaan. Ik ben bang, Dat de angst mij zal verslaan. Ik ben bang Voor alle pijn. Ik ben bang Om bang te zijn.…

Angst...Wat doe je me soms aan Jij bent soms zo groot, dat kan ik niet aan Ik wil jou niet om me heen Laat me met rust en laat me alleen Angst...waarom kom je steeds bij mij?…

Ik ben bang bang voor wat er komen gaat bang voor wat gebeuren zal ik ben bang bang voor alle woorden bang om kwijt te raken alles wat ik nu heb waar ik zoveel om geef bang om te verliezen dat waar ik voor leef om mijn dromen kwijt te raken om te missen in mijn hart bang om uit het wit te raken terecht te komen in 't zwart ik ben…

Angst Soms ben ik bang dat het water me aan de lippen, dat kansen niet verzilverd, dat dwarsliggen me overrompelt. Anderzijds is er een uitzicht, om uit te kijken, Een boom vertelt, het water fluistert.…

achter in mijn hoofd begonnen trillingen als aardschokken toen de woorden door jou gesproken tot mij doordrongen maar ik hou helemaal niet van jou het was het opkleed naar verlaten straten zwerfhonden en ik zo alleen zo leeg zo klein verdrinkend in nachtmerrie’s en dromen achtergebleven angst die ik graag vergeet we zullen…

Angst om alleen te zijn Alleen te blijven En je leven te leiden in pijn Angst om te vallen Niet meer op te kunnen staan Alleen in een donker gat te zijn Angst om te falen Niets meer goed te doen En alles om je heen te verliezen Angst om foute keuzes te maken Wanneer je de kans had Ergens voor te mogen kiezen…

Tranen van verdriet stroomden over mijn wangen toen het leven haar verliet werd ik alleen maar banger de angst die drijft mij voort de angst om ook te gaan om te verdwijnen door de poort en te huilen naar de maan…

Opnieuw een dag voorbij Opnieuw was daar die pijn Morgen weer een nieuwe dag Kon ik maar blijven slapen Even een dagje overslaan Een hele dag niet bestaan Wanneer houdt het op Wanneer komt die dag dat ik me niet verstop…

Bezield van een grote afstand, de kunst om met weinig woorden veel te zeggen: een geestverwant; een fragment van angst.…

De donkere wolken stapelen zich in hoog tempo op de wind wakkert aan de regen striemt tegen alle ramen van auto's en huizen aan de storm kondigt zich in volle hevigheid aan. Mijn lichaam mijn lichaam roep ik in doodsangst en niemand luistert ik blijf ontluisterd achter. Ik ben weer dat kind dat de hand van zijn moeder niet vindt...…

De strijd is hard De pijn wordt verbeten Het onbehagen gevangen In een net van twijfel De toekomst is somber Verarmd in zijn geheel Vernietigend zelfbeeld Hoewel je het niet ziet Vertrouwen verloren Gewoon de mist ingegaan Zomaar, zonder Voorafgaande verwittiging Het blijft maar duren, Mijn geduld is op Laat iemand de sluier…

Was daar geen schaduw van angst meer, Maar een doodgewoon lopende schaduw…

ik hoor je klagelijk zingen diep in mijn hart ik zie je hulpeloos springen in deze wereld zwart de aarde breekt je valt diep je smeekt je wou dat je sliep en droomde vol geluk want de realiteit maakt je stuk…

zal het angst zijn die lichtjes van kerstmis begin december..?…

En werken niet meer aan de angst, angst van verlangen. Angst van verliezen, ik heb niets te kiezen. Ik moet gaan Ik moet oversteken, oversteken over de brug van angst. Maar die rit ernaartoe maakt mij het bangst.…

Een onbeschrijfelijke angst om dit ooit te moeten laten gaan, Een gedeelte van jezelf te moeten missen, er helemaal alleen voor te staan. Een hart dat stopt bij het intreden van deze gedachte, Een leegte, een intens verdriet, een angst die hopelijk nog lang op zich laat wachten.…

Zijn gezicht die ik niet snel meer vergeet Het moment dat hij het met me deed Zijn agressie en het geweld Angst dat mijn laatste minuten waren geteld De machteloosheid en mijn kwetsbaarheid Niet kunnen verwoorden van de intense strijd Omdat ik al te lang alleen op mijn kamer zat Zijn reden waarom hij me heeft verkracht De macht die bezit over…

Vlinders die mijn smaakpapillen raken Zullen het niet lang meer maken Ik zal ze net zolang mijn lijf uit braken Totdat ze allemaal hun poging staken Om de sloten die mijn buik bewaken Te proberen met liefde te kraken…

sluiers over grasland verborgen een mens zoekend naar toornen verklaringen voor z'n huiver geen stap bracht hem dichter het is de verkeerde plek zo zag en riep ze uit haar woorden verstomden zijn tocht ging verder en duurt nog steeds…

Jij angst slangenkuil vol vieze shit kronkelend gif spuitend sissend wreed. Terwijl het duister alles vervaagt en je alsmaar struikelend door het wrede woud verdwaald verdwaast. Je vlucht in een waas vol paniek als je door een slingerende tentakel omlaag wordt getrokken In de stank.…

Ga maar angst, ik zie jou naakt en lach je uit, want door er te zijn heb je me juist sterk gemaakt.…

Angst voor wat kan gebeuren en die zijn herinnering verliest in het moment zal veranderen in een veelkleurige bloem van liefde en veiligheid. Maar als angst haar vruchten blijft dragen in het licht van de dagen die zijn geweest zal in de greep blijven van haar triomftocht.…

Mag mijn leven op zijn kop staan, mag ik bang zijn of anderszins mag mijn leven er met mijn gevoel aan de haal gaan, mag ik huilen, al lijkt dit slechts het begin. Mag mijn leven niet meer zijn, wat ik eerst dacht, loom en vriendelijk, frank en vrij, mag mijn leven overhoop liggen, lach ik niet meer, ben nooit meer blij.…

Weldra een heupprothese, geen fijn vooruitzicht Ik weet even niet wat voor me ligt. Haaks door de zure appel bijten, met felle tegenzin Een poos stoer blijven, al is het hartje wel wat min. Toegegeven,'t smaakt bitter en wrang Ja, ik ben bang! Afhankelijk zijn, terug leren lopen Later, leukere zaken, ik mag het hopen! Vaak ontving ik…

Als ik de zon was, kon ik vreedzaam zijn Met zijn mond, zijn ogen, zijn haren. Nu blijf ik ver, met doffe pijn, Sidderend voor gevaren.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

maar zonder angsten zal ik staan.. zolang ik kan zal ik altijd vechten voor mijn bestaan..…

Decennia lang Balancerend op De snijlijn van Ingehouden vreugde En onderdrukte levenspijn Te langen leste ontdekt Dat ik zonder angst Mag leren er te zijn…

je kunt het bang zijn heel filosofisch omcirkelen maar als de angst toeslaat ben je een zwerm vluchtende vogels…

Toch is elke dag de moeite waard te strijden ook al brengt ze veel lijden want de verlichting komt op een moment dat je het vrezen niet meer kent.…