Alle inzendingen over waait

De laatste luier die ik verving was onder ‘Den Uyl’, veel vuil en gehuil Weldra waait er weer een nieuwe wind!…

kille wind waait over een kale vlakte de luwte lijkt onvindbaar ver alsof de zon door de wereld zakte liefdeswarmte iets van lange her…

Het waait maar zij is bewust en maakt een buiging voor de eenzame toeschouwer.…

Dagen, vlieden, maanden, vliegen hoe harder 't waait hoe sneller we aan 't eind van 't jaar zijn... Dagen vlieden het zal geschieden.…

En in het strijklicht van de avond waait vreemde stilte aan over de graven tijd heeft hen ooit gedragen verdriet het slijt maar leegte is een ding dat voor altijd achter blijft.…

van gisteren via vandaag waait de wind van de tijd van ooit overal en nergens naar eens in de toekomst dat wat nu geschiedenis is het toen en nu verbindend voedt ons denken en doen tot een inzicht voor morgen…

knabbelt aan haar leden zij wil het niet maar de tranen vloeien zij snikt voelt zich vertwijfelt alleen met haar verdriet de bui waait over en pijn verdwijnt rustig haalt zij adem…

staar met regen die door mijn kleren waait Zonder stoppen word ik nat bezaait door prikjes die verwarmen waar jouw geblazen kusjes me behagen…

Een vuur dat onverwacht was opgelaaid, je leven wegblies als een guirlande in de zwarte wind die wanhoop waait.…

Oren die zich draaien naar de wind, Kunnen horen welke zinnen hij waait, Welke woorden er verloren gaan, In zijn zuchten onderbroken, Door het gefluit van vogels, Die nooit hebben bestaan...…

Och hoor de wind die waait en zingt het wonder dat liefde heet druppelt uit ‘t hart van de lelie naar leliebloem van stengel naar stengel in vruchtbare aarde…

gaan hard of zacht onzeker bestaan doodt de stilte zeker van de nacht de wind waait toch wel morgen mist de realiteit die niemand aan kan dus, waarom nog…

Mischien moet ik wel wat schrijven over een rivier die niet van de berg naar de zee stroomt maar van het dal naar de berg stroomt omdat iemand mij geloof ik niet gelooft Dan zal ik wat schrijven over mijn geloof dat waait en aait zo zacht…

niet geplant is natuurlijk zij als wild flower gegroeid niet gezaaid in vaste grond is waar de wind haar waait zij bloeit nooit gepland, als wild flower bedoeld…

over wondere wateren waait een vergezicht een oude kerk met breekbare zerken achter wuivend riet waar eenden tateren een lintlandschap onder heilspellend licht…

De herfst waait door mijn hoofd en ik verlang slechts naar de zang en storm van de wind over wat mij is beloofd: een lang en gelukkig leven zolang als dat ik deze herfst voorgoed mag beleven.…

het seizoen voorbij lopen wij in kaplaarzen vol onrust soppend langs de vloedlijn een onduidelijk verlangen ontfutseld aan de zee waait door ons haar over de boulevard landinwaarts...…

Met de zwier van een zomerse marktkraam waait ze luchtig door zijn seizoenen verkoopt de zwaarste zaken in katoenen en papieren kusjes zonder logo of een naam ze verpakt met de allerlichtste kooswoorden een knipoog en een bundeltje slotakkoorden gretige handen ritselen door haar waar de planken buigen en het zeil waait op matzwarte schoenborstels…

Een zachte wind waait bladeren tussen de spijlen Een merel wipt langs en blijft er even zitten Een fietser gooit een klokhuis in de richting Een voorbijganger leunt er tegen aan Waar ben ik voor?…

mijn ziel bloot langs mijn wangen, tussen jou en de duinen die ik draag stijgen onbenaderbaar in mijn stem omdat ze willen weten van de pijn wind waait, de golf houdt aan ik wil naar zee…

De wind waait wat onstuimig, waait gedachten van me af. Schept weer rust in alle chaos, waar ik me net nog in begaf. Met het eind alweer in zicht, mentaal weer opgeladen. Loop ik de bewoonde wereld in, Ik ben weer terug op aarde.…

De ramen staan open, de wind waait zoel. Ik wil stil hopen, dat er komt wat ik voel. Ik doel op ‘t geluk, dat mij bedreigt. Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

eens peperduur zoetzuur de wind waait zilt zuinig Zeeuws zalvend pruimenmondje JP, ik hoop dat je binnen korte tijd aan je Balkenendje mag komen en dan wrijf ik het er ook nog in…

tot de tegenwind eindelijk weer waait lijkt alles dichtbij maar toch afwezig de rest van de wereld verhult zich tijdelijk in zinloos grijs maar of je echt veel mist blijft in nevelen gehuld…

Een Dunne-wind waait over 't hof, waar kinderen zijn begraven. 't Waait mijn "waarom" weer met een plof tussen al dat kinderstof.…

En kus de lentewind: hij waait snel over. Geen tweemaal wandelt gij onder 't zelfde lover. Machtloos als al uw vreugd is al uw morren.…

Dat het in het hoofd danst draait en wervelt strak waait omslaat en weer gaat rondwaart daar en daar en verder, dat is niet eens wat zwaar is. Maar dat het niet stopt niet slaapt en rust gaat liggen neervlijt en daalt.…

de wind waait, de wolken bewegen, het water stroomt, de bladeren van de boom ritselen, alles beweegt, alles maakt geluid. maar ik niet niet, ik sta stil. ik kan er niets aan doen dat ik elke minuut bedenk, hoe graag ik jou bij me wil.…