Alle inzendingen over waar rook is is vuur

Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed.…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

In de voortuintjes van de straat groeien vreemde struiken Ze hebben rubber banden en spugen rook als vuur Waar mensen mee rijden, dat zijn zo de gebruiken Dat kost weer een paar levens, verwoest ook de natuur De rook is niet heilzaam, want het veroorzaakt kanker Dat wordt dan weer opgelost met een collectebus Want lopen voor geld, dat…

uit de dakkapel op de dijk zag ik rook heet die zomer mijn gang was naar vuur vlammetjes likten de luifels van de veiling walmende tongen spiegelden op het water nimmer zag men water zo branden…

waar is de waarheid nog wel sneller dan de leugen als dronkenen en kinderen hem ook niet meer spreken en daar het oog van de naald verstopt in de hooiberg de weg niet meer ziet zoek ik vruchteloos in het doolhof naar de vuren die de rook veroorzaken en stel ik me tevreden met een half ei terwijl ik in troebel water naar de nagels…

Brandend als een vlammenspel, Dansend in het vuur van liefde Los ik op in rook. Liefde, hoe vaak verloren. Niet gezien, niet gevoeld. Zonder hoop op liefde Word ik levenloos. Geven, nemen, ontvangend. Waar is diegene die mijn liefde blust? Vele malen het gevoel gevolgd. Steeds weer neergeslagen. Liefde vult mijn hart.…

Ik hoef me voor mijn kasboek niet te schamen, Hier loopt het qua financiën nooit spaak. Wat dat betreft is het een goede zaak Als ik minister word in Suriname. De laatste zin wil ik daaraan ontlenen: Bij mij thuis is nooit twee miljoen verdwenen.…

uitdrukkingsloos ben ik gestorven kringelend ging ik heen er is geen rook meer, geen vuur uiteindelijk uitgedrukt slechts as en een beetje tabak papieromhuld tussen al die andere peuken ik borrel nog even na in het besef van een saai leven…

Dat zijn die Arabieren niet gewend: Prinsessen zonder hoofddoekje die roken, Daar is de lente nog niet aangebroken, Want zulke dingen doet alleen een vent. Omdat ik vind dat wat zij deed best mag, Roep ik vol vuur: Leve Prinsessedag!…

zag de stilte in de zaal het ademloos verwachten hier en daar een klein gebaar in het verzetten van gedachten gaf mijn laatste gas en zij de vonk waardoor het vuur in woorden klonk applaus schoonde de rook uit de finale…

Rook van een opvlammende sigaret is liefde een zucht, gesteun vuur dat fonkelt in de blikken een zee die sterren weerspiegelt een zacht vel dat hardheid omsluit licht dat op gloeit, opbloeit schepen naar een veilige haven leidt waar witte vrouwenborsten wachten als duiven, koerend, lokkend paraderend Ik heb jou liefgehad en werd bemind het…

de ogen open vol vuur voor de ander…

deze stoel zit aanzienlijk beter en mijn gezicht hoort hier thuis er is rook, maar elk vuur wordt geblust er is niets meer te vinden hier dan de anonimiteit die ik zoek geschonken in slecht gespoelde glazen tussen jou en mij druppelen de woorden…

ik zag de rook je sigaret lichtte nog op in het half duister ogen smeulden vuur je hand was warm en je stem gefluister zag je en profile in de flits van een reclame je leek een echte dame maar in het liefdesspel was je zo fel nadat de rook was opgetrokken schikte ik je rode lokken nam jouw sigaret de laatste trek voor ik haar…

Terwijl we richting de aula lopen, werp ik een blik naar boven. De rokende pijp laat weten dat de oven brandt. Wetend dat jij daar straks ook in ligt in die nietsontziende vlammen ril ik, in de warme voorjaarszon en weet: dat na mij opnieuw iemand naar boven kijkt, naar die rokende pijp.…

Romeinse kaars: bezorgt mij veel plezier Lawinepijlen en de knalmat ook De Cobra-6 spuwt keihard vuur en rook Het siervuurwerk biedt niet alleen maar sier Met Oud en Nieuw: geen knal gaat mij te hoog Wel zonde van dat hulpverlenersoog…

wij zien ze gaan op de trappen naar boven hun taak is om het vuur te doven jongens mannen stoer en sterk mensen redden hun dagelijks werk de dood naderend onwetend wat er boven hun hoofd is ontketend duivelse machten die het leven ontkrachten kostbare levens verloren bij het ochtendgloren alleen rook en vuur verwrongen staal sprekend…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

ik zag het boekje met gezangen heiligen die op hun sokkel al eeuwen aan pilaren hangen rook de geur van dennenbomen tussen wierook en de hoogste orgeltonen bad zonder te denken de vertrouwde woorden zat en knielde naar het ritueel behoren maar mijn geest vloog als een vredesduif de brandhaarden voorbij waar kerst kapot geschoten…

In zweterige kroeg, waar rook nog stiekem in rondjes buiten geblazen in kleding trekt, durft de man geen vuur te vragen en danst hij wat verlegen rond de borsten van de dame die het licht naar binnen bracht. Hij wil haar vragen mee te gaan en met hem te vrijen tot de zon gaten in gordijnen prikt. Hij danst wat verlegen.…

op de uiterste punt waar twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld, geur, herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen…

zie niet om als morgen straten weer rood kleuren van uiteen gespatte beloftes waar een laatste vlammetje het vuur nog smeulend houdt stikkend in eigen rook van de laatste wens nadat de mens het gebeuren langs zich heen laat gaan de troep blijft staan ja toen het knalde en de drank echt warmde het vuur laaide en loeide van wellust…

soms is er een vonk die open spat in smeulend vuur uit een stronk die al tijden ligt te roken zich niet wil overgeven maar in warmte toch ontvlamt wist niet dat vocht en ochtendkou haar zo verlamt jaag de liefde aan met zuurstof en de zon we gaan voor deze lente kom…

Waar zijn ze gebleven, die buren van toen, waar is de ziel in de mens gebleven? Waar?…

wanneer is het mooi geweest is de bomenrij volgroeid het landschap doorsneden met witregels als groeven in aarde zonder voetnoot tot punt achter de einder is dit een droom, een weg evenwijdig aan de grens van levensvatbaar, laten we vuur achter, verwaait de rook in een speldenknop zoals het altijd was geweest…

op de uiterste punt waar twee zeeën samenkomen zocht ik een geschikte plek kwam tot rust en maakte een mooi stapeltje het was moeilijk het vuur gaande te houden rook steeg op in noordelijke richting verwaaide beeld geur herinnering zeewaarts dansend daalde je op de schuimende golven teruglopend de etsende nietsontziende wind aan mijn handen…

ik wist dat het rimpelen van de horizon ooit over zou zijn nog voel ik warme golven komen zij schroeiden een werkelijkheid die ik alleen maar kon weerstaan in mijn dromen op de rand van verbranden met een buitenkant zonder korst waar slechts in het vet walmend kringelen van rook de resten van organische materie te ruiken zijn…

’t is donker buiten en koud lampionnen schijnen als spoken de wind wil ze uitblazen denk ik, diep in m’n jas gedoken in de verte zie ik het vuur al ik ruik de rook tot hier straks speculaas en chocomel en de grote mensen bier ik sta in een cirkel van licht voor warm en achter koud het vuur danst als een geest terwijl de tijd zich verdicht…

Vandaag was ontwaken meer een opgaan, als ijle rook, aan vuur ontkomen. Vandaag was meer een zwemmen naar het licht, omhoog, om te verdwijnen uit het zicht. Vandaag ontstond leven, een nieuw lied uit de nagalm van een oud verdriet.…

Dat huis waar steeds vol liefde werd gewacht op mijn bezoek, waar ik de geuren rook van chocola en eierkoek en warm in de veranda onder ’t aura van de zon de mantra’s van de wind en van de vogels horen kon.…