Alle inzendingen over warboel

uit de warboel van de jeugd groeide uiteindelijk toch orde rust en zekerheid van alles op tijd en op de juiste plaats maar hoe saai die voorspelbaarheid nu blanke dagen wapperen wijzers weifelend de tijd verdrijven blijft mij niets meer te doen…

En onder het donker dreigen de wolken Zuiver. In het hoe en waar. lucht mengt zich met water Stomend. Alle druppels door elkaar…

Warboel van kabels In mijn hoofd Overal knopen Die mij het Zuivere denken Beletten - Warrelige warboel Van eindeloze Gedachtenkronkels Die mijn denken Op slot zetten - Pas als ik Schilder en met Verf mijn emoties, Mijn diepgevoelde Gedachten vorm geef Lukt het mij alles Dat in mijn hoofd Vastzit te ontwarren…

ik vecht tegen dit gevoel dat met zwaar geschut mijn hart doorzeeft tot jij verdwijnt en met jou de warboel ik vecht en relativeer want verliefdheid is een waanbeeld het is de loop van een geweer…

maar de herfst van jouw leven is alleen een "schijn"-palet een warboel van indrukken samen op een schilderij gezet.…

Gevoel is vaak een warboel van dagdromen met een eigen taal en een eigen verhaal gevoel overspoelt vaak de reden als een tijdmachine rukt het je naar het verleden gevoel is vaak oppermachtig voor woorden dan te groot en onuitspreekbaar krachtig.…

In de warboel van leven over ongelijke keien takken waaronder ik buigen moet probeer ik een doorgang te vinden onder gebroken zonnestralen het vroege ochtend licht wetend dat dichtbij het rechte pad naast me badend in ochtendzon waarover, als ik dat wilde evenzogoed lopen kon maar, zoals ik op mijn eigen wijze kies voor het mysterie van…

Ik leefde in de wanhoop In een eenzaam ik Zonder liefde in mijn leven Tranen vielen druppelsdik Zat gevangen in mijn warboel In een spinnenweb vol draden Want ik was niet meer ik Mijn geest, te emotioneel beladen Maar de tijden zijn veranderd Ik vecht en breek me vrij Want iemand deed me beseffen Deze wereld is ook van mij!…

Woorden denderen door zijn hoofd ze versnellen bij ieder van zijn gedachten met iedere slag van zijn hart en plots is hij bij machte zin te maken uit de warboel die naar boven drijft het is die ene gedachte die overblijft, waarop hij al zo lang zat te wachten het gedicht van zijn gedachten.…

ik ken ze vaag hoor hun stemmen in een eindeloos dispuut de een is traag nauwelijks verstaanbaar maar lacht te vaak de ander een baas regelmatig afwezig in slaap of druk bezig op de achtergrond kreten van bijval gejoel in een warboel ik heb het lijf zij zijn mijn geest een leven als beest horen nergens bij zijn nooit vrij…

Het is een warboel in m'n kop, gedachten vloeien samen. Het lijkt een wereld, niet van mij ik kan niet mijn bestaan beamen. Misschien getracht te zoeken naar iets wat niet bestond; misten uitgegooide ankers steeds de vaste grond. Drijfzand en verharde wegen doorkruisen het bestaan.…

het is een warboel buiten mensen auto’s fietsen vogels fluiten maar ik zie ze niet vreemden die me dwingen in een dagelijks bestaan dingen die zo langs me gaan hoor ze lopen zie hun ogen ruik de kleding maar herken ze niet de wereld draait en ik sta stil op mijn gebied een witte duif daalt bij mijn voet en koert een eerste ochtendgroet…

verven van mijn tranen, doe ik allang niet meer nu het relaas ongeopend verdwenen is met zachte tred stap ik langs het alfabet naar beneden daar waar het een warboel is en ik mogelijk in zou kunnen verdrinken heeft niets kop noch staart zonlicht duwt mij in de rug klein en vooral alleen kijk ik naar alles wat er in rond drijft, het verlangen…

Je hoeft je niet te schamen voor de warboel in je hoofd je mag het aan me vertellen zodat de pijn iets wordt verdoofd Je hoeft je niet te schamen voor wat je hebt meegemaakt gevoelens waar je mee worstelt en alles wat je zo diep heeft geraakt Je hoeft je niet te schamen als je praat over het verleden of over het verborgen verdriet dat…

je loopt door alsmaar door vlug, vlug, zo vlug geen weg terug… in je is een ontij warboel, broosheid hinderlijke vragen heb je mee te dragen luister, luister… zoek stilte, de rust als de late herfst die in de naakte takken van de bomen huist zie de laatste appel in een bleke zon met rode wangen aan een dun takje hangen loop…

Gedachten dansen door mijn hoofd Honderdduizend flarden Zoveel en zo vaak dat het me verwarde Mooie denkbeelden en slechte dwalen in mijn brein Wat een drukte wat een warboel Zou dat moeten zijn Smeltkroes van ideeën Borrelen de hele dag S'nachts is het rustig als ik slapen mag Beelden in mijn droom, bizarre fantasieën Geesten…

Soms hecht ik nog aan wat ik heb gedacht; ik merk de warboel die het sticht. Dan, als een vogel die de dag verwacht, verwelkom ik het helder licht. Het licht dat zuiver binnen in mij straalt en wacht op mijn herinnering, is daar altijd beschikbaar en onthaalt de rust waar ik naar binnenging.…

Je hoofd een warboel? Gedachten die jagen en plichten die knagen, dat gaat maar door en door. Net of je je verstand verloor. Niet alles op een rij te krijgen, gedachten aan een ketting rijgen. Je kent geen ho of stop, de hele wereld op zijn kop. Achter jezelf aanrennen. Nooit genoeg kunnen en kennen.…

Het was zo'n ochtend dat de wereld wel een warboel leek, waarin er om mij heen zo veel rumoer te horen was, dat geen geluid erbovenuit kwam. Elke tel vermoedde ik een opstand of een rel, maar nergens zag ik mensen, iedereen stond binnenshuis te kletsen of alleen te staren naar een televisiespel. En ik?…

Ze maken vaak een bekrompen warboel. Schertsend mag Ik hun kleinheid gadeslaan."…

Mijn ogen zijn open, maar daar is dan ook alles mee gezegd, het is zo’n warboel in mijn hoofd!…

De verschillende entrepots en hangars aan de kaaien zijn erg mooi: een ondoorgrondelijke warboel, grillig, eigenaardig – desillusionerend. Doch – het is een goed oudhollands spreekwoord: despereert niet. -------------------------------- uit: ' De Gids', februari 2009.…

Joelend verscheurt het kind mooi feestpapier, strooit het springend rond: fel kleurengekrioel schept een huiskamer vol bonte warboel. Zijn ouders ontvluchten dit snippervertier.…

het voelt als noordelijk wuiven ook al toont de zon zich aan mij; het is niet aan 't voorjaar snuiven de tijd is zoals dat wel wordt genoemd, het seizoen van de stilte, wit soms en met ijs de polders met hun sloten waren ooit beroemd in mijn jeugd dan, zo maak ik me wijs ook is er al een bloesem, hier rechts van mij het duidt op de warboel…

En weer reden we over wegen, bruggen Liet je de nieuwe snelweg zien die nu naar Leiden leidde, vroeg je waarom ik in 't verleden van 't ene werk en plaats naar d' andere verhuisd was 'k Probeerde logisch te achterhalen hoe mijn wegen leidden Luisterend naar wirwar van banen en plaatsen vergiste jij je even bij de warboel van banen…

ik zeg het welgemeend trots en dankbaar ook wat heb ik vol genoten van het samen werken gefocust op de opgave het regelen van beheer eenvoudiger te maken altijd kompas houdend beukte jij de weerstand van de klunzen en ezels in het systeem in verzet dat die regels aanprijst die juist wat is bedoeld weer ondoenlijk maken de warboel…

Woest water, wilde wegen, warboel en wanhoop verlammen. IJskoude angst voor de toekomst rilt zich een weg door haar lichaam, maakt dat ze bijna bezwijmt. Uitgeput zakt ze tenslotte in elkaar. Zo ligt ze hijgend in het bos voelt de grond, de harde stenen, het troostende, zachte mos.…

Na de zondvloed geeft de blij glanzende regenboog zuivere levenszin aan de schone aarde spreekt van Gods hoede over heel de wereld de stad Babel beeldt echter de eigenwijze mensheid die tot elke prijs naar steeds hoger streeft tenslotte een grote verwarring van allerlei spraak is zonder begrip voor elkaar reinheid en warboel gaan samen…

Het is één grote warboel binnen in mij gaat het tekeer Ik weet niet meer wat ik voel wil niet lezen, even niet meer Het doet zo'n pijn al die geslaakte kreten Ik vind het leven fijn dit gaan aan mij vreten Het vormt een blokkade het leven draait door Maar het laat zich raden voor wie en waarvoor 's Nachts malen woorden ik sta er…

Ik voelde hoe de warboel in mijn hoofd verdween en langzaam groeide de wens een traag en vormloos organisme te zijn, niet meer een uniek en bewust levend mens. Toen schrok ik wakker in mijn droom en merkte, terwijl ik dromend verder sliep, dat de zee zich zwijgend had teruggetrokken en nu iets heel anders mij riep.…