Alle inzendingen over weltschmerz

Door het levenslied kent gans de mensheid weltschmerz alledaags verdriet.…

Er zit een blote man op een tak in de perenboom Ik zie hem door het keukenraam Onder hem, in het gras ligt zijn decorum Op de tafel waaraan ik zit staat een kinderloze foto Ik ruik de strijkbout die zich door een overhemd brandt In de huiskamer, in zijn kooi fluit de kanarie en ik denk: "van het concert des levens krijgt niemand een program…

Mein bratwurst ist gefallen Luid snikkend loop ik rond Daar ligt hij in de blubber Eenzaam stervend op de grond Rust zacht, mijn arme bratwurst Toch kan het nog erger zijn... Toen ik gisteren stond te jodelen Viel ik in een diep . . . . . . . . . . . . . RAVIJN.…

Je er thuis te voelen stoel en leuning te kennen Haar zitting stof of leer het aantal poten het evenwicht Niet te hoeven wennen aan bed of bank kussen of deken Niet bang voor behang of schilderijen uit een donker verleden Je nauwelijks los kunnen weken uit je favoriete hoek waarin louter licht Geen hoofdpijn weltschmerz…

ik zoek nu naar een diepere zin, naar een alternatieve demper Nu drink ik weer op volle kracht, de Weltschmerz deed me falen. Die treurnis heeft me in haar macht, koning alcohol kwam me halen. ?…

Witrode eilanden schuim varen naar bestoppelde enkels klampen zich vast aan een lichaam dat sliep Fluisterende bewegingen zouden zorgen: niet langer omsingeld en genoodzaakt doen drijven naar de wakkerwitte watermuur Apathische polsen door bloed omwonden een lichaam niet meer aan geest verbonden…

jauchzend zu Tode betrübt als ik dan door Sturm und Drang word overvallen is abseilen zo aantrekkelijk, een groots verlangen met mijn Über-ich, gedragend als übermensch ervaar ik een Goddelijke Aha-Erlebnis zodra ik stoer afzak langs rots en lijn nee, ik verzeker u het is absoluut geen quatsch maar ook dat unheimisch gevoel als ik de weltschmerz…

warmweeïg eikenhout Tussen ons dooit geilvuur op Handen onrustig omvatten hartgeklop Aan de top verliest romantiek van stout Omgeven door dennengroen neusverkwikkend Ruw rukken kledingstukken zich een weg omlaag Schrale lippen zijn halfweegs lustig likkend Vlees om vlees als diepzwart glanzend ijs verweven Wie nu geen schreeuw van Weltschmerz…

De hemel vouwt zijn sterren naar de wijzers van de tijd in blauw gesluierd licht trekt grauwheid er haar nevels op en draagt de lucht de aarde Dit is de gang van zaken wanneer ik overdenk: Ik ben als weltschmerz die het duister haar façade geeft die achter verdroten ogen woekert die troost zoekt in schone kunsten onophoudelijk, rusteloos…