Alle inzendingen over wervelende gedachten

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

Zij ligt hier opgerold Haar wervels kreunen Getuigen van de zucht De vloek die verstilt Het lijf dat buigen moet Uit een gestolde pose Een scha(n)delijke metamorfose Van hier naar haar Naar daar…

Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan zonder bloed of gedachten. En stil te staan eeuwig.…

van het gemiddelde levensteken de kringen waarin gebouwen strijden ik vermoed diepte voorbij de monding bevrijding van bekende wervelingen in een wijdse oeverloze ronding rotsvast zeker door de wisselingen…

Heerlijk in de zon Voeten in het warme zand Mijn blik gericht op zee Neem brood en koffie mee Zalig zachte zonnestralen Geven zand een gouden gloed Zeebries streelt mijn huid Meeuwen krijsen herkenbaar luid Bijzondere schelpen Op zandbanken gespoeld Vanuit de golven uit de zee Neem ik deze dag weer mee!…

Iets of iemand spreekt in mij, vaak wisselen we van gedachten, maar niemand spreekt of sprak. Steeds vaker neem ik besluiten, die ik onmogelijk zelf kan nemen, alsof een stille stem me leidt. Altijd voel ik een aanwezigheid, wanneer mijn gedachten zwijgen. Geleerden noemen het intuïtie. Gelovigen geloven in God.…

Spelende vlammen, Dicht bij elkaar, Flikkeren zonder samenhang, Piekende brandstof, Kleine wervelingen, Touw met kaarsvet verbrandt, In de kleinste ruimte, Een universum rijk aan toeval.…

groene vlakken, tint op tint een werveling door goudgele halmen braakliggende grond voren met hier en daar een kronkel witte of paarse bloei - een aardappelveld het platteland, door geen kunstwerk te evenaren…

Zo’n rug, in heel de torsie alles op zijn plaats, wervel na wervel, in het hoogste licht zo’n kont, bijna blank marsepein, de heupen welvend onder het middel een welig paar. Een moeder van haar leven nooit iets vond over haar bitterschone achterkant.…

hij schuilt in een spleet door bot noch wervel gehinderd een mantel van slijm met acht armen omkleed zuigt zich vol en perst zich leeg met een rasptong breekt hij de scharen van de kreeft…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

tussen de wimpers van mijn ogen schemeren onaffe stamelende woorden het sussen tussendoor ik hoor je neuriën graag de wervelingen van de wind een weefsel van geluk ik weet: nooit zal het volmaakter zijn dan nu…

een frivool kiekje van een aantal al wat oudere dames in een achtbaan of zoiets ze wanen zich voor even weer jeugdig in speelse tegenwind soms getuigt een vleugje ondeugd van een wervelende levenslust…

in de hof van Eden wanen de zachte bries teder wervelend alom draagt u en mij over bloemenvelden hier ervaren wij nog even de tedere momenten van genegenheid die wij met hartslagen telden tot aan de eeuwige lente…

op uit het wervelend gewemel geurgalmen brachten mij in roes en baadden mij in zoemgeluiden ik wentelde mij in die smeltkroes en vluchtte dromend weg naar 't zuiden in pluchen zetels, geboord met chroom kreunde ik onder gekus en geknuffel gefluit haalde me uit mijn droom : ik miste de boemel naar Steenhuffel…

roze vlees Van onze gedachten Nemen hapjes van Ons blanke vel En ons diepe smachten En nu deze wikkel Van het intieme Secuur wordt afgegraasd De schaamte wordt Verorberd door eenieder Die het onze smaakt Komt opzetten als een Stomp in de maag De blankheid van mijn schedel…

Overal het raam Alles schreeuwt en gonst door mijn gedachten Ik wordt zowat de nacht weer ingezogen Ik heb te veel gezet en lust niet eens de helft…

Adem zucht omlaag tot in eindeloze diepten ik wervel rond. Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…

Ik ken nog jouw gedachten. Ik weet nog wat je zei: “Geen zorg voor de dag van morgen, dat zien we morgen wel.” Die kalme zekerheid. Die helpt. En ik steek mijn tong tegen je uit: “Lach jij maar jongetje.” Ik doe de lamp wel uit. Antje.…

op de vouw van zwart kierde licht in vlakke velden speelde pluis als wervelende helden in warm stijgende lucht zij zwermden geen grandioze vlucht alleen de eenling danste wit terug…

al schildert de zon hen nog even als stilleven dra zullen ze hun vrijheid nemen rood gekleurd wervelend spelen op de stroom van leven tot ze bij windstil zich warm gaan koesteren in een tijdloos voortbestaan…

Het was alsof er wervelende klanken plotseling in mijn oren dansten onbeschaamd liet ik hun streling toe die als een melodie mijn kern beminde ademloos tot climax bij besef ik ook van jou Foto: Poly Politou Art…

die dans ik elke week de slang ligt in een deuk als ik de linkse draai doe ik wervel door de kamers met het zuigmachien volgende week vraag ik opnieuw; mag ik deze dans van joe?…

Enkel de gedachte.…

De gloed van de wervelende Hollandse wolkenvelden maakt een afdruk in mijn ziel. Ik zie oude meesters in de verte nog steeds bezig het landschap te verfijnen; Vanuit hun hemelse ateliers met door God ontworpen kwastjes schilderen zij het leven!…

Een wervelende westenwind die maakt dat zand de duinen vindt Een golf die bruist en schuimt van lust en soms bij vloed de duinen kust De zee die zo het land bemint en pas bij eb haar rust weer vindt . . . www.deiningindordrecht.nl…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…