Alle inzendingen over wikken

mijn hart zoals de bubbels in je glas je grote bruine ogen staren diep in mijn ziel ik voel me ontdekt in de eindeloze verte betrapt in de snoeptrommel van zinnenprikkelende lust het mes beeft in mijn hand mijn vork aarzelt voor mijn mond ik voel de angst nabij in woorden te verslikken in leugens te verstrikken in twijfel te wikken…

In de la, een vergeelde envelop na al die jaren nog steeds dicht de inkt begint wat te verbleken soms wik en weeg ik die envelop in beide handen ….zal ik….maar nee deze brief die neem ik mee ongelezen op de dag dat ik voorgoed zal gaan vandaag lag die weer even in mijn hand de vergeelde envelop voorzichtig druk ik er mijn lippen op…

De dag toen jij mij inspireerde tikten mijn vingers de woorden uit jouw hart Die bewuste dag vertrouwde mijn verstand, geen wikken of wegen Hemelse Kastijding.…

De dag toen jij mij inspireerde tikten mijn vingers de woorden uit jouw hart Die bewuste dag vertrouwde mijn verstand, geen wikken of wegen Hemelse Kastijding.…

hij wilde het niet weten maar het sloop er sluipelings in ondanks haar lieve oogopslag woog haar gewicht er bij hem in al leek het wikken uit den boze want zeggen in haar mooi gezichtje, hoe lief haar liefde dan ook was, dat haar kwaliteiten toch per saldo niet tegen haar gewicht opwogen dat was nu net weer ongepast dus sloeg hij door…

jij had de zon al lang niet meer vol zien schijnen ik zag de kleuren uit je gezicht en ogen verdwijnen je leefde al sober op wikken en wegen wist niets meer te geven ooit had je bollen geplant in zwart vruchtbare aarde met warm groene hand maar het winterde lang in perspectiefloze kou toch openen zij nu voor jou met stralende…

Wanneer een mens moet wikken, of wordt gewogen, tussen kwaad en goed. Wanneer een mens buigen moet, of wordt gebogen, tussen vallen en weer opstaan. Wanneer een mens faalt, of hopeloos verloren raakt, tussen angst en moed. Wanneer hij denkt dat hij sterven zal, maar toch niet dood gaat, te midden van hetgeen hij vreest.…

Je zit in mijn hart Het past eigenlijk niet Stoffige kamers vol Met tassen verdriet De gang loopt over In de glijbaan de tranen Ik baan me een weg Naar daar waar je zit Niet dat ik je vind Maar de ramen staan open Het is al zo lang Dat jij bent gaan lopen Op paden en wegen Het wikken en wegen Doet me beseffen dat tijd slecht vervliegt…

Ik sorteer en wik en weeg. Ik schrijf nu over gisteren. Er komt geen einde aan. Ik voel neigingen om te vluchten. Naar wat er nu gebeurt op straat. Naar superieur koffie drinken. Met gelijkgestemde mensen, die ook van hele goeie koffie, en van ouwehoeren houwen. Morgen zal ik weer verder gaan. Met gisteren verzamelen.…

Stel je vragen erbij, wik mijn woorden. Ze zijn niet adequaat, kruimels, zandkorrels slechts van wat wil worden gezegd. En neem het tussenrijk mee, het wit waarin ze zijn gevangen, want geen verhaal kan bestaan als niet met zicht en gehoor een hart de dingen verbindt.…

als een kind over hoe ik naar mezelf zocht en toen ik me tegen kwam wilde veranderen hoe ik ben verdwaald op die tocht maar me weer vond in de anderen hoe ik woorden bedacht maar de stilte niet vinden kon hoe ik me gelukkig waande in de nacht maar pas zag bij d'eerste zon laat het me verhalen zonder nood aan strijd met wegen en wikken…

ik breek er even tussenuit ga alle gewoontes vergeten vooral het dwingend geweten een ver en zonnig land mijn dromen bij de hand sprookjesachtig etaleren zij hun mogelijkheden de keuze is aan mij maar ik wik en weeg kan niet tot daden komen consequenties vormen onderstromen die mij voeren naar de werkelijkheid ik wil drukte en geen…

Is het halfvol, halfleeg het glas De keuze zal de kijk bepalen Zo ook de stand van beide schalen Die wikken over groener gras Ik weet het juiste antwoord pas Als ik geestdriftig met verhalen Haar aandacht vang en volle zalen Tref in haar blik, zij even kras Opveert bij het aloude KNIL De met de Gordel zo vervlochten Zwarte, nu witte orchidee…

HoofdPiet zit zuchtende te wikken achter verdonkeremaande kantelen misschien moeten we negeren delen zodat we ieder een kunnen strikken want wie kan het nog langer pikken zonder schuldig te zijn aan helen dat het ons geen pepernoot kan schelen of ze kamerbreed bolletjes slikken tijdens deze malle molen fancyfair waarbij algemeen voldane…

Constant zie ik jou Jij leeft in mij Steeds meer droom ik de dagen in voorbijgaan van tijd, terwijl werkelijk de realiteit een waarheid van wikken en wegen Beschouwt Steeds maar weer die pijn Die leeft in mij Die constante waarde van werk'lijk weten dat echte mog'lijkheden Waarlijk onuitputtelijk zijn zonder dat liefde…

Verliefdheid weggetold op het einde van de ginder in moddersporen weggerold in het wikken en wegen, onder het krakende karrenwiel van dromen dient veel worden weggegooid.…

Jij bent de enige die me begrijpt Met al mijn wikken en mijn wegen Het maakt je allemaal niets uit Wat ik verteld heb of verzwegen Met je armen om me heen geslagen Kijk je diep in mijn betraande ogen Het maakt je allemaal niets uit Wat de waarheid is en wat gelogen De enige die me begrijpt Me lief neemt voor wie ik ben De kleuren die je…

Verliefdheid, als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in ochtendsporen weggerold in het wikken en het wegen.…

Terwijl je leeft in een soort "roes" met her en der een doordachte smoes je kan er veel over wikken en wegen soms valt dat mee, soms wellicht tegen maar in gedachten ben je dichtbij wisselend van kracht; zoals het getij onderdrukt het je gedachtegang wat is nu écht van belang?…

Joost Zwagerman; 1963-2015 Als één van de Maximalen* streefde hij naar meer vitaliteit in onze poëzie levenskracht die van de strofen mocht druipen, zeker en immer voor eeuwig in het licht In 't slot van jouw leven de afronding reeds waar nabij was jij overtuigd steeds minder aan het wikken en het wegen Gewaardeerde poems in samenspel…

eens vele wegen richting jouw beeld het wikken en wegen, vooral de rust bij jou is genesteld, niet bij iedereen reflecteer want de spiegel wil klanten mijn spiegel is al jarenlang gebroken die kon de bergen en dalen niet aan zich aftekende in rimpels en wallen vanuit de verte zijn genen niet helder mijn beeld werd pas veel later duidelijk…

We drijven af door compromissen steeds verder van ons werkelijke ik concessies dreigen veel weg te wissen besturen mijn wegen en mijn wik steeds troebeler wordt het water van wat jouw vijver ooit eens was de helderheid verdwijnt langzaam later en de vijver wordt een dooie plas Niets wil er nog in bloeien de waterlelie geeft het op geen…

Rust en tijd voor mijn gedachten geen mensen om me heen die iets van me verwachten heerlijk even alleen in de stilte heerst ruimte en rust woorden worden niet gesproken ik word me pas van mezelf bewust als een snik de stilte heeft doorbroken ik laat me drijven naar het verleden onderdrukte gevoelens komen voorbij ik wik en weeg de omstandigheden…

flikte en vlooide een lieve lust in bedenkelijk emplooi maar prooide in ongeremd gaan een kwaliteit die zij liever liet staan zij koos voor meer stijl in hogere regionen een flamboyante stek het web werd kleiner luxueuzer gesponnen de subtiele ontvangsten joyeuzer begonnen in het macabere spel liet zij anderen dansen na wikken…

En wik, of 't voorwerp, dat ge in gloeiende armen prangt, U altijd minnen zal, gij 't altijd zult beminnen. Eén ogenblik - gij mint! nog één - gij zijt getrouwd! - Maar 't haastigst is gedaan, wat dikwijls 't langst berouwt.…

Als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in het ochtendgloren weggerold het wikken in het wegen, onder de krakende karrenwielen van dromen, moest te veel worden afgewogen, gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam moet zijn, zichzelf moet verdienen moet maar wegvloeit in de wind van een veranderend klimaat…

bloeien slechts hun eigen wijze kleur desinteresse kauwt heel cool de schone schijn van zekerheid ze rappen urenlang de tijd onrust is nu aan het woord een nieuwe heeft de groep verstoord alle plaatsen zijn weer ter beschikking de orde lijkt nog blonder dan het was met ogen blauw, een navel in de kou en haren tot de grond het wikken…

in mutsen dikke sokken lange rokken mannen tranen vries in gutsen ziet licht in neev’len kristallen fonk’len schel de ochtendzon kwetterflirt van vogelen maartse vrij hun baar in ei kwaak van breedsmoelkikkers hemels gezang uit ijle luchten bomen struiken groenen mensen kruipen bleek uit kasten en voitures willen kirren flirten wikken…

Uit haar schoot weerklonken sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel, wenkte met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf, “ Wacht met wikken niet te lang, er ligt een niet ontdekte vrucht te rijpen met een honingzoete pit."…

Uren zit ik soms te staren Naar het scherm van mijn pc Woorden wegen en wikken Die ik dan in zinnen ga tikken Prachtige te gekke gedichten Zie ik dan op 't scherm oplichten Het voelt als een lot in een spel Stuur het op naar www.nederlands.nl En dan steeds naar de mailbox kijken Zouden mijn gedichten mogen prijken Op die site met zoveel…