Alle inzendingen over wilde bloemen

wilde bloemen met niets anders meer dan vlakte en een blijvende verbijstering de dood is koud de aanslag nog meer…

ik woestijnde jij droeg water aan de wilde bloemen zijn we samen langsgegaan het zand was door ons vingers en de hand gegleden maar hitte opende verleden toch zal alles op jouw water groeien jij ontluikt en in onze ogen zal mijn woestijn weer bloeien…

zij zijn gekweekt om trots en schoonheid uit te stralen langstelig met bloem en blad in alle vorm en grootte een plaatje voor het ogenblik maar gaat daarna vervelen zij zijn er met zo velen ik wil jou mijn wilde bloem waarin het leven zichtbaar is als worsteling van licht en kleur gekroond met overwinningsgeur…

Liggend op mijn fiets wolkenluchten polderland forten en weiland wilde bloemen de geur van nat gras op mijn netvlies en ik denk aan niets mijmer van geluk…

bloemen krijgt…

In dat veld van rood en groen Waar de wind De bloemen in vervoering brengt Je haar golft mee Op de deining Van de groene zee In dat veld van wilde bloemen Waar jij je Liefkozen laat door de natuur…

was het hier en daar en overal dat de zee niet hoger zingen kon was het hier en daar en overal dat zij naar wilde bloemen rook is het hier waar bloesems door mijn handen gaan in de vijver van het leven licht zij in mij het sterven aan en rimpelt diepte mijn gezicht…

Om een wereld te zien In een korrel zand En een hemel In een wilde bloem Wil je leven Uit Gods hand Alles in alles Tot in eeuwigheid Eerste vier regels naar William Blake, visionair, 19e eeuw…

Dwaalgeest je wortelt hier als een wilde bloem in deze vruchtbare aarde ben je van bijzondere waarde. Plantaardig ben je geworden in de rijkdom van de natuur.…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

jij bent op zoek naar wilde bloemen geen gewone op een rij in vorm licht afwijkend de kleur niet met een standaard vergelijkbaar eindelijk heb jij er een gevonden tussen afval en grof puin je koestert haar met alle liefde in je doorsnee bordertuin zij slaat niet aan heeft de geest gegeven kon niet meer als zwerver leven…

Het terras is schoon tussen de wilde bloemen die hoog oprijzen. Ik zend mijn geest uit naar jou en ieder ander om te genieten.…

ik ken de taal niet meer waarin de bloemen spreken zijn het nog de hartenbrekers die de weg der liefde kleuren of bedekken zij het bloed van hen die gaan met stille tochten bij de wilde bloem heerst onbegrip over recht en plicht is solitair zijn schoonheid maken of juist anderen afkraken…

het is nog niet voorbij de groene wei met madelievenkransen het hoge gras waartussen wilde bloemen zich verschuilen voor het huilen van de wind daar bloeit fantasie in kleur maar het is nog niet de nostalgie van al gebeurd in een doorlopend spektakel showt dit mirakel zijn scheppingskracht in onverwacht hemelse pracht…

mijn ogen tranen en de lucht is vervuld van zoveel bloesem de wind jubelt om mijn oren brengt het zaad bevruchting en leven ik nies in een wolk van kleuren die de velden verspreiden ik vervloek de maaier en prijs de wilde bloemen die mijn ziel ontroeren…

je loopt door wilde bloemen streelt hun kleur en buigt je om de geur te ruiken omvat ze met je hand het tere groen dat bloeit om hoger op te komen naar het blauw van hemel reiken dromen voor een beter nageslacht in zaad weerkiemt het leven dat zij hebben doorgebracht…

stil groeiden de bloemen onder mijn penseel tot hun kleuren eindelijk zacht begonnen te spreken niet zomaar een contact maar in een vaas gezet na met de hand geplukt te zijn uit het zomerbed van wilde bloemen keurig opgezet geschikt naar lengte vorm en kleur een kunstwerkje als voorspel dat in verf een hoorspel door geur…

En ik plantte de tuin vol met zaadjes van wilde bloemen zag in gedachten oma’s huis met er voor haar tuintje met lathyrus zo teer en fijn de frêle bloemkopjes deinend in de lentewind even was ik weer het meisje zonder moeder even weer oma’s kind…

En ik plantte de tuin vol met zaadjes van wilde bloemen zag in gedachten oma’s huis met er voor haar tuintje met lathyrus zo teer en fijn de frêle bloemkopjes deinend in de lentewind even was ik weer het meisje zonder moeder even weer oma’s kind…

hun tijd vroeg grijze kaarten met donkerpaarse strik haar laatste wens was anders zij koos voor licht en wit in samenzijn met wilde bloemen die bloeiden aan hun stam een leven lang met zorg gekoesterd tot het aardse zijn voltooiing nam de bloemen wiegen samen op het laatste zuchtje wind stil verwaait de handkus van haar…

jij bloeide naast me in het gras het gele hart omkranst met witte blaadjes een wilde bloem vlak naast het pad waar toeval jou ontkiemend wortels gaf ik streelde je pas later heeft je zachte geur me naar je naam verwezen voor mij ben jij uniek gebleven nog kom ik graag jouw bloem is nu een weelderige haag…

pas als er bloemen zijn is je schoonheid echt ontloken…

enige tijd later ontstaan de mooie vormen en kleuren; zij opent haar hart op vruchtbare aarde gelijk een wilde bloem dorstig slurpend bij het opgaan van de prille ochtendzon en smoort als de stekende rode ploert de gouden akker op 't hete middaguur verzengend als 't kanonnenvuur…

was ik de boer die wilde bloemen zeiste tot aan de blauwste van het veld aarde open reet om veredeld gras te zaaien zodat de melkindustrie kon blijven draaien ben jij de boerin met meer dan 100 zeugen waarvan de biggetjes vaak niet deugen dan commercieel worden afgemaakt omdat het mooiste vlees voor de hoogste prijzen gaat wij…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

je wiegt als altijd dun gesteeld op de rood oranje tonen van mijn innig geliefde klaproosmuziek tussen hoog opschietende siergrassen in de kleurige wilde bloemen plassen langs de bermen van de snelle weg goedendag omdat jij nu bloeien mag want de lichte waas van fijnstof geeft in vervuiling helaas geen jaarlijkse regelmaat…

Onderweg naar jou buigt de weide voor de wind in golven van groen, van een van wilde bloemen verweven tint van de lente, van de zomer van de lach van een kind.…

jij rivierde ijsseldiep ketelde in kampen meerde aan in veluws open randen toonde toch je eigenheid en in alle vergezichten kom ik je tegen ontmoet je in de borders van altijd waar jij wilde bloemen loopt bloeit in orchideeën en uit zonlicht warmte koopt ik heb je godvergeten lief meander en verander maar zing je eigen…

ik zie je lichtblond vlassig haar de bleekgele kleur van het paard de geel gevlekte velden de zonnebloem in je hand het suurlemoengeel van de sterren het amarillo van de wilde bloemen ik voel het okergeel waarmee je ons lijven schildert in doffe goudgele tinten ik proef de honingsmaak van het gele saffraan de gele kleur van zwavel…

bloem met de mooiste kleuren van het veld dus droog je tranen veeg het haar uit je gezicht en open weer je blik…