Alle inzendingen over wilg en water

In 't meer, omkranst met wilgen en platanen, Wier top de bodem peilt, staart avond-gloed En spiegelt zich: de wind wiekt aan, en spoedt Zich naar de kim.... En met hem gaan de lange water-banen, De lauwe geuren.... Het rozen-blad op de gefronsde vloed, Het deinend dons der dommelende zwanen....…

De wilgen buiten treuren met een lied om de mensen binnen. De wind is als een fluit de begeleider. De regen, die tegen de ruiten aan striemt, is hun ritme. De wilgen treuren en de mensen zwijgen.…

De wilg, nog zonder blad, wordt in het licht gevat en laat zijn takken stromen. Traag breekt de middag aan. Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht.…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten het water niet onberoerd * geplaatst in de bundel "reuring in de tent" die onlangs is uitgekomen n.a.v. het stoppen van de site van Dichttalent…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

Een lage wei waar 't water blank om korte wilgen stond tot aan de zwarte koppen. Vlokken vlogen neer, neer, al sneller langs de naakte twijgen en tegen 't witte water, wit en weg. Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden in een winters bos 't spoor bijster.…

neem nu een boom, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar…

Door inheemse stilte wentel ik mij bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen ik kronkel mij lenig in het rond, geknot of niet het is me om het even…

wordt verlegd buiten het beeld van toezicht en wildgroei de hemel beklimt ik was nimmer verveeld, werd vaak bemind, niets hoefde te worden uitgelegd, echte daden werden verricht in de tijd van gebloemde horden die wilg, de herinnering, ben ik geworden…

Ons zullen ze -in het Hollands landschap- niet over 't hoofd zien Wij, boompjes-op-lijn met onze ragebol of ruige knoet Als 't moet worden we 's winters geknot onze stam niet aangeraakt Noch met geen botte bijl geen scherpe zaag Het is niet langer de vraag.... of wij knotwilgen zijn.…

op de oude wilg krioelt weer nieuw leven het is nog klein en heeft geen vaste stek wat vergaat vindt weer ergens plek naar een goed onderkomen blijf hij streven de openingen ontdekt hij met zijn pootjes ook al is de bast van de wilg vrij hard zo meteen wordt hij eigenaar van een part waar hij zich verwent met talrijke lootjes onder hem…

tak van wilg stam van berk roerdomp bank prullenmand en tussen riet dat je daar ziet een meerkoet een waterval een minderkoet een waterviel in ons geval afscheid van wat in woorden en aan water heeft bestaan van onze liefde van on zel iefd e rechtop lopen daar vandaan. ------------------------------------------------…

Nee ik hang mijn gedicht aan de wilgen. Wie leest er geen wilgen? Ja met mij kun je alle kanten op. Als het maar van Poezie.......…

ach wat treur ik laat het de wilg…

ik ken een holle weg waarin ik duik als ik ontsnappen wil links in een rij staan jonge eiken die naar het weiland de handen reiken aan de overkant een ongerepte zee van turkooisgroen waar wilgen zeilen en als de zon tegen de avond zwemmen gaat duik ik kopje onder wij stoeien dan ketsen op elkander en blussen onder water…

Oktober waaier Wind in de wilgen treurig zwiepen de takken boven het water. If root strong, fruit good Het fruit aan de boom heeft zijn vruchten te danken aan sterke wortels. Na de laatste slok De fles heeft een hals een buik en een bodem maar ze heeft geen borsten.…

melangolische wilgen, treuren in gratie, onveranderlijk zijn zij.…

somber als hij was wilde hij zijn hoofd in de wilgen hangen maar iets weerhield hem waren het de treurige blikken van de andere wilgen rondom die nog somberder leken dan hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine…

Zij is de bode bode van lente de wilg met haar katjes Aan oever en wal beemd en kant waar water gulzig is Zij is nieuw leven leven aan takken als zon scheutig is met schijnsel en sneeuw plots voor zon verdwijnt Liggend groen komt overeind zoekt hoogten toppen van kunnen in stengels en stelen doen ons delen in 'n…

geweldige wilg jij wil hogerop en toch... Geweldige wilg jij wil hogerop en toch blijf jij de aarde toegenegen en het water streel je bij vlagen lichtjes ZONNELEEN De episoden van Amos 2006.42…

Zie daar de wilgen vrolijk wiegend in de wind daar!in de verte!…

afgezette wilg de stompen priemen ten hemel…

op Bij zonsopgang laat ik mijn bevroren lijf kussen door een waterig zonnetje…

Het water fronst wanneer jouw hand zijn vlak bestrijkt in poging de vertwijfeling te vervagen uit de diepte die je in het staren ziet zwijgend wijs ik je vermoeide wilgen aan wiens wortels gretig in de steile oever grijpen vastberaden om het stormen te doorstaan ik laat je zien dat er velden zaden kiemen in de aarde die door vorst was…

treurende wilgen dragen een hoedje van sneeuw bovenop hun knot…

geknotte wilgen staan uitgekamd te wachten op hun nieuwe pruik…

Een vroege ochtend langs de uiterwaarden Een ijle nevel talmt van boom naar stronk In tinten, die geen schilder evenaardde ligt het landschap onbeschrijfelijk te pronk Als kleine spiegels glanzen waterplassen tussen de wilgen met hun stekelkoppen De kale takken vormen schuchter knoppen; het water zal voorlopig niet meer wassen De kleur van…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

kromgebogen wilgen tussen eindeloos verbolgen riet het water deint tot kringen waar je zonlicht zuiver ziet, in ringen goud vol koudgebleven rillingen daar verglijdt de tijd tot ooit want niets heeft nooit bestaan we gaan, we groeien en de bloei van toen blijft glanzen langs haar eigen baan de nimmerzat van weten -meet zich met de…

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…