Alle inzendingen over winter OR kind OR huilen

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

Kindje in z'n badje kinderkopjes huilen in de regen nat.…

het gekrijs werd als maar erger want het kind had pijn- haar wangetjes waren nat van de tranen ik wist waarom- ik voelde het ze had zo graag bij mama willen zijn.…

Overal reclame van kinderen lachend, spelend met hun vader. Ik slik en glimlach bij de foto's van vaders en kleine kinderen verbonden door het leven. Ik slik en huil bij de foto's van mijn vader en ik, zijn grote kind gescheiden door de dood.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

wat blijft er van me over als er niemand is om te delen ik ben niet meer dan de onbekende minnares van een sneeuwloze winter die ver ginder ver de diepe ouderdom van wij samen wij naar de verste horizonten fluistert waar ik huil om het licht leven lichter en de taal die zo zwier zwaai zwierend meer werd gevoeld dan begrepen…

Als ik als kind de warmte van de zomer had gekend was ik die in de winter niet verloren Als ik als kind de warmte van een warm huis had gekend had het de rest van mijn leven niet zo hard gevroren...…

het kind wijst naar de bomen die traag met winter antwoorden iemand zwijgt, iedereen sneeuwt en de haren van het kind worden wit als uit de slaap gebeden staren, stil te volgen op haar huid een vrouw wijst naar de winter, in de ochtend jaren later en vraagt haar naam aan vlinderbomen iedereen zwijgt, iemand sneeuwt…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Geluiden in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

ik wil alleen nog huilen maar 'k heb geen tranen meer ik wil alleen nog huilen want m'n hoofd doet zo zeer zo zeer van alle pijn die er in de wereld is voor alle leed weer aangedaan aan mensen, 'n kwetsbaar bestaan van kinderen, vrouwen, mannen die zich wel gedragen als een heer ik wil zo vreselijk huilen misschien komen morgen…

mijn kind mijn kind ik ben zo trots op alles wat je zelf al kan mijn kind mijn kind ik huil met jou om alles wat je overkwam mijn kind mijn kind wat heb ik vaak van jouw plezier genoten mijn kind mijn kind spelenderwijs liep je in zeven sloten mijn kind mijn kind soms ben ik bang hoe gaat het met je morgen mijn kind mijn…

Huil niet om mij Maar vier mijn leven Huil niet om wat ontnomen is Maar lach om wat ik heb gegeven Mijn leven was rijk Had van alles precies genoeg gezonde gelukkige kinderen Met een heerlijk leven voor de boeg alles komt goed ook deze tranen zullen drogen En kijken jullie lachend naar dat sterretje in den hoge…

sirenes huilen allang niet meer de mensheid nog wel zij die verborgen zitten onder trappenhuizen mensen die iedere dag weer worden opgeschrikt door inslagen, terwijl het ziekenhuis hun veiligheid zou moeten bieden scholen zijn al jaren gesloten daar straten niet meer veilig zijn kinderen zijn allang geen kind meer daar oorlog iedere seconde…

De sneeuw valt zacht, op heg en struik, de takken als met witte bloesem overdekkend. Met glinsteringen in het witte winterlicht. Geluidloos dekt de sneeuw de aarde dicht. Elk geluid klinkt nu gedempt. Het ligt daar stil en koud te zijn. Als met een zachte deken toegedekt, in zoete rust, nog ongerept en rein. Een poes waagt zich naar buiten…

Ik hoorde mijn kind huilen, Vanavond besta ik nog zij kan weer bij mij schuilen…

winter ik schrijf je nu stil in het stilstaan van een klok koude kaarsen blaas ik uit in bevroren hunkering huil maar, geen overlast meer van je koude gestalte wolken strooien lettergrepen als initialen in basten van bomen uitgebluste winterzinnen in geelgelente bloemen vatten samen in vroege aprilgeluiden…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

dat je brood moet smeren voor je kinderen uit school ben je totaal uit het heden terug in het verleden mag ik dan van binnen huilen misschien als ik dan stil naast je zit pak je plotseling mijn hand en geeft daarop een zoen zie ik heel even de mist optrekken ben je terug in de tijd een blik van herkenning ik jouw kind en jij…

vogels vallen mee ijzig striemend de wind takken kraken hard winterglinster spat aarde als versteend ijzig koud bevroren sneeuw jaagt onvermoeid alle kieren vol bomen huilen helse koren winter blaast z’n wangen bol…

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

was daar ineens dat kind. Het kon nog amper praten en nooit had ik het eerder gezien. Pas nu, voor het eerst, zag ik dan dat kind en nam het voorzichtig in mijn armen. Stil hielden wij elkaar vast. Voor de eerste keer begon dat kleine kind te huilen en na al die kille jaren, zag ik toen opeens..mijzelf terug.…

Die onbedaarlijke lach, die ik zo zelden zag, is terug vanwaar hij was, de onstopbare lach, die zeg maar - slappe lach, is terug in ons midden. Die glimlach, die zachte lach die lieve lach is tussen ons een stilzwijgende overeenkomst, want; Het zal ons een worst zijn! Wat jij!…

Vandaag zag ik een moeder huilen Haar zoon lag in een kist En ik dacht heel even God heeft zich vast vergist. Vandaag zag ik een moeder huilen Om het afscheid van haar zoon En ik dacht heel even God dat is toch niet gewoon. Kinderen moeten ouders overleven en niet andersom En ik dacht heel even God wat bent U dom.…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

ik ben jouw rots in de branding zeg jij zo vaak maar bij wie kan ik schuilen bij wie kan ik huilen als een kind dat het volwassen zijn soms zo moeilijk vindt en toch ik ben jouw rots in de branding je fluistert en je droogt mijn tranen…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…