Alle inzendingen over witte roos

de witte roos buigt naar mij ben ik licht waarnaar zij hoopvol uitziet of de witte roos buigt naar mij ben ik het licht waarop zij richt…

De touwen gerafeld, de witte roos geplet..…

De ober dekt een tafel voor twee aan het raam met uitzicht op zee Een oudere heer schuift stilletjes bij legt een witte roos op het bord aan de overzij Hij heft het glas alsof hij wil klinken en leegt zijn hoofd door dubbel te drinken Telkens weer reikt zijn getaande hand naar de witte roos aan de overkant…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

Haar handen beroeren de witte roos die hij haar aanreikt ze kust de druppels dauw van het tere bloemblad haar glimlach weerkaatst in zijn ogen als hij met zijn vinger haar lippen streelt ik ook van jou echoot zijn hart…

Tekenen met woorden, witte roos met woorden, arend met woorden. Oorden wit tekenen die arend worden. Een roos tekenen met witte woorden is als een vliegende arend boven het wiegende kroos in een kleine witruimte. Ontwarend broos. - zichtbaar. -…

Een bron onuitputtelijk rijk aan belangloos geven zo hoor jij te zijn witte roos van mij niet bruingerand blaadjes één voor één loslatend je hoofdje naar beneden.…

als het beeld in mijn dromen één witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens, mij gegeven onthult zij pracht waar schoonheid breekt in de kleur van het leven die roos gekregen mijn dromen beheerst…

het beeld uit mijn dromen een witte roos diepheerlijk verlangen breekbaar en broos met liefde doorweven blaadjes satijn eens mij gegeven wonderlijk fijn eeuwige roos gehuld in liefde wit is je kleur werd mijn verlangen open vol pracht breek uit die nacht beheers mijn dromen leef door mij…

Het was laat in het jaar ach eigenlijk bedoel ik eind november de negenentwintigste als ik het wel heb zo om een uur of vier in de middag (op de minuut af weten is moeilijk zowel van tevoren als achteraf slechts tijdens had het gekund maar ik lette niet op de tijd) toen van de witte roos het laatste blaadje losliet en neerwaarts warrelde…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

Een reis te maken voorbij de huid tracht ik te vinden zonder beladen draden van alles wat iets was is niets wat het lijkt toen kijkt voorbij de horizon tegen de wind in om werkelijk één voor één de raadsels te ontrafelen en wil ik zijn nu onder de oppervlakte van jouw witte roos daar waar de geur van thuis brandt…

Een eendagsvlinder op een witte roos. Ogen op de zon gericht was ik verblind en zag de dood niet komen. Ontstegen aan mijn lichaam nog even een vluchtige mensenhand, die mij het leven had ontnomen. Toen ik terug mocht komen koos ik de kracht van zijn zoon.…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

Vandaag is mijn zus Martha jarig en ik ben dol op haar zij heeft haar Tommetje en als ik aan hun liefde denk ja dan fluistert de wind voor haar Haar handen beroeren de witte roos die hij haar aanreikt ze kust de druppels dauw van het tere bloemblad haar glimlach weerkaatst in zijn ogen als hij met zijn vinger haar lippen streelt ik…

voor het tonen van een mens is géen eenduidigheid geboren met pijn en bloed in naaktheid van bestaan in zijn dualiteit draagt hij liefde en angst in zich bewust van leven en sterven struikelt hij zijn pad pijn van doornen wordt gevoeld doorleefd als bitterdrank schoonheid bloeit als witte roos in het centrum van zijn hart…

hoe hardhandig is de les die wij leren moeten: allen zijn wij één al die hagelkorrels haat worden dagelijks afgevuurd opdat een ander vijand blijft ik voel hoe nu gevraagd wordt te zoeken naar verbinding die zonder bloedvergieten wacht een witte roos bloeit in de hof van Eden het hart van ware Mens Zijn…

de maan vervleert door klapwiekende muizen stralen korten schaduw tot ontkleurend duister de grond is nog warm als licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maanlicht versijpelt in vallende schemering een ongebroken witte roos in geel verzachtende reflectie roos en maan zijn roekeloos in hun oplichtend…

een eenvoudige witte kist alsof hij bijvoorbaat wist hout is maar vergangelijk een eenvoudige witte roos alsof hij bijvoorbaat koos geen boeket maar één per stuk een eenvoudige witte vrouw alsof hij zei ik hou van jou want jij bent voor mij geluk het eenvoudige witte doek alsof het wacht in een hoek als staat 't er per ongeluk…

ik spreek niet wanneer ik ’s nachts gebonden ben aan woorden en de sterren mij vertellen wat ik het mooiste vind ik denk dan aan lavendel de eenvoud van het maanlicht de glimlach om je heen een witte roos en blauwe vlinders ieder moment in poëzie gedeeld jij opende mijn schaduw gaf me kleine, witte vogels en op deze vriendenvleugels…

Ooit een zwarte roos gezien ?…

overdonderende zonnestralen in de manke morgen roterend in lokkende cirkels mijn manchetknopen glinsteren bij mijn net nieuw gekochte wit-rose gestreepte overhemd onder het genot van de eerste koffie en mijn volkskrantje salueer ik voor de dageraad mijn morsig brein ontwaakt en dichtersdorst staat paraat ik plet…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…

Geen bloemen wilde zij echt geen bloemen ja, dat had ze ooit gezegd daar staat hij dan met een rode en een witte roos in zijn handen want daar hield zij zo van geen bloemen wilde zij echt geen bloemen ja, dat had ze ooit gezegd wat nu, mompelt hij zacht voor zich uit tot de dood ons scheidt was toch ook niet de afspraak geen bloemen…

Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar als agaat een rand omheen het leek werkelijk een edelsteen.…

Ik denk veel aan het meisje uit het kamp in Guantánamo ze is een bloem tussen de bloemen een berg in de bergen, ze leeft en hoeft nooit ergens heen Daar zingen vogels in de palmen een beek stroomt door het dal het water blinkt zachter dan goud en zij is een witte roos in juni en in januari Van haar wil ik zonnenstralen dichten in het…

Trots op het witte ros, dat buigt gedwee, Verheft hij zich, de Sultan, met gebaar Van heerschappij, en angstig deint de schaar In 't vale schemerlicht van de moskee.…

Geluk zit in heel kleine dingen zoals een pas ontloken bloem in dauwdruppels van de vroege morgen een oogopslag een enkele zoen Het zit in kijken naar de sterren in stralen van de ondergaande zon soms zelfs in koele regendruppels en in een witte roos op het balkon Het zit in dromerige golven in lopen langs het uitgestrekte strand…

Verlegen en broos sta ik in de rose ochtendgloed, m'n hart angstig, stil, schuchter openbloeiend als een witte roos, ademloos luisterend naar het lied van tedere liefde.…