7383 resultaten.
Patron
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 206 so I guess
that thy art incomplete alike
or art thou good a friend and thus
believing firm applaud thy must
Though poetry is not my thing
my roerbak sells, thou art buying…
Prima vera
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 67 Come rain or shine, het was des kiezers wens
Maar of het lukken zal, dat weet geen mens
Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en
de reactie daarop van Bet Weter…
De boom die tussenbeide kwam
gedicht
3.0 met 29 stemmen 17.052 Niet de scherpe natuur van de zaag
wierp de man terug uit zijn dromen
maar de huiver van de boom
die in het hoofd van de man was aangeplant.
---------------------------
uit: 'Zo is de zee', 2001.…
De boom die tussenbeide kwam
gedicht
4.0 met 3 stemmen 5.844 Niet de scherpe natuur van de zaag
wierp de man terug uit zijn dromen
maar de huiver van de boom
de in het hoofd van de man was aangeplant.
------------------------------------------
Uit: 'Zo is de zee', 2001.…
Stormgebieder
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 117 "Val wind", sprak Mozes
Yam Suf lang genoeg gedeeld
ging de storm liggen…
IN EN BIJ HET WATER
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 102 Op het strand klinken
's morgens vroeg ijle tonen:
zwanen vertrekken,
vliegen over grauwe zee
naar de paarsblauwe einder.
Frisse zucht beroert
het hoge gras, geeft het meer
snelle, huiverende golven,
gaat voort, zonder ophouden...
Om zich in zee te werpen?
Kloek waden reeën
door de stille Waddenzee,
zoeken de verte.…
'k Zit met mijn lamme benen
poëzie
3.0 met 14 stemmen 2.264 'k Zit met mijn lamme benen
in de asse van een stervend vuur.
Ik bid; mijn vrienden wenen;
en 't hangt mijn keel uit op den duur.
Zal ik mij dan vervelen
met langer Job te spelen?
De schoonste lol, de liefste lol
maakt op den einde dol.
De schapen moet men scheren
en de ezels moet men slaan, ja slaan.
Zo wil 'k, in alle…
O BLIK VOL DOOD EN STERREN
poëzie
3.0 met 11 stemmen 1.649 o Blik vol dood en sterren,
o hart vol licht en leed.
De dag is spijtig verre;
de nacht is hel en wreed.
Mijn mond vol wondre smaken
die géne vrucht verzaadt.
Niemand, o hunkrend waken,
die langs mijn venster gaat...
Wij zullen nimmer wezen
dan Godes angst'ge wezen.
- God, laat ons waan en schijn
dat we Uwe wezen zijn.…
Duinenkust
snelsonnet
2.0 met 12 stemmen 437 Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven
zodat ik vrolijk mij erheen begaf
maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf:
Er lag een jonge vrouw vol overgave
Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust?
Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…
Zeearmen voor zeegodinnen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 48 Belandt zij zonder
Chicanes aan land
Donderend en denderend
Extravert
Frenetiek de
Gretige gulzige golven
Hoorbaar hongerend
Intimideert zij
Jubelt zij haar
Kolkende klaagzangen
Lyrisch haar landschap
Mooie maanzieke reuzin
Neptunus maant haar tot kalmte
Oeverloos opent ze haar
Panorama’s deze non-
Querulante sterre der zee…
Schrijven
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 72 Hoe wij onze namen schreven
vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…
In koude huiver
netgedicht
5.0 met 23 stemmen 42 ik voelde
hoe zon met
warme vingers
mijn huid raakte
in een overvloed
van helder licht
had mijn
ogen gesloten
nog kwamen zij
binnengeslopen
uit blauwwitte lucht
met kilometers zicht
jij was meer
van de contrasten
alleen op het strand
zonder andere gasten
met koel gefluister van
golven in koude huiver
geen intens
genieten van…
De beemden huiveren
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 130 Het is bitter koud
ook al doet de zon haar deel
schrale wind alweer
zie de beemden huiveren
het is stil langs de rivier…
Huiverig oord.
poëzie
4.0 met 1 stemmen 257 De bloemen, die slank daar rijzen,
zijn bleek gelijk de dood;
ene enkle staat in 't midden,
als bloed zo vurig rood.
Doch kuste haar niet de zonne:
nooit zag zij die stralengloed,
de bloeme is de aarde ontsproten
en die dronk mensenbloed...…
In strelend huiveren
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 429 ik heb de nachten
opgerekt in zwart
ze sensueel kunnen vertragen
in verborgen wat zich geven kan
heb ik jouw aandacht willen vragen
ik donker je zo teder
gebruik de stilte van de nacht
in strelend huiveren
verleg ik alle grenzen
genoten van jouw kracht
je hebt me laten zien
dat kou ongrijpbaar is gebleven
hoe liefdevol het harde is…
Nacht. - Aan het open raam
poëzie
4.0 met 5 stemmen 995 In norse toomloosheid, in koppig-taai weerstreven,
voel ik mijn rouw in mij gelijk de zee gebreid:
nóg wilder, waar ze in zich voelt huiveren en leven,
o Zee, het wéten van haar wrede oneindigheid.…
de ander zijn
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 53 de waarheid is
een lekkende sloep
die in de geulen
van zeeën verdwijnt
wijs naar het wolkendek
val neer in het stof
roep goden aan
beschuldig anderen
huiver omdat de
oorlog altijd weer
begint omdat we
de ander verliezen
laten we verhalen delen
en samen reizen
zonder huiver zullen we
weten dat we de ander zijn…
Geen reiger laat zich zien
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 430 Dwergeiken
huiveren
snijdend
is de wind
verfomfaaid
baalt het land
geen reiger
laat zich zien…
Nu het winter wordt
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 38 Nu het winter wordt
en de bomen niet vol
in het blad hebben gestaan
huiver ik om wat er komt
om de huiverende mensen
in een winter van misschien
wel veertig jaar, als een eindtijd
van de woekerende groei
en ook om de winterkou
in onze harten omdat ons leven
steeds meer levens kost
en steeds meer verdriet
Als we er niets aan doen
zullen…
Boerenmeisjes
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 774 deed huiveren
deed rillen
deed trillen
de boerenmeid vooruit deed gillen
Zelfs de koeien
onder de doodgewaande dijk
gaven meer melk
En zeg nou zelf
wie is er nu niet groot mee geworden ?…
Over de zee hangt matelijk te tampen
poëzie
3.0 met 10 stemmen 2.767 Over de zee hangt matelijk te tampen
een zoele en droeve klokke door de mist.
De dag is zonder klaarte en zonder lampe.
Hij, die zijn hart bezit, weet wat hij mist.
Een stemme galmt, en ieder loopt verloren.
Ik loop alleen. En 'k weet dat duizend zijn
die naast me dragen door te dichte smoren
lijk al te volle teilen melk hun pijn.…
En hoort uw hart
poëzie
4.0 met 4 stemmen 1.423 En hoort uw hart: hoort gij uw hart niet slaan ?
Daar is de maat waarop uw dagen dansten.
Niet wen gij waart met weelden overlaên
of dronken van een overmoed'ge waan,
stond ge in de rei die blijde tijd omkranste.
Brandde in uw brein al 't lijden dat het droeg
leg op uw hart uw hand, en gij zult horen
al de geheimen die, nog ongeboren,
zich…
Zon, strand, zand, wind en.....
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 177 Donkere wolken kwamen aan
een wind stak op best hard
beter nu naar de boulevard te gaan
echter voor 'k zover kwam:
Werd ik gezandstraald niet gering
kijk een uitje op strand met uitzicht op zee
Is 1 ding,
maar al dat zand waar 'k niet om vroeg
was wat ik mee naar huis droeg.…
EEN VRUCHT DIE VALT...
poëzie
4.0 met 2 stemmen 409 Een vrucht die valt...
- Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen,
buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt.
De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen
haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen.
En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt.
Een vrucht.
- En waar ik sta, ten zatte levens-zome,
vol als de nacht, maar…
Waar huiver huist ....
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 443 De paarse moet
van jouw zin
beukt tegenzin
in mijn ziel
Tranen druipen
door duister
naar duivelse
herinnering
Vuige knuisten
rammen ruig
schuim op mijn smoel
waar huiver huist…
Taalknobbel
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 573 kippenvel, een huiver, rilling
‘Permis de conduire’ stoot hij uit
imponerend leunend op de ruit
mijn vrouw, verlost van eerder lijden,
vertaalt het speels, het is zonneklaar
we gaan weer verder, rijden maar,
Je hebt permissie door te rijden !…
Voor het vertrek
netgedicht
4.0 met 44 stemmen 1.454 honderden kilometers later
huiver
houdt onze handen
aan elkaar vast…
einder
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 518 onder veeltintige grijsheid
stroomt de zilveren breedte
schuine donkere regenstrepen
waar de hemel de einder raakt
verre kerktorens zijn versluierd
de wind brengt huivering
land en lucht vloeien ineen
in de grote eeuwige stroom
die drast en sombert
en de ruisende regen
meevoert naar kille verten…
Omzetten
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 186 Kon ik de toekomst
omzetten om naar
huis terug te gaan met
z'n nuchtere wetten,
ironie in de ogen
van de torenhaan,en
in de nacht die
mij ontbood,
gevangen in de holte
van haar schoot, waar
ik mezelf in veracht,
huiver voor de duisternis
en om wat ik verwacht
en voor de loerende dood.…
HUISELIJKHEID
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 127 Wazige mist;
daarachter gloeien vensters
vierkant avondrood.
's Nachts onweert het hard:
verborgen spinnenwebben
blinken druipend op.
Tussen boomwortels
ligt een nestkastje als huis
van pissebedden.
Al denkend snuiven
bij een blauwe druiventros:
je hoofd geurt vol wijn!
Het raam beeft en dreunt:
telkens weer knalt de hemel,
blinken…