Alle inzendingen over zee OR innerlijke rust

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Nooit had ik een betere minnaar dan de zee niemand kan mij zo volledig omarmen ieder plekje strelen ondertussen mijn innerlijke helen zelfs in de winterse kou als ik alleen maar kijken kan laat ze mij in zachte of in woeste golven weten ik wacht op jou…

Alles wat wij dagelijks meemaken, laat sporen achter in ons brein, als stukjes die blijven zwerven. Stukjes die rusteloos blijven zoeken, totdat ze eindelijk worden ingepast. Dat gebeurt terwijl wij rustig slapen. Dat gebeurde terwijl ik sliep vannacht. De slaap maakt stukken passend, terwijl we wakend brokken maken.…

glijdend als een zwaan vaar ik sereen over zee genietend de rust…

Maar dan voel ik je mond en hóe je me kust dit opgewonden lijf maar met innerlijke rust. Daarna weer naar huis, je hand op m'n been ze zijn weer voorbij, onze paar uur "alleen".…

Innerlijke rust voel ik bij jou, omdat ik van je hou. Het is zo prachtig om met je samen te zijn. Als we elkaar kussen, lijkt het net een droom. De liefde tussen jou en mij blijft bijzonder en onder onze prachtige muziek heerst er vaak romantiek. Liefde…

De zee, heeft zoveel te bieden. In alle rust mag je er genieten. De zee, met haar bijzondere eigenschappen, helaas niet altijd zonder risico. Proef de vrijheid aan zee. Meeuwen zijn er altijd, nu in vogelvlucht. Zee met vaak een mooie zonsondergang. Als je er bent krijg je zeker geen spijt. Respecteer de zee.…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

De zee kust het strand op getijden gedragen maar vindt nergens rust…

In de stilte van mijn denken geniet ik van innerlijke rust In mijn aanvoelend weten voel ik mij gesust In het diepste van mijn wezen streef ik naar mijn einddoel In mijn vrijpostigheid stap ik af van elk schuldgevoel In mijn dagelijks bewustzijn wil ik zijn wie ik ben Om in grenzeloos verlangen te kunnen zeggen....…

Nu dat jouw mond mijn innerlijke rust zoent en gitaarmuziek rond jouw boezem klinkt speel ik stilte aan oevers van jouw verleden in de diepe kelders van jouw geweten slenter ik door al lang vergeten steden met een zwijgend hart onder mijn leden. *…

raakt mij in mijn wezen stil word ik er van mijn lichaam steeds lomer het denken dooft uit stilletjes danst mijn binnenste op de ritmes mee in een eigen tempo golft het door mij heen steeds meer ontspannen een diepe innerlijke rust alleen het melancholische stemt mij wat bedroefd…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…

Neem even rust, even ergens heen, naar de kust, helemaal alleen. Even rust. Niemand om je heen, niemand die je wat doet, omdat je hier alleen staat, o.. wat voelt dit goed. De zee neemt je mee, in gedachten verzonken, steeds dieper in de zee, je bent verdronken. In eenzaamheid.…

Een moment van vrede, geen innerlijke strijd. Een woord, een teken, kleurenpalet, Een gevoel van liefde, Het stroomt mijn lichaam uit. Dan...innerlijke rust, Een glimlach diep in mij. Ik voel me gelukkig, voel me vrij.…

Als kind droomde ik van een eiland afgebakend en klein ooit zou dat mijn wereld zijn mijn eigen creatie warm en veilig zelf gekozen isolatie mijn eigen ik...heilig Na jaren van dwalen ben ik weer aanbeland bij mijn innerlijk kind terug op mijn eiland wetende dat ik hier mijn rust wel vind…

Jouw ogen Zijn als de zee Ik kan er in verdrinken Ze voeren me mee Door jouw ogen Doorzichtig als de pest Zie ik niet alleen je lichaam Maar ook nog de rest Door jouw ogen Eerlijk als maar kan Zie ik de waarheid Van deze man Jouw ogen Laten stiekem zien Dat je innerlijk Nog mooier is misschien…

De zee Geeft mij de lucht terug Die stokte In het gevecht Ik geef de zee Mijn angst gevecht Geef hem mee Met het gevecht van de golven Zo vind ik weer wat rust In de storm…

aan zee het geluid van de golven rust... zonder jou, alles verloren zonder jou, muisstil en dan plots,... niets meer…

De biologische klok geeft het aan tijd voor een welverdiende rust de koffers die gereed staan de familie reeds gedag gekust Mijn dromen nu realiseren visioenen van zon, zee en strand en gewoon heerlijk epibreren in luilekkerland Alle gedichten nog eenmaal bekeken voor u beste lezer wellicht ietsje sneu dus tot over een drietal weken…

Ik hoor het ruisen van de zee totdat een recreant mij wekt uit een zoete droom. Het is niet meer als voorheen. Ik probeer mijn rust te vinden. en toch, het tijdstip nadert van ongekende drukte.…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet.…

de zee glanst glad geen golven vandaag ligt de wind plat voorover tot aan het strand daar waar het water stukjes knabbelt uit het land dat niet wil wijken in de lucht valt rust te proeven en eerbied wordt geplukt met een open ziel die ziet hoe de winterzon waakt over haar ontelbare planeten er wordt storm voorspeld met huizenhoge golven…

Grote onvoldane, o albezielde Zee! Laat steigrend nu die storm-hoogdag opjoelen, Zee!…

Waar ik ook ben de zee roept in rust overal voel ik dat zij mij kust de wind over stranden schuurt de hemel rood schelpen vol ervaring leggen gedachten bloot waar ik ook ga de zee lacht in tranen overal zie ik huilende heuvels in banen de branding verleidt voor wie het ruisen hoort dansende lichtbundels van stuur- naar bakboord…

koraal verdicht zich, regenboogvisjes boven je, adem je filter filter gefilterd licht alles heet zoals zij, voorbij het water de kust, de aarde de lucht beweeg het water de rode zee zucht en zo doen de visjes heel zachtjes…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

het geluid van de zee ademt kalmte en rust en ik ga daarin mee waar het water het land kust…