Alle inzendingen over zee OR vertrek OR afscheid

Het afscheid was een beetje sterven. Kon 't vertrek de pret bederven, bedorven was 't vertrek geheid. Gebalk had ooit hiertoe geleid. Nu is de kamer in ontbinding. Mensen, léér door ondervinding! In het nieuwe parlement komt hoop'lijk aan 't gebalkenend.…

Zee, op deze zomeravond zijn wij aan elkaar gelijk het warme zand heb jij om wille van het tij met rust gelaten, weldra komen er verliefden samen, tot aan je grens die vloedlijn heet wachtend op de zon die afscheid neemt, hopend op het groots moment van zonnerond op horizon sprekend avondrood, over afscheid en de wederkomst sprakeloos zien…

Jij mag niet zomaar zonder afscheid bij me weggaan Niet zomaar stiekem stil er tussen uit Ik wil je zien als je gaat vertrekken Ik wil een blik voor jij je ogen sluit Geef mij die kans...…

nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het afscheid kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

In ringen van verbondenheid wens ik te weten dat je gaat dat het hart waarin je achterblijft een groet van afscheid staat. Omdat je ogen mij vertellen hoe het gevoel was bij vertrek en kan ik pijn bij een verlies parkeren op een eigen plek.…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo namen wij een voorschot op het afscheid en kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het naderend afscheid en kwam er in de schemering van een laat seizoen de berusting over het ongewenst vertrek…

met mijn neus tegen het glas maakt mijn adem doffe plekken zien mijn ogen grijze vlekken en slechts nog wazig waar jij was met mijn lippen op het raam kus ik naar de blauwe luchten waar ik jou net in zag vluchten en fluister zachtjes nog je naam…

Haar handen omklemmen licht. Wind houdt haar gaande, steeds verder weg van wat zij weet, van wat haar voorkomt als echt, het bestaande, tastbare: van een lichaam het gezicht, van eenheid de breuk. Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ---------------------------------------- uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

waar ijzeren schoenen van houten karren kletteren in een oceaan van lawaai ik vaar de haven uit onder een opgeheven brug handen als geklonken aan het draaituig waarvan het hart niet klopt omdat de richting door vuisten wordt gekozen mijn rug schermt het priemen af terwijl witte doeken op de steigers het water ten afscheid…

Je trok wat dunne afscheidswoorden aan en ging -- rillend de deur uit.…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

begeren De pelgrim droomt hiervan Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Het water stroomt weer uit de bronnen De pleinen zijn gevuld Je hoort de sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee…

of het afscheid dan een afscheid is gewoon met een woord of met iets dat jij niet zeggen zal dat ook ik niet zeg in een woord van jou zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie achter ramen verborgen vol kwetsbaarheid iemand, die jou zag, nog ziet, draagt de laatste regels voor en nog later als wind de zomervruchten baart mijn stilte…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

wortels naar een mensenkroon en omkranst een waardig gezicht, een blijk van verwondering over natuur en de trek van vogels in een laatste vlucht, dat is meer dan stof alleen, een vertrek wat zich verstilt in een moment van tijd, herkent zich in een gerelativeerde zucht en maakt een afscheid mild.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

ik heb je alzo lang zien vertrekken pijn bedekkend met een rode kus lippen nog gespitst in afscheid met emotieflits nog voor het rood was uitgelopen was jij meestal weer opgedoken keek mij in onschuldig blauw lief aan en ik liet jou in vrijheid gaan…

Ik spring nog één keer in de Middellandse Zee en dan vertrek ik naar het Oosten.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Een keer in de veertien dagen neem ik afscheid van mijn vader. Een lange man op het perron geduldig wachtend bij het raam daarachter ik. Van afscheid nemen hou ik niet en van wachten nog veel minder maar door het glas raken mij zijn vermoeide ogen.…

de diepste wortels van het talent omkranst in een waardig gezicht, een blijk van verwondering over natuur en de trek van vogels in een herhaalde vlucht, dat is meer dan stof alleen, een vertrek wat zich verstilt in een fleem van tijd, herkent zich in een gerelativeerde laatste zucht, maakt het afscheid mild en rijk.…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

Ik vertrek zonder een kus geen hand slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…