Alle inzendingen over zwakheid OR medelijden

En ons opbeuren uit onze zwakheid? Dank Heer, dat wij weten, U laat niet alleen. Als we het niet meer kunnen Heer En ons einde komt in’t zicht Dat ons oog dan op U mag zijn gericht Want bij U zijn we veilig, altijd weer.…

Het moeilijkste is zwakheid te tonen het zijn van warme handen, vingers die niet houden kunnen, knieën die omknikken, angstige ogen en, finaal de monstrans van zwakte: twijfel Gemakkelijk is het kracht te meten elkaar strelen en diep voelbaar zijn heet tot genotvolle uitputting; sterk als steppegras; groen, filigraan mooi zo is passie:…

Gedenkens taaie kunst en wens ik niet te weten: Ik hadd' er liever een te leren van vergeten. Zou mij te voren staan al wat ik heb bezweet In lijden of in vrees; het waar een pak van leed Dat and're schouderen als mijne moesten dragen: Zou ik ook al de vreugd van all' mijn blanke dagen In ene spiegel zien: een sterker oog als 't mijn Moest…

men vermijde te allen tijde te dementeren want het medelijden is snel vervangen door ongeduld in het heim van Alz…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

' 'K wou door de zalen van mijn geest je leiden, Gestaltenrijk van voelen en van denken; Die kunst en kennis zocht, wilde ik verblijden Met kennis en met kunst, mijn gastgeschenken: Jij zag alleen 't verdriet; met medelijden Ging jij, een vrouw, me in 't diepste wezen krenken.…

Vandaag dapper mijn zwart oogpotlood gepakt Ja, ik opteer voor de kattenlook, die staat me echt wel machtig. Dat werd balen, sakkeren en een gepieker. De spiegel deed het niet langer, ik geloofde mijn ogen niet. Ogen bestonden gewoon niet... Ik dacht: meid, ga wat rusten Het verdict viel, je zal berusten. Wat boeide ik me op, in domme…

Onder aan de toren is een wespennest het zoemt en trilt de regels van het "huis" verstoord een bij "de onverlaat" de hysterie slaat nu toe verlaat het nest nu het nog kan maak er het beste van het steekt nu overal vriend en vijand geen onderscheid voor medelijden is geen tijd…

In de vroege ochtend stikt de laatste klant haast in zijn sigaret Verschaald bier, stinkend als in de hel, over is de pret. De dienster loopt schoorvoetend naar de deur en wil sluiten Onfris, vieze haren en akelige stoppelbaard waggelt naar buiten. Slenterend zeult de man zich huiswaarts, een hele klus Ach,Corinne wacht steeds, hij verwacht…

Sommige vrouwen begrepen dat hij medelijden met hen had. En heel sommige vrouwen hadden gewoon medelijden met hem.…

Oma borduurt met gouddraad. Op haar rijke stof rust mijn hoofd. In de blauwe pan sissen twee pakjes boter. Wit vlees puilt uit haar ladder. Een collectant krijgt haar oude kranten. Zuinig hecht ze af met een stichtelijk woord. Op mijn koffie drijft een vel. Met mijn theelepeltje vis ik het eruit verstop het aan mijn kant…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

tussen de plek waar je rekent en die waar je medelijden voelt gaapt een kloof is rekenen slechts uitgekookt doortrapt en medelijden soms berekenend? rekent het hachje zich niet alleen rijk en slaat Agape soms een brug over het ravijn?…

de regen van verveling spoelt de witte schoonheid weg die mij zo boeiend kon verblinden de grauwe werkelijkheid komt weer natuurlijk bloot te liggen onder deze zwakheid kom ik niet vandaan daarom staan er nu wat doodgezwegen woorden op de bleke wind van mijn gelaat…

er is geen loslaten zonder liefde, zegt de ochtend terwijl hij met een lemmet mijn huid opensnijdt ik leg mezelf te vondeling op veel te kleine bloemen samen met het geluid dat ik liefheb de avond zal van zwakheid spreken wanneer ik mijn mond opensper om regen zichtbaar te maken…

Na onweer, donder en bliksem, Waarin ik in een flits In al mijn zwakheden Werd vastgelegd, Mijn ik teruggebracht Tot het kale zelf, Begint het licht te gloren, Heradem ik licht en lucht, Word ik elke dag opnieuw Gezocht en ook gevonden, Elke dag opnieuw geboren…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

ik heb ze uitgehangen aan de takken van bomen mijn zwakheden en dromen in kleur en kwaliteit gedateerd door onvermogen om ze onder ogen te komen het zijn geen geheimen maar het voelt fijner om ook de onzichtbare stukjes te delen hebben en houden is nu compleet de laatste rafels dansen op de wind ben weer zo gelukkig als een kind…

hij wil haar uit haar tent lokken maar het is nog véel te koud ze bibbert in haar slaapzak met kruik als lijfsbehoud ze krijgt toch medelijden dus noodt ze hem naar binnen waar zij nu met zijn tweetjes een sneeubalwals beminnen .…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed.…

Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen al roert de hand daarbuiten luide de huid hun klank in zich gekeerd blijft dof Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen maar heb daarmee geen medelijden…

De dagen verlaten dromen verstommen Mijn hart bloed, breekt gemeend grijpt resterende gebroken delen De doos beloofd een blijvende kijk zwakheid broos betoverend Vingers bieden broederlijke steun in de allerlaatste honger stuip Slaap zacht…

hij was een meester in het verleggen van verantwoordelijkheden die hij pas als laatste redmiddel naar voren bracht daarvoor speelde hij menselijke zwakheden tegen elkaar uit door ze alleen al te benoemen met een achteloos gebaar geknipt en geschoren kwamen zij timide onder het mes vandaan dachten een deal te hebben maar hij had…

Leven is mede -lijden voor lijders, mede -vreugde voor vrienden.…

Toen ik je zag verdwijnen zag ik mezelf staan jij was het die naar me keek medelijden straalde uit je ogen kon je mij maar omarmen dan was ik niet zo alleen zat je maar voor me in plaats van in mijn hoofd mijn ik mijn eigen ik kon jij mij maar troosten…

Zij tuurde in het vuur van zijn ogen die niets verhulden en geen medelijden kenden De muren waren niet veilig maar het niet vluchten maakte hem nog kwader. Zijn stem overstemde alles maar de sneeuw bleef het was donker en koud die nacht.…

Nemen is geven Dood is leven, elke zwakheid wordt in kracht volbracht. In de paradox is elke tegenstelling opgeheven: Dag wordt nacht en nacht wordt dag.…