Alle inzendingen over zwijgende stiltes

warm, respectvol luisterend verhalend een lach, een traan onzichtbare banden gewonnen vertrouwen eindeloos begrip gesproken woorden bijzondere momenten zwijgende stiltes een houden van een mens ... een vriend…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

het leek zo gewoon een eeuwigheid geleden dat we zwegen eeuwigheden bestaan niet vanzelfsprekendheid is een utopie zoals in stilte dansen of zwijgend voortbewegen in het toen en nu het lijkt gewoon zo lang geleden…

Menselijke woorden glijden voorbij lege, holle klanken lijken stiltes te roepen, om antwoorden te vragen.. die voor elk kwamen. De letters, de cijfers...alles is zo relatief. Eén lief, één leven verbaasde mij toen, nu het scheen alles volledig te geraken in diep stil zwijgend wezen.…

Zo hoog voerden hun woorden dus en dat was dan nog niets weet je vergeleken bij hun stiltes.…

Niets meer te zeggen hebben geeft van die dode stiltes nooit doorbroken door een enthousiaste opmerking of lach. Niets meer te zeggen en dus is het oorverdovend stil want er valt niets meer te zeggen!…

Woorden verwrongen in een orkaan Gedachten wervelen door elkaar Opzoek naar het oog, de kern, het hart Van wat ik wil zeggen Woorden zijn wat ik zoek Leegte is wat ik vind Alles loopt door elkaar Twijfelachtig Verdwaald in een mist Zo dicht, dat ik mis Stilte is het resultaat Dat mij niets doet zeggen…

verder zwijgend en maart 21 werd het lente, zonder jou…

de spelonken van uitgevlakte dagen die je zwijgend als onzichtbare bagage meedroeg op je rug dan was er één vinger op gesloten mond ssst, ssst, ssst…

blikken kruisen woorden vallen lege stiltes hard geruis lege blikken harde woorden stiltes vallen net als thuis...…

twee mensen staren elkaar aan sprakeloos maar hun ogen vertellen des te meer later verdwalen vingers in het boek vol dromen zinnen open en bloot leesbaar op papier over mensen en halve goden geen valse wensen het heeft immers nooit aan het zwijgen gelegen nu rest slechts een blad vol lege letters onmacht op papier…

De nooit ingehaalde tijd geeft z’n tranen door in een nieuw gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in een teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend en ongeschreven gedicht.…

één dag in de week brengen wij samen door drinken koffie lachen wat ik ben zijn luisterend oor de dochter die nog bestaat draag zijn boodschappen en zijn last wanneer hij weer naar huis teruggaat veranderen wij in pilaren staren naar de vrouw die zwijgend wacht op verhalen die zij niet wil horen…

laatst liep ik tussen witte stenen ze droegen namen en hier en daar een ster maar ook kwamen er naamloze witte indrukken voorbij voor hen neem ik vandaag een extra stil moment ik vraag me af wie hen heeft gekend of zelfs nog mist van deze aarde weggewist en klankloos opgetekend in de zwijgende curven van een wreed verleden in…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat?…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…

Soms Zijn de stiltes In het geschreeuw Pijnlijker Dan de woorden…

Gevangen in weemoed wacht ik met mijn ogen op ons afscheid van woorden die stiltes maken en je fluisteren wat je wilt vinden in nieuwe gebaren en momenten. Waar je geen spiegels hoeft te vragen. En waar ontmoetingen wachten die je zult verzamelen met wie je wil kennen en ook de stiltes die je geeft wil bewaren en begrijpen.…

zoveel meer stiltes onder deze stilte als vissen stilgevallen onder een ijsplaat waar ik de weg niet vinden kan…

oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd over plafonds en sta niet op, stel niets voor enkel tegen en zeg niets in stiltes…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

Woorden uitgesproken in mijn hart stil in mijn diepste verhullen roep om betekenis van mijn zijn zoeken naar innerlijk wezen naar houvast en zekerheid zwijgzaam vragen naar liefde naar inzicht gewoon een steun een mens die geen eisen stelt in eenheid samen zwijgt tot begrip uit onze ogen spreekt.…

zo vaak hebben wij naast onze bedden gestaan luisterend naar stemmen vol venijn en bij het licht van de maan droegen wij hen op onze schouders wij leken kinderen zonder ouders die niet spraken over pijn…

hart ondanks het vele falen het hapert af en toe hij heeft de stiltes aan mij doorgegeven hij wekt mijn wrevel op…

Elke bom is een bewijs van angst en macht die valt en elke leugen laat winnen omdat de dood alleen met onverdragelijke stiltes terugvecht…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

de onvolprezen hoeder die in vuur over ons waakt het zijn de stiltes die weer keren het is je traan die alles dooft het zijn wij samen die dan huilen nooit meer schuilen nooit meer blijven in elkaar…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

Zwijgend gedenken wij.…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…