Alle inzendingen over zwijgende stiltes

Zwijgend loog hij Zwijgend bedroog hij Zwijgend leed hij Zwijgend vermeed hij Hij plaatste zich als een pion in het spel van Hoe Het Hoort Zo heeft hij zichzelf elke dag een klein beetje vermoord.…

met wijde zwijgende vleugels beweeg ik mij in mijn slapende wieg sierlijk zwevend tussen de heldere zeilen van de zeeën op weg naar een geheime verte die alleen een dichter zich verbeelden kan de vele meeuwen krijsen boven de bevuilde sneeuw het is pas halverwege de middag en de schrale winterzon gaat nu reeds verdwijnen in een veel te…

Het zwijgend glimlachen in een vleugje mysterie; omdat woorden niet altijd blijk geven van een begrip voor de spiegelende ziel. Die blik die iets uitstraalt van een voorbij leven; waarmee van vroeger tot op heden nimmer te spotten viel. Het zwijgend glimlachen dat nu de woorden mimisch verhuld.…

oostenwind vandaag langs het zwerk trekken winterganzen in V-formatie het einde van het trekseizoen nadert in het huis met dichte vensters zwijgen zij pratend urenlang ze zullen elkaar niet verwonden…

staan nog altijd te wachten op niemand stiltes duren langer nu argumenten zijn verdwenen geheimen terug naar waar ze vandaan kwamen de zin tot oplossen was al eerder kwijtgeraakt…

Een liefde die niet meer streelde geen weg meer vond in mij Naderende stiltes in echo's Verder gedragen.…

zwijgend lief naast elkaar zwijgend diep voor elkaar zwijgend stil met elkaar te lang te kil zonder haar…

De engel viel aan Als Nachtvlinder En legde een Bom In de stiltes van mijn geheugen Een Antidote Voor een Stralend leven en sterven Voor een Patrones iemand die 75 wordt Dit zijn de dagen Van mystieke aard Puur natuur Als het je overkomt…

Onze dagen worden langer, onze nachten worden klein onze stiltes worden dieper zou ik liever bij jou zijn wonen mensen altijd samen die elkaar steeds lieven hebben vogels nog een nest als alles anders is?…

wanneer al veel is gezegd en de avond valt na jaren wat voeg ik dan nog toe om toekomst te vergaren het heden te vullen dan wel het verleden te verklaren het blijft dan vaak afwachten in zwijgen en als passief de stiltes aan elkander te rijgen…

In de stiltes van mijn geheugen, vind ik nu de rust en schoonheid, wat mijn bewogen leven meemaakte, en wat ik meedraag. Soms is het een last, waardoor ik gebukt, alleen nog traag door het leven ga, de donkere jaren loodzwaar moet dragen.…

soms kan ik de wereld niet meer raken die anderen met eigen beelden maken hun werkelijkheid vol met emoties die als los zand langzaam door mijn vingers glijdt geen enkele affiniteit om toe te treden tot het spel dat in hun ogen leven heet maar het verleden snel vergeet de diepgang is verdwenen stiltes worden niet gehoord zij genieten…

Rood gedrapeerde stof, sierlijk wonderbaar, langs het toneel waarop wij ons meesterwerk ten uitvoering brengen. Lees nu tussen de regels door, en neem meteen een kijkje achter het doek des levens. Ware identiteit verscholen, achter glanzende kostuums. Genoeg te repeteren. Doch, geen woorden te vergeten, Want alles lijkt reeds gezegd…

Sommige stiltes zijn niet mooi, je valt aan een paniek ten prooi Je hersens werken op volle toeren om 't gesprek verder te kunnen voeren Welk onderwerp snijd ik nu weer aan, oh help, ik wou dat ik weg kon gaan zodat die ander mij niet meer kan kwellen door geen enkele vraag aan mij te stellen…

er zijn soms van die innige stiltes die op dwalen lijken het aftasten van wegen waar geen einde aan komt T-splitsingen die twijfel wekken welke kant je moet inslaan hier is de wil geen wet en is het weer stilstaan bij het begin het is niet door te drukken een keuze te maken in gokken hoewel de uitdaging om beslissing roept maar als er…

Jaren worden gebonden door het delen van stiltes in woorden door het doorkruisen van gedachten. In gesprekken worden banden geschapen door eenzelfde ontdekken van een verwonderd begrijpen en betrachten. Onze vriendschap wordt een houden van, een beleven, een ontmoeten van een mens, een verrijking van mijn leven.…

weeg de woorden langer ween de stiltes korter woedend ongeloof en wranger dicht lang niet zo als Gorter droom de dagen lichter drink de nachten zwaarder dronken ongeluk en dichter wees mijn engelbewaarder…

of anders zonder de oorverdovende stiltes in mijn desolate leegte en zonder uitstel adem ik onvatbaar voor de ellenlange zinnen ieder woord weer in hoe veel liever zou ik willen dat je mij verstaat zonder een woord op momenten waarin ik vrees voor mijn levenslange en langzame dood…

Zolang ik me kan heugen zwijgen wij onze stiltes weg het lawaai een uitgedrukte sigaret stank van rook wij herkennen elkaar door de bierblikken heen staren ons weg en zijn we twee mensen alleen.…

Stille stiltes worden doodse stiltes, de littekens staren mij aan. Soms lijk ik verder te gaan, soms blijf ik stilstaan. Draaiend rond mijn loodzware as verzet ik aarzelend een pas maar in het harde licht lijk ik niet te bestaan. Elke dag weer die beminnende hoop, elke dag wordt weer genadeloos gesloopt.…

Er is 'n wachten op de loop der dingen Alles zou rond zijn als er woorden kwamen Alles zou rond zijn als er noten kwamen noten op je zang Ben bang dat er stiltes zullen vallen als kralen van 'n gebroken ketting.…

Bij de beklemming van de stiltes kon men daar ineens Maria zien staan. Kon het hart zich luchten en de stiltes doormiddel van een korte lot verzoening weerstaan.…

in deze lange nacht raken onze ogen bij al die duisternis de weg voor even kwijt we leven kort met gesloten ogen in het fluisterend donker in die lange nacht zien we het magisch licht worden we omhuld door stiltes van onuitsprekelijke schoonheid…

Zwijgend stil zijn omdat je stil zwijgen mag Met ogen als spiegels het hart als liefde Geweten als een 'weten' bereik je het doel Zwijgend stil zijn omdat je stil zwijgen mag…

Het was me beter om in eenvoud ongewild niets meer te zeggen en de stiltes te weerleggen met wat nietsvermoedendheid die ik zou ademen en zuchten in een beeltenis van vingers die vergleden door je haren met de losgeslagen tijd Het was me beter -als ik kon om in de eenvoud niets te zeggen en in ongestild verlangen nu maar even niets te doen…

in de woorden die je sprak hoorde ik de melodie van je gedachten je ogen speelden de akkoorden die bij jouw zinnen hoorden handen dirigeerden de rest van het orkest de omgeving liet in koren duidelijk van zich horen maar jij was als muzikaal onthaal het best op dreef toen de componist jouw stiltes schreef…

Stiltes die je bereikt op de klanken van muziek, trillende snaren beroeren je verdriet. Geluiden waarmee de wereld wordt verblijd, teksten worden geschreven met een bezielende levenswijsheid.…

Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp, geen gefluisterde kamergeheimen, geen kromtaal van ritselende spreekkoren. Het oratorische zwijgen is opgebold tot een zegedronken opluistering met een saffraanrode horizon als bikinilijn.…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…