Alle inzendingen

Toen Oma bijna doodging werd ze vogelklein en vederlicht. Eten kon ze niet meer zien: ze lachte blij met verre ogen en haar grote kunstgebit. Regeltantes schikten alles. Kraaien krasten in ons hoofd en de dood werd weggegeten met kalkoen. Het was december, tenslotte. ------------------------------------ uit: 'Postkantoor'.…

Aagt Morsebel nam kleine Piet In kost, en als het kind, te middag aangezeten, Haar soms zijn walging merken liet: De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten Aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand, Wat zou het zijn, als aangebrand?" Nu kwam er eens een schotelvol groen eten Te voorschijn, die Kok Aagt…

Mijn dromen koester ik in duisternis wanneer de zon schijnt ga ik op in realiteit zodra ik onze verstandelijke afstand met eigen stilte kan overbruggen mijn zwijgen lijkt tijdloos niet aan ergernis gebonden het blauwe van je ogen spiegelt wilde rivieren laat me toe in jouw gedachtewereld neem me mee in jouw stoute dromen elkaar vanavond…

Het slechte nieuws zweeft als een zwart fenomeen boven het bed Een ongrijpbaar buitenaards bericht dat zich vermomde als een unidentified flying object De arts houdt zich met man en macht vast aan de dissociatie: de wet van de professionele afstand De zieke verbreekt de geladen onheilspellende stilte tast naar zijn koptelefoon…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

Ik houd van morgens vroeg dan ga ik met een kar op pad en alle dagen vind ik wat er op de stoepen van de stad is neergezet, een theepot gereedschap, boeken, mikado een ouderwetse radio een keukenstoel en zo 's Winters scharrel ik in de kroeg 's zomers langs de grachten Een mislukte, soms beminde man Tot ik met mijn ware…

Een vogel zingt als winterwolken voorbij drijven in de lentewind…

soms moet je jezelf terug heruitvinden na verlies om verder te leven.…

Ver-ontschuldigen Zwarte sneeuw verlost zich Op blanco sneeuwwit blad…

nog was er geen fysieke dreiging van oorlog of geweld maar de tekenen logen er niet om hun gevolgen op de lange termijn deden de dagelijkse souplesse teniet door zorgen en stemming veerkracht en alert reageren namen af deuren bleven gesloten de lach gebroken door gebrek aan perspectief zacht gefluister en lichte huiver namen…

met luisterogen kijk ik naar schreeuwende monden en hoor klanken die mij niet bereiken…

Hij is de leider van de ‘vrije landen’ En is weer kandidaat voor een termijn, Vaak heeft hij geen idee waar hij moet zijn, Ook schudt hij in de lucht met lege handen. Geen mens weet wat er omgaat in zijn kop, Dus houdt hem verre van de 'rode knop'…

Ik was het middelpunt en kwam uitstekend over. Vrienden roemden mijn geslaagde hoofd-hart combinatie, vrouwen begrepen aan de onhandige wijze waarop ik hun bloemen in een vaas deed dat ik hun man was, er was meeslepende muziek en gespreksstof. Toen slopen onverwachts mijn ouders langzaam binnen. Onwennig zagen zij die onbekende mensen van tegenwoordig…

Moederlief, zie daar een roosje Van uw Coosje Wijl gij heden jarig zijt. 'k Heb vanmorgen al gezongen En gesprongen, Zo verlangde ik naar die tijd Maar ik kan geen rijmpje dichten, Moet ik zwichten Voor mijn broer in poezij Neem dan, moeder, slechts dit roosje Van uw Coosje, 'k Heb u toch zo lief als hij.…

De felle kardinaal vlamt en jaagt in ’t rood, zijn geil poppevrouwtje flirt in felle nood, ze wil hitsig spelen en stevig vrijen, hij kan haar spijtig niet verblijen hoe duivels graag hij haar ook wil pakken een pluimke bleef aan haar poepke plakken…

De wijze voerder van de kleine boemeltrein rijdt elke dag hetzelfde eind tussen twee steden langs enige dorpen een boszoom en wat weiden maar maakt steeds and're reizen kijkt naar het spel des levens dat zich dagelijks vertoont in stille of drukke straten op wijde groene vlaktes bij mensen en dieren altijd zorgt voor verrassende…

Als ik me gedraag mag ik als halfwas half meedoen alsof het leuk is in die wereld op zijn kop die mij denkt op te beuren met een lachje, joh de leukste tijd van je leven... Cynici! Weg ermee! Weg met nep! Ik heb vierkante schouders wacht maar, ik sla de trom, ik sta in de hangplek op het punt Zij hangen al zo lang dat hun brein alles…

Aszwart sneeuwtapijt lichaamszuiverend vasten ontdaan van lasten…

hij was al op afstand een eenling met een vreemde smaak voor buitenissige kleding die aandacht ving en stevig vasthield zijn gang over de bühne waarbij hij met vage doch stevige lijnen zijn publiek mateloos wist te boeien niet alleen door inhoud maar ook performance hij was het die aan de touwtjes trok en speelde met marionetten…

gedachten draaien rond en rond en rond in de molen van de geest…

De bouw zag vele werknemers verdwijnen Dus situationele ironie Ontvouwt zich: Israëls economie Gaat zonder Pale- naar de filistijnen Het is onmogelijk iets op te bouwen Met mensen die je niet durft te vertrouwen…

ooit was ik de prins op het witte paard die sprookjes uit kon laten komen ook al was het maar in onze dromen jij weet wel dat ik je die illusie nooit heb ontnomen en dus ga ik je vannacht weer zoeken daar in dat kasteel of die verlaten stins en ik zal je vinden en kussen tot het ochtendlicht je ontvoeren naar daarginds daar…

V Vuur, aarde, wind, ik haat ze. O God, mijn haat Tegen het vuur dat, lang afgunstig, vrat Het glanzend haar, dat ik heb liefgehad, Als koper rood, en teer als herfstragdraad. ‘K haat de aarde. – Haar metaalreuk, de eeuw’ge, slaat Omhoog: hoe kort kuste ik ‘t roodblonde glad? En de onverschill’ge, die geen eerbied had, De wind, die deed…

Wanneer we leven in goede tijden Waarin we gelukkig zijn Is het nauwelijks te vermijden Dat ons plotseling de angst overvalt Gelijk een man zonder ballen En een vrouw zonder kut Geluk kan nooit lang duren Wanneer wij in de spiegel gluren Zonder enig nut…

Het waren niet de klappen, zei je. Maar wel de woorden. Dacht je er nog aan? Denk je er nu nog aan? Dat tere vogeltje? In beide kleine handpalmen omsloten. Hoe je het warm blies. Maar niet voor jezelf zou zorgen. Dacht je nog aan zijn woorden? Op de dorpskermis. Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet…

Sneeuwend tussen de lippen Van de aarde, draag ik Haar lichaam in mijn lichaam. En nergens woont de mens: De ontaarde stilte Die genadig spreekt. En nergens draag ik onze liefde - Tussen groeiend puin - Onsterfelijk als de dood. ---------------------------------------- Uit: 'Winterrunen', 1967.…

morgen is zij jarig haar kleine trots een feest of cadeau vertellen tranen is er echter niet haar moeder leuk en opgeleid met hoge hypotheek ontslag en schulden dopt de boontjes zelf schaamte voelt ze bij elke aanmaning die eindeloos komt machteloos ook het tij te keren natuurlijk wil zij wel het beste zelfs liefst voor haar meisje…

zuiver en jong is nog de wijnrank als zich de liefde meldt met prachtig de loten die zij spruiten laat rijk en vol is het leven in het volle besef geniet elk moment als druiven in trossen het terroir van de wijngaard als seizoenen verstrijken rijpt zich de liefde tot donkerrood fruit witte chocolade dan wel kruidige rosé van druif…

Het leven van eerste schreeuw tot laatste snik met al zijn fasen door de tijd gedragen mijlpalen markeren school en studie loopbaanjaren liefhebben en kinderen baren ouders ten grave dragen onder de grijze en kale kruinen blijven we jong van geest als een amandelboom ook die bloeit tot diep in de winter.…

Wij lijden met Uw lijden mee Maar ons lijden valt in ’t niet De kruisweg U moest ondergaan Met de dood in het verschiet Wij wenen met Maria mee Haar zoon aan ’t kruis op Golgotha Haar tranen wekken de onze In deze smartelijke Cantica Wij danken God voor Zijn Zoon Hij voor onze zonden gestorven Opdat wij levend vrij mogen zijn En door…