Alle inzendingen, jaar 2004, week 36

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

wellicht had het anders kunnen zijn zou het zijn geweest of daaromtrent ook was het allerminst ondenkbaar de gedachte alleen al vreemd accent beschaduwd zou het anders lijken overbelicht geen optie druk maar af beeld verschoven mocht je willen moet nog blijken dansend op je graf niets ten nadele van die ander achterom sluipwegt het silhouet…

Een syndroom van de Vitebskij prospect Vindt bij mij plaats Op weg naar mijn huis. Op bezoek bij de Nevskij prospect Krijg ik Nevskijprospektkoorts. Zoals een lichaamsloze geest Zo dwaal ik door de nacht En hoor muziek van het Wiener Wald. De muziek past zich aan Aan het ritme van mijn passen. Ach, wat een verdriet en wat een genade…

Het grote huis is stil en leeg, weg zijn het pluche en de palmen. De keuken, ooit vol van geur en gebraad heeft geen spit meer en ook geen fornuis. In de grote zaal toont alleen de schouw nog iets van de vroegere rijkdom. Een klok staat verloren in de gang, triest en kaal, alom bladderend stuc. Overal woekert het wilde groen, door geen…

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap Als onrust neemt van mij bezit doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan, een laatste goede daad Beslis voor mij en wees niet bang Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd Ik ben niet bang tijdens de laatste gang…

Samen liepen we in een storm Opkomende woorden waaiden in onze mond terug Toen de wind ging liggen waren we uitgepraat.…

Jij leeft in mijn hart als een bloem die net ontluikt brandend pril geluk rijk zucht je mijn adem uit als een pasgeborene…

Langzaam dwaal ik af Van dit doel in mijn leven Het is niet mijn bestemming Ik heb je niets te geven Ik ga mijn eigen richting Volg dat waar ik op vertrouw Benieuwd naar mijn bestemming En naar het pad van jou Jij volgt jou bestemming Ik kies mijn eigen route En daar, waar wegen kruizen Kunnen wij elkaar ontmoeten Ik zoek…

Muziek vol van liefde Klinkt als pijn en verdriet Weerkaatst in een lied Op zoek naar geduld De stilte die rust was Klinkt nu als een leegte Een oneindige leegte Met vragen vervuld De nachtelijke schoonheid Voelt duister en kil Somber, koud en stil De pracht lijkt verdwenen De wereld lijkt anders Zonder jou in mijn hart…

Waar ligt de grens Hoe ver kun je gaan? Teveel, té intens Op het randje staan Voor ik een grens Volledig herken Moet ik als mens weten wie ik ben Moet ik ontdekken Waar ik zélf wil staan Welke muren en hekken Ik over wil gaan Ik zal op mijn bek gaan Foute dingen proberen Ik zal ook weer opstaan En hier ook van leren…

Denk je lekker bloot te kunnen lopen, komt er zo ineens een woeste koe, die op erecties reageert met: “Boe!” en je zo noopt je broek weer dicht te knopen. Er komen straks misschien nog zwarte beren, om al die homo’s uit het bos te weren.…

Ik kijk in jouw donkere ogen zie daarin die gouden glans jouw ogen zijn om in te verdrinken ze brengen mij helemaal uit balans Je weet mijn gevoel te raken met eerlijkheid en een zachte hand je durft lief mijn hart te aaien jouw aanraking zet mij in brand Je hebt me weten te vangen je bent het baken dat ik direct herken bij jou zijn mij…

Velden vol van vrucht vliegen vlug voorbij, laatste lach, lege luchten liggen langszij. Hulpeloos halen helden hier hun hel, radeloos rationeel, ruzie, rukken, rel. Kiezen knarsen, klote kist, kelderende kruisiging, beetje bij beetje beseffen, bijna berusting. Wie weet, wie weer wakker wordt ? Nagenoeg niemand nog nuchter, neergestort.…

De weg waarop ik liep had heel veel huizen, ook krotten en kastelen, 'k bezocht ze allemaal. soms te gehaast, 'k had weinig tijd, de weg was nog zo lang, totdat 'k ineens, heel onverwacht, een rimpel tegenkwam, ik struikelde en viel voorover in het zand. Veel voeten gingen langs mij heen, niet één hield bij mij stil, ik was, beneden…

Zomaar uit het niets komen tranen tevoorschijn ongelooflijke gevoelens allesbehalve pijn Zomaar het pure genot rillingen over mijn lijf de wereld mag vergaan als ik maar bij jou blijf Zomaar en onverwachts huil ik samen met jou tranen van intens geluk omdat ik zoveel van je hou...…

voor Wiske 'Mijn ogen zijn mooier dan de jouwe' - onder dromerig losknopen van haar argeloos opgehoeste fonkelende beuzeling! Ongedwongener dan op je trouwdag klink je, dagdagelijks naakt nog steeds als onder ede staand, in de verwelking die je toekomt zo terloops natuurlijk als kleding die van schouders glijdt een voor de lang te gane…

waren ze nauw betrokken de klapper van geklepper vuurpijl een fontein het donderde wel in Keulen weerlicht een nacht vol hij heeft het weer zitten komt samen vanavond blijkbaar of zoekt naar volle maan weerwolf dat is een ander verhaal dat snapt een kind een gevonden hand ergens in een lange lijst anders wordt ik gek bloot gelegd…

we brallen wat en we laten het gewoon staan kennen is een groot woord er was een hand die ene keer het was duister in die kisten veluwe dient als militair gebied vingers spreken niet over streken je weet wel van die persoonlijke dingen riemen spraken wel boekdelen daar mee was het gezegd over die dingen die plaats vinden tussen anderen…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

Sluit de wereld even buiten geniet gewoon van elkaar doe de kaarsjes maar vast aan toe, maak dat kleine gebaar. Vertel elkaar je geheimen zeg precies wat je wilt geef je over aan de liefde tot de storm van het spel is gestild. Neem elkaar in de armen laat je lichaam voor je spreken en vingertoppen strelen tot de nacht de dag zal breken…

Ik raas blind naar de regen Gerommel mengt zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden…

zo koud en kil lag jij daar, je gedachten stil al jaren gebonden door het duister geleidelijk ontdaan van je waardigheid en luister je wassen handen gevouwen op het laken geel verstilde glimlach, de eeuwigheid nu je deel je glimlachte toen de Engel Gods je kwam halen in je geest begon het licht steeds feller te stralen je richtte je op en…

de winterjasmijn laat 's zomers blaadjes vallen herfstaankondiging…

Uiteindelijk terug van weggeweest op de vertrouwde Noordhorner veste, kan het vermoeide lijf te langen leste herstellen van het mislukte wandelfeest. Merkwaardig genoeg stoort me nog het meest de leegheid die er restte, nadat ik drie dagen lang mijn beste been had voorgezet. Een gelopen race langs wildplasstee en openbaar toilet. Darmen…

Iedere dag weer moeten scoren onder de brug, in een portiek waar zijn dood wordt geboren een lichaam, dag en nacht ziek Verslaafd aan de verdoving een geestelijke verhuizing bewust een levensberoving infecties en vergruizing De naald, maar ook de pijn steekt hij weet zich nooit meer te ontspannen elk contact met familie ontbreekt zij…

Probeer een keer Om me te laten En niet om me heen Om niets te lopen blaten Probeer een keer Me te respecteren Een weg te vinden Mijn eigen dingen te leren Probeer een keer Niet meteen door te slaan Mij accepteren En me me eigen weg te laten gaan Probeer een keer Te kijken hoe ik dingen doe Ook al heb je geen zin…

Tussen rotsen en een dal verstopt zich een Bron, Die in een schuimende sjaal aangekleed is. Zoals een lief hondenjong is zij vrolijk, zij stroomt Via geheimzinnige bergkloven in hun duisternis. Lang geleden heeft zij haar begin verlaten En de mist overschaduwt het eind. Zowel de Zon als de bergen weerspiegelen zich in het water En ook de kroon…

Hun podium is de zwarte nevel waarin ze eindeloos dansen mogen de schittering op een natte gevel maar ik zie niemand opgetogen Hun glorie straalt al eeuwenlang geen notie van begin of eind wie geniet van het nachtelijk behang vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ? De wonderlijke hemeldans van al die sterrenpracht zo alledaags, ontdaan…

Ze is mismoedig vandaag ziet het even niet zitten vindt 't leven een plaag wil het liefst gaan pitten. Wat heeft haar gevoel verdoofd waardoor d'r glimlach verdween, hangen donk're wolken om haar hoofd omdat dat zon al dagen niet scheen? Of heeft ze niet gekregen, niet gehoord wat ze graag wou dat haar man begripvol en genegen weer…

Lichter dan licht dichter dan dit gedicht je zal naderen wens ik mijzelf Sta me niet toe weg te komen met schuilen in zinnen Zij zijn slechts de zomen; een onwennig beginnen van voelen Help me en ik zal je me ontvouwen en loslaten mijn gebroken norm Want wat angst heeft uitgehouwen en gewillig leidde tot mijn vorm mag niet meer…