Alle inzendingen, jaar 2009, week 46

Wild en woest en ledig Was het ruwe veen, Slechts de heide vlocht er Kransen overheen. Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil. Broeders op ten strijde, Op, de band geslaakt, Die de schatten…

Wat moet je als je levenslust verdwijnt? Wat doe je met je tomeloos verlangen de aardse hel door vrede te vervangen? Hoe kom je internetjes aan je eind? Voor dit soort vragen kun je nu altijd terecht op onze nieuwe suï-site.…

Verlaten kleuren verliezen hun pracht. Afstanden zijn leegtes die weinig verschillen of echo's weer hun hoop teruggeven. Geluk is een koud woord geworden dat ik verstoppen wil. Want mijn schaduw blijft rusteloos en dwaalt mijn dromen voorbij wanneer ik mijn herinneringen steeds verlies en de tijd en de wind alles bespelen en verdelen over…

Het komt straks wel weer goed met die partij Hoewel ze nu in elke peiling dalen En nauwelijk nog de 20 zetels halen Zeg ik als echte spindoctor: 'Wees blij' Want Nederlanders kiezen straks en bloc Uit medelijden voor de underdog. ---- De Partij van de Arbeid daalt in de jongste peilingen tot onder de 20 zetels.…

Bravoure, van het onbekende, hemelsbreed als dans van de gordijnen of moest ik geloven van toen je wegging dat de vogels vlogen in de regen en was het geen revolver maar een zingende zaag ergens onder een verdoezeld matras de trieste regen buiten gaande om met het eerste woord te beginnen heb je uit mijn naam gevraagd te zingen met…

lieve kind ik hou van jou laat mij toch niet zo staan in de kou dag en nacht denk ik aan jou omdat ik verdomme van je hou laat me nu leven met de man waar ik van hou die mij liefde geeft en ook nog eens zijn trouw. lieve ramona, mijn lieve kind, gun mij dit geluk dat ik nu eindelijk vind...…

Gooit de sigaret Alsof zijn aandeel machtig is In een kleine baan over de balustrade Knipperlichten verdwijnen Tot woorden van tussentijd Het ruisen kristalliseert…

De stille pracht, die opgesloten is. Zo onverwacht, dat ik je schoonheid mis. De stille pracht, die is je schaduw schuilt. Zo ondoordacht, van karakter geruild. De stille pracht, die langzaam wegkwijnt. Zo onverzacht, uit je hart verdwijnt…

Wie wilt niet steeds gelukkig zijn, over rozen met schoenen lopen, reden hebben om kinderlijk te lachen. Niets meer redelijk zeggen, hoop nog steeds spoorloos, onvindbaar weggelopen op duizend open wegen. Wie wilt niet vrede in zijn hart, gouden bergen van gevoelens delen, vermiste personen later waarderen, pas als hun namen weggeëbt zijn…

De angst in je ogen Het gemis in je gezicht nooit had je het zo moeilijk. je vecht tegen je tranen hoopt op een toekomst ooit als vroeger…

voorzichtig raak ik je aan bang om pijn te voelen durf ik het wel ik kan niet meer tegen een traan je voelt zo zacht ik krijg een warm gevoel ik word rustig vanbinnen Dit is iets wat ik nooit had verwacht ik hoef het niet te berouwen het doet geen pijn ik word blij van dit gevoel volgens mij heet dit vertrouwen…

Ik dweep met mijn lief, het lijf streelt het verleden als ruwe zijde, hunkering in evenbeeld, waar ze mijn droom in deelt en de schroom en eindigheid weet te ontwijken, verdiept de draaikolk zich in weelde, om de kern te bereiken, is verdriet niet te vermijden, in dat licht blijft niets gelijk, waar de rede haar bijt en ook weer…

Haar handen tasten in de nacht nog naar de plek die ik verliet nadat ik haar zo laag verried: ik ben er niet, ik ben er niet! Mijn foto prijkt nu levensgroot aan een punaise in ’t behang. Het maakt haar bang, het maakt haar bang hoe ik daar vrolijk lachend hang! In al haar dromen waar ik rond: zij schreit het uit, zij schreit het uit,…

Als Jonkvrouw zit ik in een slot. Ik word daar door een draak bewaakt, Door Vader ooit eens kwaad gemaakt. Geen draak wordt ongestraft bespot. Ik treur des daags soms om mijn lot, Als ieder die naar vrijheid haakt, Maar als de avondkilte naakt Is de verwarming nooit kapot. Dan spuwt die grote draak wat vuur Uit al zijn zeven zwarte snoeten…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart. Het is zoals het klaterend gelach in de zomerse nasterfte echoënd, nagalmend verblindend het verdrietende dal verstopt, verscholen tussen het kleurrijke…

Laatst fietste ik achter billen. Het waren er wel twee. Ik zag ze zachtjes trillen en trapte trillend mee. Het fietspad zat vol gaten. De winter was voorbij. En waar de gaten zaten, daar hotsebotsten wij. De lichaamsdelen voor me deelden zich aan mij mee. En dit is wat ik hoorde: deinend decolleté. Eendrachtig ging het voort, maar…

hij kijkt mij aan de grijsaard op zwart~wit met een donker aureool als ruggensteun en in de mond een kennelijk onregelmatig gebit zou ik dat zijn, die vraag daagt op in mijn denken de ogen neigen meer naar onbepaald staren of zijn er wellicht op uit weg van het heden te gebaren ja, ik ben het en zie mij meer naar binnen wenken…

De wind raast met veel geweld en kracht door de natuur. De geluiden, de aanblik, geweldig, en zo puur. De wind gooit de golven met kracht op het strand. De mens biedt gebogen enige tegenstand. De bomen, ze schudden en zwieren heen en weer. De wind laat zich kennen en blaast nog een keer. De wind met zijn geluiden gefluister of gedonder…

Je staat daar ontroostbaar na zo'n moment en je voelt je of je verlaten bent er was iets moois dat is beëindigd dat constant je gedachten pijnigt. Maar dan opeens glijdt zacht en warm om je schouders heen een arm die je troost biedt en voelen doet dat je toch ook weer verder moet. Heel langzaam kruip je dan uit dat dal en weet dat de tijd…

Mijn zusje voorop, mijn vriendje erachter en ik achteraan, duwend. Jij bent nog niet in beeld want ergens anders in je eigen eenvoud. Het zijn de jaren dat alles simpel is en eenduidig, lang voordat we het zelf moeilijker gaan maken dan het is, om dan nu weer langzaam terug te keren naar de eenvoud met elkaar.…

Op lege dagen - zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht…

vind je het erg dat ik een dikkerd ben? weet je, zelf had ik er in het allereerste begin moeite mee maar op een gegeven moment besefte ik dat het bij de vrouw hoorde die ik ben geworden o ja ik weet het men ziet liever een slanke den men verwart dikker zijn met ongezond leven niets is minder waar voor die denkwijze heb ik geleerd…

er is geen tijd meer voor het fijn penseel gejaagd meng ik de kleuren tot aanwakkerende wind het dreigend zwart dat grijs ontlaadt in wit vertraagt en stenen hagelt op het doek nog zijn er gouden wolkenranden die licht van zon ontvangen schitteren door de regenboog ik schraap de verf bijeen tot lichte mist die in onweersgeur verdampt…

Het lijkt geluid dat nooit afwezig was: de beurtval van de peren in het gras. De wind haalt nog maar adem, maar die zucht voorspelt de gang van kan niet op naar sober. 's Ochtends nog september, 's avonds diep oktober trekt in augustus al het najaar door de lucht. Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft,…

In Playboy gaat La Paay weer heerlijk bloot De derde keer toont zij haar rijke gaven Waar mannen van genieten: stouten en braven Geraken bij het zien van haar in ademnood De vaak vergeten groep gerontofielen Raakt zij nu in ’t diepste van hun zielen.…

zondagmorgen koud landschap roken en door het raam staren leg mijn handen op het glanzende hout koel hout, nee zeg maar koud weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het landelijke, goddelijk verheven kalm de schemer zal nu laat in de middag vallen de sterfelijkheid houd aan, deze morgen ik voelde meer steen met gelijk geduld alles stond…

Liefde felgekleurd, probeer mij nog de rose wolken te herinneren. Jaren geleden heb je mijn gek hart gestolen, je wil was trots, de grote toren geboren. Wij hadden toen zoveel tijd en jeugdidealen enkel dromen, liefhebben, kindjes baren. Het lijkt alweer zo lang geleden, jij en ik, liefde als verwachting felgekleurd. Romantisch symbool om…

Muziek streelt mijn oor, de zon mijn gezicht, Luierend in de patio Haar ranke vormen, haar honingstem botsen met mijn ratio Sta ik dan op, kom ik overeind Blijf 'k een verslagen Gulliver De fluit in de verte uit andere tijden doen mij de drang tot rijmen vermijden Breek ik me los uit je gouden kooi Wil ik niet eeuwig leven in hemelse sferen…

Hoe anders zou de wereld zijn met wat meer saamhorigheid hoe blijer zouden mensen worden met wat meer gezelligheid 'k Wou dat ik het kon veranderen de tranen verruilen voor een lach maar 't is voor mezelf zolang geleden dat ik echte vrolijkheid zag De herfst maakt me soms verdrietig hoe kan ik dan anderen vermaken ik doe de dingen die…

Maak pas op de plaats en voedsel steekt de kop op: zie de kokmeeuw Wel honderd meeuwen mijmerend in het gras - moe getrappeld Luidruchtig wordt de bladerenhoop bij windkracht 8 Als een vogel zonder kilometerheffing naar huis dwarrelen…