Alle inzendingen, jaar 2003, week 14

'O, Irakezen, dank, dat mijn soldaten bij u in 't land aanwezig mogen zijn. Al ben ik overtuigd republikein, Irak wordt straks een land van democraten. Ik ben uw vriend, mijn lieve Irakees. De oorlog is niet tegen u gericht. Hussein moet weg; dit voel ik als mijn plicht, al wordt uw kind hierdoor misschien een wees. Wees blij, dat uw dictator…

Je maakte me blij met twee simpele zinnen je deed er ook een foto bij ik werd warm van binnen Ik wist dat dit eens zou komen ik hoopte jaar na jaar vele malen kon ik er van dromen en nu... is het toch echt waar…

Jou mooie ogen en lieve lach.. Zijn in mijn gedachte sinds ik je zag.. Het begon als een grapje...kijken voor de lol Maar als ik je nu zie slaat mijn hart op hol.. Telkens als ik je zie voel ik me blij.. Ik weet niet of je hetzelfde voelt voor mij? Jou vertellen durf ik het niet Want ik ben bang dat je niets in mij ziet.... Ik hoop dat je ooit…

Zomaar een verweerde oude man, zittend op een bankje in het Vondelpark met trillende handen genietend van een klein bakje kersenkwark. De doffe ogen tranen als hij zijn lippen dept. Eenzaamheid en verdriet, blijkbaar zijn dagelijks recept. Hij staart naar de wolken en ik krijg meelij met de man als ik hem zacht hoor zeggen, “Schat, hier hield…

geloof me als ik zeg dat ik om je geef geloof me als ik zeg dat ik 't intens beleef kijk me aan je hoeft niets te zeggen kijk me aan je hoeft niets uit te leggen een geloof zonder woorden een kijken zonder verantwoorden dus geloof me als ik zeg dat ik om je geef…

Tussen Tigris en Eufraat heerst de haat maar bloeien de rozen niet vandaag zeker niet wel is de kleur al rood verspreid wel ruikt het rood naar dood door vuur en vallen de tranen op de zwarte aarde die millenia lang de mensheid baarde nu krijsen stemmen fel het verscheurd gemoed en de rozen bloeden wel en kleuren rivieren rood in de…

Sinds de nacht die ons Weer bij elkaar moest brengen en die ons verder dan ooit van elkaar heeft vervreemd ben je langzaam maar zeker aan mijn gedachten ontglipt. Alleen vraag ik me soms nog af hoe je rode kater het maken zou die 's morgens natgeregend op het bed sprong en ons onder luid gesnor geestdriftig kopjes gaf alsof er iets viel…

GRAFSCHRIFT VAN EEN DRONKAARD T’AMSTERDAM IN EEN BURGWAL VERZOPEN Daar leit een vuile vent in deze put gezonken: Hij stierf in ’t water; maar hij was op ’t land verdronken. 5 oktober 1653…

Wachtende ogen zien de gedeelde dood met ogen die het geluk wilden begraven waar de grens elke herinnering armoedig maakt en wachtende ogen met staaldraad zwijgen en alleen met naamloze kogels hun gebeden zeggen…

Gestuurd door het daglicht, Dwaal ik alleen door de nacht, Gevoelens die ik niet kan plaatsen. Schieten weer weg als een bliksemschicht, Had dit niet van mezelf verwacht, Gevoelens die als wolken kaatsen. Heb ik geproefd van het ultieme geluk? Of kan ik eenvoudig niet met anderen overweg? Geen begrip voor mezelf, laat staan dat anderen mij…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

typisch vogelpest- weer geen kip te zien buiten kraait er geen haan naar…

Als een leeuwin over mijn kinderen waken, heb ik nooit gedaan. Deed wel mijn best ze sterk te maken, en op een goed moment te laten gaan. Als ze klein zijn, neem je beslissingen voor hun bestwil, als ze groot zijn doen ze dat voor jou. Zo werkt dat nu eenmaal in deze maatschappij toch? Moet er iets aan worden toegevoegd, nog?…

Kom, ga met me mee, doe alsof je vliegen kan, over landen en de rode zee, daar word je vrolijk van! Kom, doe eens gek, laat je lekker gaan, ren over het ruwe wegdek, hier ver vandaan! Kom, en loop zo hard je kan, kijk eens, je zweeft! We maken er een wedstrijd van, laat zien dat je leeft!…

Ik zoek niet meer, naar het zin van het leven, maar naar waarden, die het draaglijk maken en mij kunnen verzoenen met mijn onmacht.…

de vos nadert sluw, en stuift dan brutaal af op zijn prooi. een agressieve slag valt niet te vermijden. geen ontsnappen meer mogelijk … bommen worden met kwade blikken afgevuurd. helse paniek breekt los. gillende mensen rennen over het slagveld. de oorlog sluipt dichterbij. geen ontsnappen meer mogelijk……

als zwarte sneeuw uit een witte hemel zo vallen ook jou woorden onvergeeflijk in een diepe plas van onzekerheid gekerfd in mijn ziel voor altijd…

zware woorden kronkelen hierboven rond. ze stoppen, draaien zich om en kijken mij vragend aan. hun donkere kantjes gevleid tegen mijn vage glimlach worden ze sterk afgewogen en achteloos opnieuw ingeslikt.…

ze zweeft ver weg naar de zon toe hoog en veilig in haar eigen wereldje vol gedachten vol dromen vol hoop … zo bang voor die ene fatale aanraking…

zorgeloos zwerf je voorbij over het perfect gekleurde strand. ieder probleem sla je spontaan van je af. kijk dan toch ! een eerste traan baant zich een weg naar beneden. ga maar, ik blijf gevangen in de immense leegte die jij achterliet. dan verdwijnt een ijsvogel achter de brandende zon die zachtjes vaarwel schijnt te zeggen.…

hij is als de meeste, heeft oren maar luistert niet. toch, als ik hem bezig hoor voel ik mij summier naast zijn heerlijke manier van denken. hij is als de meeste, heeft ogen maar kijkt niet. toch, als ik hem bezig zie wordt ik overdonderd door zijn eenvoudige schoonheid. hij is als de meeste, niet helemaal perfect. toch, ik blijf hem…

ze zweeft ver weg naar de zon toe hoog en veilig in haar eigen wereldje vol gedachten vol dromen vol hoop … zo bang voor die ene fatale aanraking…

Ik heb er nooit naar gezocht, nam die moeite niet, maar mijn hart is nu vanzelf, aan dat van jou verkocht, alleen maar liefde, geen verdriet. Dus bestaat de ware liefde echt? Of is dit slechts een opwelling, heb ik me te vroeg gehecht, het is alsof ik alsmaar glijd, langs een eindeloze helling. Alleen maar rollen, nooit meer klimmen,…

hoe groot haar hart dan ook mag wezen hoe warm haar woorden dan ook zijn in haar ogen kun je lezen hoe jouw zwijgen voelt als pijn hoe haar liefde ook kan helen hoe haar lachen ook verleidt in haar geluk kun je pas delen als je haar je schuld belijdt…

Jij bent mijn warmte in de kou een lach vervangt een traan Mijn schat waar ik van hou en niet zonder kan gaan Want jij vervult mijn leven met liefde en geluk Iets wat jij me alleen kan geven met jou kan mijn leven niet meer stuk!…

ze zomert in mijn hoofd en vult mijn gedachten met warme woorden die verzachten ik had het even koud gekregen maar haar aanwezigheid heeft de kilte verdreven je foto bracht ook mij het licht ik ben alweer voor jou gezwicht…

Hoe erg ik de dingen die je nooit deed mis... Je stopte me een paar bruine versleten schoenen toe maar na het aantrekken van de kousen hield ik op en gooide mijn grondvlak in het diepe, waarna het altijd boven kwam drijven en mij liet zien dat het ook zonder armen kon blijven drijven op het onrustige water. Je gaf me prikkende brandnetels…

De dichter verwondert zich zichtbaar met woorden hoe woorden verworden van wonder en dromen tot klanken die klinken als koele akkoorden en wensen van mensen om eens uit te komen. Het vreemdste verschijnsel is 't schijnbare goed dat 't Engels verwoordt in 't Engelse "good" maar verrassend verbasterd is van onze "God" en rijmt op een woord…

ik zag je in het vlammendansen je ogen glansden zo dichtbij je bent een zon die ik heb aangestoken licht en warmte ook voor mij ik voelde zachte weerstand je keek me donker aan ontspande met een glimlach liet me opener verder gaan ik vrijde je voorbij de grenzen die jij in hete passie overnam ik zocht je in het kreunen streelde…

Oma was jij Aardig lief groot machtig? Geweldig mooi sterk prachtig? Ik weet niet welke woorden ik moet zeggen Om mijn herinnering aan jou vast te leggen…