Alle inzendingen, jaar 2004, week 39

Mijn huisdier, Lief, vrolijk en onbezorgd Staart naar buiten…

warme laat-zomer een uitgebloeide struik toont nog opnieuw één bloem met verlangen beziet een oude man het tafereel…

Kijk, daar zit zij aan die tafel vlakbij het raam rimpelig oud te zijn, gekreukt door de jaren die geleefd, eigenlijk niets voorstellen net zoals zij…

Gehuld in zongebleekte haren breekt een gegoten glimlach zoutkristallen op gebronsde wangen. Lege windgeslepen ogen dromen zal ik ooit meer vrouw worden of voor altijd meermin blijven.…

Jij duwde onzekerheid weg en plantte daar vertrouwen zonder te vragen naar uitleg durf jij mijn muur af te bouwen Als ik mijn deur dicht smijt vindt jij weer een open raam je wordt door liefde begeleid al gaat het af en toe best moeizaam Jij raakt mijn gevoelige snaar dat maakt mij soms verlegen en stil steeds meer groeien wij naar elkaar…

als jij doodgaat later nu nog niet krijg je het mooiste feest dat er bestaat krijg je Acda en De Munnik Harrie Jekkers Diep Triest en zo krijg je mij op de piano Mozart Satie ver boven do mi so krijg je een volle Euroborg als afscheidskado maar je gaat niet dood nog lange niet gelukkig maar…

Een zwarte hoed, een bril met donkere glazen. De rauwe stem, vibrerend... zingend over vreugd en smart. Een lied, dat raakt..., feilloos neerstrijkt in het hart. En eenmaal daar beland niet is te wissen.…

In de lente begon het allemaal wij samen, dat was wel fijn zo door de maanden heen trok de zomer zonneschijn en was de tijd zo rijk vol met licht en passie In de herfst wordt het donker en dan trekt de kou weer binnen maar nee, niet overal ook bij ons blijft het warm en we zijn niet bang voor wat de winter brengt laat het maar sneeuwen…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

Zwevend op de vallende bladeren van de herfst Die pril is. Net begonnen Stuur ik mijn hoofd naar beneden Denk links, kijk rechts en links Opnieuw Vaag leer je de Waarheid van 't Leven Kennen en dat Terwijl je jaren geleden al dacht, nee Wíst dat je In een niet te stuiten drift naar Meer, absoluut geconfronteerd zou Worden met Grenzen…

Dwaallichten speuren over het water Hebben niets gezien dan aardedonker, Sneu Twinkeling in haar ogen doet vermoeden Dat zij vannacht is ontmaagd Neu Ken jij eigenlijk het verhaal dat zij laatst Vertelde tijdens het bereiden van nasi in de Keuken? Huilend, met biggelende tranen op haar Wangen die weer droogden na een Journaal Met louter…

In het licht van de maan volgt hij zijn schaduw Denkend aan haar die hem moest laten gaan Haar lippen smachten verwachtingsvol liefde Haar vulva verlangt niets, niets dan waardigheid Die de eigenaar van de schaduw haar niet kon bieden Gekrenkt En geconcentreerd, maar verzwakt, zwalkt hij verder Op zoek naar geborgenheid, warme vleugels. Traan…

Of je nou fan of niet was, hij was eigen En juist door al zijn feilen zo gewoon Dus dat massaal bezochte eerbetoon Was heus zo passend als ie maar kon krijgen Bij leven zo ontzettend Een van Ons Trok hij posthuum zelfs volle stadions…

Een orkaan heeft onze relatie beschadigd of het herstelbaar is moet nog blijken de onuitputtelijke liefde bleek verzadigd we begonnen dwars door elkaar heen te kijken Met boze woorden scheidden onze wegen ik weet nu niet waar jij uithangt ik weet wel wat ik van jou heb gekregen en dat mijn hart nog steeds naar jou verlangt Ons leven is echt…

je sterke lijf is zachter dan ik dacht je vingers vaardig in oneindig strelen nog speelt er ’s morgens na dit zoete delen rondom jouw mond een glimlach van de nacht…

Gij houdt u groot in ’t moeilijkst lot – De vraag is: houdt ge u goed voor God?…

Mijn gedachten reizen naar je toe, de wens is de vader van de gedachten. Ik ben het leven nog lang niet moe, want jij kunt het zo verzachten. De telefoon die gaat ineens over en ik weet het zeker, dat ben jij! want het is chemie en geen getover, de leegte is weg, ik voel me blij! Na een paar dagen al, ik mis je... het voelt zo leeg van…

De bonden zeggen dat de mensen boos zijn Ze willen strijd vanwege de malaise Ik zie geen woede, maar een polonaise Met bier en broodjes knakworst, een festijn En Wouter Bos, ons socialistisch baken Vraagt ons met klem om het verzet te staken…

waar pijn overheerst vloeien tranen angstige ogen sluiten zich zacht in die rust van dromen waar sluiers breken hoorbaar verdriet een lach aanvaardt zal jouw kracht in het flirten met de dood dit leven omhelzen als enige hoop…

niets alleen dat ik vrijdag 55 werd definitief op weg naar de 60 en dat we elkaar alleen maar zout van gisteren in de ogen wrijven het had peper kunnen zijn vandaag gele rijst gegeten de kip met tamarinde bereid met perenjenever geklonken aan het gestorvene gedacht…

ik heb je armen nooit gevoeld geen handen op mijn huid heb nooit een kus van je gehad niets wat op liefde duidt en toch... raak je me aan al was je nooit nabij je stal toch wel een hoekje in t grote hart van mij…

potentie is strikt genomen een kwestie van kunnen niét moeten…

zomers als deze zijn zinnenstrelend Eros als zonaanbidder…

Als ik de moord heb aangezegd, mol: gedaan met leven. Mijn spa en ik houden de wacht. Hij wroet. Ik zwik. Zwart glanst en spartelt bovengronds de onderkruiper. Korte reflex. De spa met één steek breekt je rug. Je ligt. Je ligt gelaten. Slap in mijn hand je dood. Ik sta en kijk. Slechts de verklaring is ontgaan. Ik huiver als…

Ver voorbij - is de wijk van blauwsel binnen handbereik en raap en reuzel op de hoek. Van 'bakkertje, ajuus... tot kijk bij klets- en ouwe wijvenkoek'. Ver voorbij - is het blok van elastiek, voor de onderrok en haagsche-dames-hoedjes. Waar 't paard een kar met kannen trok gevuld voor gruttenpaptoetjes…

Je hebt ’t gekregen, ’t leven En al leef je ’t met angsten en beven: Beschouw ’t als wonder Ga niet gebukt onder ’t feit dat je ’t straks terug moet geven.…

In een roes van verleiding Laten we ons in passie afdalen Zacht kussen we elkaar Wetend dat de nacht ons verwacht... Je ogen zweven over mijn lijf Brandend plagend smekend Langzaam voel ik je handen Glijdend als satijn van zachtheid... In een roes van verleiding Neem ik je mee in mijn lichaam Zacht speelt mijn huid jouw melodie Je ritme…

Wij schreven motorblok, carburateur en hoe haal je hem door de keuring heen, gingen lassen, autogeen, electrisch, vlamboog trekken. Wij verbogen geloof, hoop, liefde in het Russisch - hoe onregelmatig is liefde - bestudeerden Kants praktisch vernuft. Wij vonden houtkachels, open vuren en daken met gaten van sterrennacht, in onze onbetreden…

Een zwoele avondschemering geurend als gewassen kersen verkwikkend als een bad De rust van de avondschemering tranen lopen over mijn lippen als ik denk aan mijn dromen Eenzaam in de avondschemering rustend op de bank vissen die in de vijver zwemmen Leven in de avondschemering stemmen komen me tegemoet een kind roepend om zijn moeder…

Soms voel ik me zo leeg zo eenzaam en alleen M'n hoofd zit vol gedachten aan 'n toekomst waar ik niet langer meer op wil wachten Soms voel ik me sterk een kracht die me voortstuwt En toch ben ik bang over wat er met me is gebeurd en duurt het me te lang Soms wil ik niet meer verder wil ik opgeven en kan ik niet meer Toch zal ik voor…