Alle inzendingen, jaar 2006, week 37

Wow, wat heb ik lekker geslapen heb een heerlijke droom gehad Wat precies kan ik niet vertellen Wakker, badend in zweet, kletsnat Het enige dat ik je kan zeggen is dat ik van jou droomde, schat Jammer dat ik je afgelopen nacht niet écht naast me in bedje had Morgen is misschien wel beter heb ik jou hoop ik aan mijn zij Geloof me, dat heerlijke…

De man die toegang zocht tot de marine Is vast zo'n nieuwe überseksueel In pak en met geen grammetje teveel Die leeft op selderij en margarine Bewakers die zijn ogen zagen spreken Dachten dat ze naar een webcam keken…

Ik schreeuwde je naam in de storm, toen niemand me zag Hoe vaak ik niet kon slapen en al suffend overdag mijn weg zocht De uren kruipen en ik sleep mezelf door de dagen heen De tijd schiet niet op en heeft ook geen nut, draagt niets bij aan dat onbestendige gevoel. Ik mis je.…

het was het kind in mij dat preekte woorden van goedheid en vrede niet van kwaad wilde horen dat de mens schijnt aangeboren het kind is dood het preekt niet meer ik wurgde het zelf in mijn schoot om zo zijn naïviteit te smoren het zijn gróte kleren die ik draag en op mijn schouders zwaar het weten van het kwaad dat alom woedt met wortels…

de Portugese Teresa Villaverde maakte de film Três Irmãos terend op de grote ogen van Maria de Medeiros oh klein fragiel mirakel met je ronde open facie waaruit je zinnen je passie naar buiten springen stralen pupillen die alles binnen zingen blikken die veel tot futiel vertalen tijdens de film Henry and June werd ik het allemaal gewaar…

Met slecht verbloemde haat in bruine ogen stijgt hij toch ietwat moeizaam van zijn troon juwelen glanzend in zijn gouden kroon hij geeft kritieken zonder mededogen. Zijn commentaar direkt en nooit gelogen geeft hij heel zelden blijk van eerbetoon hij is nooit aardig dat is heel gewoon de poëzie heeft hem nog nooit bedrogen. Toch mist hij…

Liever had ik deze ene keer de wind niet mee gehad Haar heerlijke geur kon ik helaas net niet meer bijhouden daardoor Voor mij uit werd ook meegevoerd wat haar laatste woorden waren Ach was ik zelf de wind zodat er niets verloren ging Ik vormde wolken van haar woorden verpakt in sensuele goddelijke geuren…

Waarom sterven er nog kinderen door honger en gebrek aan drinkbaar water. Terwijl er genoeg voedsel is ter verzadiging van heel dees aarde. Waarom lijden er nog mensen, aan de last van een leven zonder glans. Terwijl wij met zo velen zijn grijpt eenzaamheid nog steeds z'n kans. Waarom noemt men een missile…

Mijn buurman fysiofit lanceert zijn Betere Moraal Wagen gierend op de stoep vol ongenoegen kijkt hij naar de oude auto-troep zijn Betere Moraal Waagt het niet te betwijfelen dat het een kwestie van stand is Nou ja, het kán een kwestie van geld zijn.…

hier huizen hoofd en hersenen der natie een linkerhand doet zaken op de pof de rechtervuist is handig met verlof het warme hart schoorvoetend uit de gratie de middelvinger zorgt voor consternatie een gladde tong is dubbellang van stof geheugen wordt geplaagd door Korsakov de huid heeft zelden last van transpiratie wat klieren bekken onbehoorlijk…

tweelingziel zo volmaakt waar ben je als ik baad in levende klanken.. verwoestend kwam je binnen, afstand nemend. je keek me aan ik zag twijfel in je ogen waarin ik mij in jou zag. voorbij aan rozen en je wezen in de zonneschijn van onze ziel zo intiem zo ik ben jij. ontmoet me in de warmte van je armen laat me vrij in schaduwrijke…

in de houding als soldaat van eigen dromen sta jij steeds op wacht…

onder een dak van rozen hoor ik het snikken van de wind vanmorgen beet een jonge vogel in het grind…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte…

een gouden greep van losse vingers steelt de glans van mijn verhaal van spuugzat dwalen zonder doel een zinloos leven in het zicht doodgaan weten als een plicht hunkering naar morgen door de honger van vandaag de tijd passeren met herinnering en dromend door ruïnes struinen van een toekomst in verval het ongeweten ogenblik van liefde…

Meester Henk wordt woedend Als je op een kauwgom kauwt Het schuim verschijnt hem op de mond In een wip maakt hij je koud Vies, onbeschoft varken Schreeuwt hij in je oor Spuug die kauwgom uit: direct voor ik je VERMOOR'! Kijk, daar ziet meester Henk Iets blinken in een mond Zijn wangen worden rood ´t Is gewoonweg ongezond Och hemel…

Het toegeknepen oog van de storm overweegt zijn onbesuisde pad, vervaarlijk kleppert een zilveren wind door vochtige tunnels. Gillend waaien laatste flarden stilte uit het haar van de nacht, terwijl in diepe kelders bleke angst een veilig heenkomen zoekt.…

naarmate de jaren verstrijken slaan de ongemakken toe alles positief blijven bekijken al weet je soms niet meer hoe lichaam is aan het veranderen zowel de binnen als de buitenkant steeds afhankelijker van anderen reiken zij liefdevol de helpende hand…

De nacht zingt haar gedachten in purperen gloed baart zachte gele stralen van de volle maan streelt met kille bries over zilveren huid en laat duizenden jaren verstrijken in tijd voorbij eeuwigheid…

het park kijkt geharkt naar het vale water verdwenen liters plezier voor de verdorde stedenmens de tijd heeft niet stilgestaan hier loopt de stad mondiaal vooruit op wat eenieder te wachten staat dorst en dorst en ook wel dood de bodem van de vijver staart groen in opperste vijandigheid naar de verdwaalde toerist - voor water moet je…

De stilte lijkt gevallen Het einde van mijn geloof Hoe hard ik ook om hulp roep iedereen lijkt doof Blijkbaar spreek ik verwarrende taal niemand die me kan begrijpen Geen mens die zijn hand uitreikt Ik ga hier geheel alleen aan bezwijken Gebroken tranen slenteren over mijn wangen Mijn geloofwaardigheid volledig verloren Mijn lijf boeit…

Snel gaan de jaren. - Vroeger wist ik het niet, Wel in mijn rijpheid. Ik weerhield ze niet. Leed en teleurstelling van al mijn jaren Kwamen met mij in de eenzame tuin hier samen. In ’t midden van een perk sta ik lang stil, De zonneschijn is dun, de wind snerpt kil, De bloemen zijn verrot en uitgeroeid, De volle zomerbomen uitgebloeid; Alleen…

Wat we samen doen is spelen Sinds een week Spelen we samen een spel Het zijn de avonturen Die we steeds weer beleven Die maken dat ik je weer bel Jij weet mijn gevoel te raken En ik woon in je hart Geraakt door de woorden Die we elkaar schrijven Een pure ervaring, Heel apart Genieten van het moment Dat is wat ik doe Me geen zorgen…

je duikt uit het water op beeldschoon ik kijk je aan net als boven water ben je onder water alvast even mooi helaas ik zwem niet daarom kijk ik onder water je nooit aan maar met ogen blauw als water kijk ik boven water je als Aphrodite aan.…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid niet dat aan praten maar iets zou schorten het brengt niet bij voorbaat iemand in verlegenheid nee, als ik enkel kijk met uitnodigende ogen hoeft niets gezegd, of blijft iets verduisterd vaak is het zo dat zelfs beter naar mij wordt geluisterd…

alsof de dans vertraagt ik eenzaam verder wals linksom één twee drie één twee drie er groeit een boom uit de maan hij trekt me met kale takken de droom in wiegt me over een zee van kolkende bladeren waarop ik mijn hartstocht schreef ik huil tegen de maan aan een lage zon ligt op de loer ze sluipt langs de dorre stam en legt mijn…

Mijn moeder verleidt het garen tot kluwens zij. Zij breit aan mij. Zij reikt twee draden aan mij. Ik brei aan haar. Ik vermeng de kleuren rood, blauw, geel tot één geheel aan haar. Samen breien we tot de draad veel te strak gespannen staat.…

Ik zeg je Plinius, het is september. de dichters keren in 't getij. vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent…

Kom in m’n armen, leg je neer. Ga niet te keer, telkens weer. Ledig je hoofd, weg die gedachten. Laat ons nu smachten, naar de levenskrachten.…

Van kim tot kam kompleet omketend duizel ik helemaal terug bij nacht verkleumd, bij zonschijn zwetend naar d'oertijd op een ezelsrug kapotgeschoten stenen krotten langs wegen zelfs die naam niet waard gemijnd, bezaaid met mensenbotten, geleiden doods mijn bedevaart muskieten zwermen om de posten van strijders in gevangenschap de stank…