Alle inzendingen, jaar 2008, week 30

steriele straten ogen niet alleen verlaten de bewoners verslapen in haastig opgetrokken wijken jaren die zonder betrokkenheid vreugdeloos verstrijken in weekenden rapen de gapende massa’s moed voor verplichte werkweekritten ontladen dan het onbehagen door zich stevig te beklagen vittend op verzuurde buren uren turend naar de buis…

Toeristen hoor en zie je overal Als de lente komt pluk ik voor jou tulpen uit Amsterdam zingen sommigen zelfs op de Singel dringen terwijl wij ze hier zo missen er per auto voor moeten omrijden al zijn de wegen nog zo smal Of de trein nemen en kijken op de lijn van Haarlem naar Leiden om de velden te zien bloeien tussen Hillegom en Lisse…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

ook Groningen moest eraan geloven het weende tranen van verdriet toen ook hij op zijn donder kreeg het tierde en schreeuwde toen het jankend de zon even moest laten gaan de temperatuur die van geen wijken wist bleef hoog en zakte niet er was alleen even dat beetje verkoeling heerlijk! -------------------------------------- Na dagen…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

Stilte is als een geschenk Stilte is als water zo puur Stilte is als regen Stilte is als de zon Stilte is als een regenboog vol kleur Stilte omhult de wereld Nergens beweegt er iets De straat is leeg, geen geritsel De straat is verlaten, geen geluid Stilte omhult de wereld Een blad dwarrelt naar beneden Niemand die het opmerkt Een vos…

Wij Calvinisten zuinig met geluk kloppen af op ongelakt eikenhout doseren gevoel, vallen we minder diep morgen gaat 't fout, is er verdriet. Steken kop niet boven maaiveld uit dan zijn we prooi van politiek correct van nuchter volk beneden de zeespiegel in een land zonder persoonsverering Watermens aan de voet van de zee Europa…

Een man in het Vlaamse Galmaarden die lang naar dit nieuwsbericht staarde lacht plotseling luid: ‘Leterme, schavuit! Of híj je ontslag wil aanvaarden!’…

in de stilte van de morgen als de zwaarte nog aan bomen hangt het zwart van nacht zich lichtend keert in weer verwachten van een zonnedag voel ik de spanning die het onweer bracht beladen dragen bladeren nog hun regenlast pas als een lichte wind de takken suizelt breekt toch de betovering lost magie in nieuw beginnen op…

nachtgedachten eens zit ik hier niet meer lichtzinnige prikkels vinden hersendood tussendoor plet ik een motje op een wit scherm, licht trekt klaarblijkelijk aan hoever kun je gaan…

Daar zijn pensioen- naar hij zelf zegt- te laag is Gaat offerblokberover Georges Pirard Uit stelen met zijn 81 jaar Wat een komkommernieuwtje voor vandaag is Misschien beklijft zijn naam nog bij bejaarden Die- uit dezelfde noodzaak- gaan piraarden…

'k zag een vogel op een tak gulzig gluren naar een slak die mijn zonnebloem met grote slokken vlug naar binnen wilde schrokken op de muur wachtte de kat tot de vogel gegeten had overviel hem dan pardoes met de lenigheid van een poes of hoe ieder wezen door te eten bijdraagt tot de voedselketen…

droge drentse zomerdag op het platteland oostenwind die waait broeinesten van gisteren naar de overkant…

De hemel huilt een nieuw gedicht: onweerslicht met donderwolken en wolkendonder gemixt met een schichtje bliksem. Een donkerblauwe stormtaal schudt woest aan dunne stammen, lettertwijgjes versieren het geheel. Een waterval spoelt mij de mond: een stilte in een stilte tussen licht en tromgeroffel en het blad onder mijn aandacht neemt bezit…

Het huwelijk leidt naar de kreeftenfuik Al strooien putti volop rozenknoppen ’t Gevangen zitten straks is niet te stoppen ’t Kenmerkt de zottigheid van dit gebruik Een liefdestotem als de mirretak Vangt Venus'tranen die als milde regen Vallen vanwege wat een paartje tegen Gaat komen onder ’t echtelijke dak Een hoer is een lanteerne sonder…

vage schetsen sliepen in onze handen waar woorden uit druppelden in sporen van geleefde zomer waarin dingen komen en gaan in het kansspel van tijd waarin ik zoete liefdes proefde onder strelende lakens in zacht geruis, waarin ramen getuigden scheidt het zuur de tranen en tijd in een vangnet van vergeten aast mijn honger nu op de hoop…

weids klonk haar lokroep rendieren ver daarachter ze zwaaide met een stok in haar korte spijkerbroek het rendiermos was zachter dan ons dekbed, sphagnum kneep ze uit op haar borsten het spartelen indachtig erna ik speel op de verlaten piano foto’s dichterbij, belevingen er is onweer op komst, het riet buigt dieper dan ervoor…

Er wordt beweerd: jij moet gered Gestructureerd en op tijd naar bed. Ik luister gewillig naar alle goede Raad, want het is meer dan zinnig. Maar ik kan zo moeilijk weerstand Bieden aan dat ene oog; mijn scherm. En later aan de A-4tjes die gehoorzaam Door mijn printer worden uitgespuugd. En dan wil ik tegen al die mensen zeggen: 'Kom…

Schimmig de tonen door het zacht ruisen van de populieren vermomd als dichterlijke klanken, draag ze mee in het holst van de nacht. Een zwaluw scheert er overheen en brengt als vroege belofte de vreugde terug van het begin toen ik bijna niks overdacht.. naar het prille uur van dichterlijke vrijheid, doch de taalklanken beklijven en bezorgen…

Dansend springt de regen van de wolken vol verwachting naar de ontmoeting met de aarde. Als een pianist beroeren regendruppels alles wat zij tegenkomen. Als in een hemelse symfonie klinken de regendruppels als zij op de straten huppelen. Uit vreugde over de ontmoeting tussen hemel en aarde stromen zij toe. Edoch degenen die de muziek der sferen…

de mug zoemt over mijn blote rug pest mij als ik tracht te slapen zal ik uit bed stappen, op jacht gaan om haar bloed op de witte muur uiteen te slaan dan wel mogelijkerwijs haar restanten op te rapen of trotseer ik haar macht en denk morgen heb ik wel een zalfje dat de ergerlijke jeuk verzacht verdomme…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

Hij was op bezoek in Margraten, Geert Wilders, en stond wat te praten. Hij vroeg, onder meer, hoe is hier het weer? Hij zag ze graag blank staan, de straten……

Geen woensdag zoals die ene juli 1863 waarop de nazaten van overzee burgers werden van hun nieuwe land Bij Ondrobon Coronie Commewijne Kwakoe ging ons voor…

Aders vol stromend licht nacht gevuld met dromen van liefde, eenzaamheid en wachten. Bedrijvigheid op andere plaatsen van deze kleine aardbol druk-doend en vervreemd. Wie leeft hier? Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Trachten te slapen, trachten te denken, danken en dromen.…

zo benauwd de wandelgangen van de trein naar leiden spanning om te snijden bij mariahoeve is toen opgevangen de stad ligt helemaal plat steek de brand in je van nelle sirenes dienders gaan meteen af enige vrijplaats in de stad in de passage moet je zijn ssst niet verder vertellen je staat daar nog paf één groot rookgordijn…

Mijn straat loopt uit in weiden vol met koeien Achter de dijk meandert de rivier Hier kunnen zij het water wel vermijden Hoor ze loeien: "Wij zijn veilig hier!" De Witte Wieven van de Uiterwaarden zweven omlaag als wolkensluiers langs de grond Alsof de koeien los zijn van de aarde waden ze traag…

Verlaten vangt zij vervlogen dromen driftig graaft hij kijk, daar, naast de moet van paardehoeven ooit steigerend in opvliegend zand vecht zij hij niet meer…

Het was met groot verdriet dat eens 't hart die tuin verliet met al haar kakelbonte kleuren en zo vol met zomerzoete geuren. 't Kleine paradijs bleek jaren later omringd door stank en afvalwater verworden tot een betonnen kater. De vogels en de bomen zijn vervlogen net als mijn kleine kinderdromen..…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…