Alle inzendingen, jaar 2009, week 17

gelig, als gerimpeld perkament, zo voelt de huid van dit boek, vol geheimen, vol gedachten, vol van rimpels en gekromde hersenspinsels, van hier naar straks en van daar naar nu; ik weet, tijd en ruimte zijn ongedefinieerd, zijn beide bewegingloos, beide mogelijk in stilte opgelost, verkruimeld in de eeuwigheid, waarom zou ik, monnik, dit…

determineer dit woord voel de dood dichtbij niemand valt af, aldus Magere Hein hij loert om de hoek subtiel, afgeschreven…

De een bewaart in kasten zakelijkheid terwijl de ander bij het openmaken radeloos wordt hij zoekt en kan niet vinden verliest zich in een oude brief agenda en vergeten namen in wanhoop bergt hij alles op Gelukkig is degene die naar voren streeft hij heeft een kalmer harteklop dan hij die omkeert slentert langs de kronkelwegen waar het verleden…

Ik zat op tijd voor de tv te wachten op Hare Majesteit de Koningin. Een toespraak zat er deze keer niet in, hoewel we dat toch met z'n allen dachten. Haar kennende kon dat haar niet behagen, dus heeft zij ons met afstand weer verslagen.…

explosief in de bermen in het bos de lente…

Genoeg geschreven sonnetten over een treurig bestaan, genoeg van de in het stof gebeten strofen, er is méér voor keizers boeg. Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke…

De zon geeft licht, warmte en leven Mens en dier kunnen er niet zonder Het is alles met elkaar verweven Ja, het is een heel groot wonder. De zon is er elke dag maar weer Ook al zien we hem niet altijd Maar toch is hij er keer op keer En verspreidt licht, wereldwijd. Wonderlijk deze licht- en warmte bron, Zonder zon zou er niets kunnen bestaan…

De laatste loodjes wegen immer het zwaarst, doch is dat met lood niet altijd zo?…

gevlekte kopjes verdringen zich melklustig rond haar tepelhof…

Je hele leven moet je keuzes maken, welke school, welke baan neem ik nou... Zelfs je partner... Dan een ander huis, doe ik 't wel of toch maar niet... Je wikt en weegt, voors en tegens, dan komen er kinderen 2 of toch meer? Wanneer doe je het goed? Na je scheiding...na een andere relatie? stoppen met werken, vanwege een mooier huis. Om daarna…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

Was je er niet ik vond je uit niet onwaarschijnlijk zoals de merel fluit…

Zorgeloos liep ze over de stenen, Het droge shirt deed haar goed. Haar broekje was dan wel kort, Maar de zon deed zijn werk goed. De palmboom op haar hoofd, Bewoog zachtjes heen en weer. En de kleine steentjes onder haar voeten, Deden haar geen zeer. Haar oranje zwembandjes, Waren inmiddels afgegaan. En al moest ze terug naar het huisje…

Soms omhels ik heel mijn verleden: het licht en het duister en voel ik me sterk; soms ook blijf ik hangen aan een speldenprik, een woord dat niet vriendelijk was en voel ik me klein. Wie ben ik eigenlijk? Of is er geen ik?…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

Sofies zee is heel groot want zij is nog zo klein pas twee. Samen lopen we er op af ze aarzelt kom maar zeg ik ga maar mee ze is echt bang en zegt ik ben verdwaald opa haar manier van verwerken Mijn zee is ook heel groot want ook ik voel me zo klein pas achtenvijftig. Ik aarzel niet het lijkt wel of de zee mij roept kom maar ga maar…

Bloemen bloeien overal frisse kleuren vouwen steel en blad soms samen handen grijs en grauw sluiten een verbond met nummers geslagen maar voor altijd naamloos zij duikt onder en graaft in het onnozele waar verval ooit eigen wetten schreef letters krassen tijd waar onbekend rust en een kaarsje brandt bloemen bloeien overal…

uit mijn diffuus verleden paar ik nu beelden aan muziek de schoonheid aan ontroering leg ze bezonnen in het heden vast hoewel verbluft over de keus van mijn zo korzelig geheugen verbaasd dat het verborgen heimwee zich willekeurig mengt met dat wat weemoed was herinner jij je nog dat je me vroeg naar het verschil tussen die vormen van…

de tuindeur gaat weer open er sluipt geur van voorjaar binnen in de tuin zie ik vooral groen heel veel groen de beukenhaag waar ik vorige week nog zó doorheen keek is in mum van tijd dichtgegroeid onneembaar voor vreemde ogen als een privédomein hier ben ik thuis voel ik me veilig... laat de zomer maar komen…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies. Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen…

jaren worden vermeerderd door het spiegelen in gebroken scherven nog een paar era gisten dan zal mijn echte gezicht door mijn voorhoofd persen het zal wel wat sporen nalaten een paar lijnen of zeventien maar ik zal niet meer klinken als wat hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten…

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

matrijzen nevel aan een rustig dagbegin de wind ademt vocht uit het heden klieft de zelfzuchtige lucht pijlsnel voorbij naar het volmondige licht in die oeroude zon ontkiemt het omrankte vanzelfsprekend zacht uit hun cocon tot het vrije opnieuw geboren door de parabels van zonlicht der bloeiende schepping vol verwondering en bewondering…

Veel schaarste heb ik nodig Het is me goed genoeg Alles loopt, tot ‘t overbodige Op tijd is zelfs te vroeg Ik gedij goed in de droogte Crisis als verwennerij Gesmeerd dat alles nu zo gaat Ik ben echt veel te blij Ik heb niets te concluderen Geen doordenk-draverij Geen paarden die naar woorden grazen Richting een groene wei Daar in…

ik mag de koe wel die het gras bewoonbaar maakt traag en telkens weer opnieuw het geritsel op de grond wanneer dauw slingert langs roze randen breed het kiezen, het keren van de dag en wanneer de wind naar avond waait, de boezems plukt uit malse twijgen wacht zij geduldig op de maan zonder vragen naar het verleden ze keert naar…

Fluisterzacht schreef de wind al zijn liefde in haar hart zie haar dansen met zijn spiegelbeeld in haar ogen ze zal niets vergeten zijn liefde en zijn woorden ze zullen nooit verloren gaan haar vingertoppen houden vast…

ik was alleen en veilig door een horizon met bergen ik toverde mijn beelden overal ze waren breekbaar en doorzichtig ik leefde heel voorzichtig in mijn glazen huis ik speelde in het rijk der schimmen brandde me aan passie in de hel van binnen mijn tranen zijn voor jou alleen met woorden schiet ik vol in zinnen kan ik jou beminnen…

De maan dwaalt eenzaam over dode velden muzikale stilte dweilt langzaam over onstuimige zee, onze meest mooie mannen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat mijn schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan.…

Lazen elkaars gedachten wisten al van veel te laat hoe we keken tot de eerste lach het laatste kledingstuk ging uit en naakt lichtjes huiverden je was zo handig met schaar en lijm touwtjes, veren en verbindingsstukjes geloof en zorgvuldig meten we kwamen na ettelijk pogen een meter van de grond en trots dat we waren tot we weer vaste grond…