Alle inzendingen, jaar 2009, week 46

We hebben jou gedroomd en jou verwacht, zo vol verlangen nu zwijgt de wereld even stil vandaag ben jij door ons ontvangen lief klein mensje, o zo pril…

dat wat was en we zijn vergeten dat wat is en we toch niet weten uitzicht belemmerd door oogklep en mist alwetendheid immer betwist onbewust van beperkt perspectief blinde vlekken al inclusief…

Ik wacht op jou. Een bekend deun klinkt uit de radio Uit straatlicht valt regen als gele gensters Vervormd neonlicht door betraande vensters Ik neurie mee, ach ja, Ravel's Bolero Je bent daar, God zij geloofd Lichtbundels zwaaien langs kamermuren Ik wacht, ach nee...de auto van de buren Twijfel heeft mij van blijdschap beroofd Ik wacht…

Je voeten lopen in het natte zand mijn voeten rijm ik er voorzichtig naast, zodat je als je omkijkt ziet dat we samen zijn gegaan. Maar rijmen wil het niet echt want honderd schelpen pluk je links en rechts uit het strand en uit onze pas onderweg. Ongeduldig ben ik niet. Weet dat ons spoor aan de zee en het zout verloren zal gaan.…

veel moeite niet om binnen in je tekst te komen je taal is helder en je zinnen leunen stevig in hun fundament je beeld is helder zie ik door de pas gewassen ramen het houdbaar heden is vertrouwd, zoals jij bent toch maakt verleden je tot wat ik graag leer kennen woorden van nu beklijven even niet ze rijpen op het end…

De hoge hemel dringt wolken ontfermen zich over de aarde deze dag kan verbeiden tot mooie natuurlijke dingen leiden. Zeggen kom gerust in me wonen wees vandaag mijn hart en uit leven er waait wel een heuse reuze storm die ook weer schonend schoons kan geven.…

vraag niet aan de bomen of zij leven van de wind water in overvloed en grond om te aarden zij zullen lichtjes buigend hun zaden dragen en zacht fluisteren dat alleen mensen wroeten in diepere lagen naar het hoe en waarom…

ik deed een stalen bril op zodat de harde werkelijkheid m'n ogen niet zou slaan. Maar m'n ogen bloedden omdat ik nog visioenen had van brandende schepen. beelden als breipennen in mijn vizier en m'n oren hoorden de storm aankomen. schuin als een zinkend schip zou ik vergaan en ik schreeuwde als een leeuw, helaas maakte ik de…

op de bodem van vermoeidheid kom ik winterslaap tegen hij maakt mijn lichaam loom mijn hersenen op lage toer de activiteitenmeter daalt gestaag terwijl mijn agenda roept om handeling zal ik mijzelf een baaldag gunnen aan de zijlijn kijken en spijbelen? ik dompel mij in nietsigheid laat mij stromen in het nulpunt…

Niemand kan zonder liefde leven Liefde is ons van God gegeven En zal altijd blijven bestaan Met liefde kan je alles aan. Liefde vraagt niet, maar geeft ’t Is liefde, die je fouten vergeeft En niet omziet naar het verleden Liefde richt zich op het heden. Liefde die je ogen doen stralen Liefde is met geen geld te betalen Het is een bijzondere…

Een naamloze schaduw komt binnen door tijdloze koude tocht omspoeld, spiegelt door mijn ogen de kamer in op het netvlies van mijn gewonde zinnen. Grimmig weersta ik zijn oude, vertrouwde blik die mij doorzindert met duister, onaards geweld. Welk bloed kan deze vlammengloed doorstaan die niet door koudvuur is geveld? Maar voordat de angst…

Langs groene velden en kleurige weiden Over smalle wegen, langs dreven, weilanden en bossen over dijken en langs meren, voorbij het oude stoomgemaal In de verte kun je er de paardestallen zien staan Enkel vreedzame natuur, van hier en van over de grens, een gevarieerde route zonder einde En ik neem je mee.…

Met kerst mogen we kaarsjes zijn met geelkartonnen vlammen de mensen mogen aan ons zien hoe mooi de lichtjes branden. Door al die vlammen wordt het warm en zal de kou verdwijnen, ook in het donker is het goed als je een licht ziet schijnen. Zo mogen we naar binnen, die vlammen om ons hoofd, in onze hand een kaarsje dat na afloop wordt…

draag mijn schaduw tot aan het donker waar angst slaap zal ontberen want het zal weer morgen worden zo had de zon bedacht -een stralende opkomst- maar voor mij niet licht te verteren…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen. Zijn bladerdak, het schuilend…

( voor Marcel Proust ) Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval. Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige. Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde. Hij zag…

leeg is de kapstok, mijn vrienden weg, hun gezichten bleven nog even een rondedans maken in mijn gedachten; tot zij weerkomen en vrolijk hun jassen ophangen aan mijn kapstok.…

Woede heeft zijn nut... God wordt ook boos maar alleen als uiting van liefde...…

met koortsige ogen vluchtte je weg voor de werkelijkheid om in slaap vooruit te komen rondom het labyrint van droomfragmenten in je oor dat lief en inschikkelijk was tijdens de griep met een zekere lome blootsvoets in je warme bed toch onderweg naar gezonde conditie zo af en toe passeerde je gefigureerd door dromenland en voelde me…

Wat ongezegd mijn mond in diepe voren open spert, die ene vraag aan jou, die in stille tonen valt en sijpelt, vorm en stemming zoekt, de lippen zwanger van het zwijgen.…

duizenden druppels op harige handen vertellen van de waanzin van het fanatisme van de laaghartigheid plus het heikele van het thema dat een opgelegd dogma is…

je bekeek het leven uit de dode hoek maakte brokken als je afsloeg van het rechte pad vergat altijd richting aan te geven als je koos voor nieuw we hebben je nu weggebracht naar waar je wilde leven begraven in de dodenhoek…

Als rode rozen aan het verwelken zijn, oude tramlijnen geen halte hebben, als wonderen en volledig overzicht, de nacht doorbrengen, de waardeloze wereld uit zijn. Als bezoekers geen kraakpand vinden en als alle opvangplaatsen volzet zijn, met oneindelijk veel luchtkastelen aan dingelen. Als liefde voor het hele land ontbreekt en "houden van…

Een oude koe in Bracht was beducht voor elke gracht Want, sprak ze:- haar angst was groot- Wie haalt mij spreekwoordelijk uit de sloot ? Als kalf had ik evenmin geduld Want de put was te laat gevuld Geef toe, dat geeft geen pas Zodat ik bijna verdronken was…

De vrouw was vorig jaar nog running-mate, voordat ze maar één ijsbeer had geschoten. Nu heeft ze weer een boek om te promoten, voor wie nog niet voldoende van haar weet. Zij stelt zich over drie jaar kandidaat, dus hoop ik dat de wereld ècht vergaat.…

geen lief, geen doorsnee toverfee 't is gelijk een banvloek of bananeschil het maakt niets uit gevallen, godsgeklaagd gevallen ben ik mevrouw ik moet stribbelen van uw gedichten want zij dompelen mij in een element van ginds van water ben je niet gemaakt maar het draagt en lest me ben je niet meer dan een schreeuwlelijk voor't…

GELOOF Ik struikelde...maar werd gevangen, ik wenste niet....maar bleef verlangen Ik worstelde...en kwam weer boven, omdat ik altijd.....bleef geloven! HOOP Ik ben gevallen...maar weer opgestaan, Ik was gestopt...maar weer doorgegaan. Ik sloot me af....maar stelde me weer open, omdat ik altijd....bleef hopen! LIEFDE Ik zweefde…

Als je ogen verder kijken in mijn pupillen en dan verder zie je het goede van mijn hart en de liefde die ik ken. Dan weet je wat er verder is meer dan dat je verwachtte van het leven in eerste zin dag, mijn liefste spiegel!…

De nacht ontkleedt mij in een stille wake tot diep in de broosheid van mijn poriën die eens werden gevoed door het naakte pantheïsme die de vleugel was die mij droeg doch de gesel die mij tartte zag ik niet als de gesp die mij verbond met het verlangen om eeuwig trouw te zijn aan die vagebond die mij verried en de deuren wou forceren…

geboren zo klein, zo kwetsbaar, zo fijn, ik zie wat van mezelf, maar ook dat jou, een mensje van ons samen, Dat is precies wat ik wou. Slaap zacht, Lief mensje, Slaap zacht. Ssssht.…