Alle inzendingen, jaar 2011, week 34

Mysterie. Regenboog tussen de wolken zie je in intense kleuren samenspel van regen en zon. Onbekende boog verbonden met het andere bestaan een land hier ver vandaan. Door jou raak ik in vervoering als ik naar je warme kleuren kijk het mysterie van ons bestaan.…

Zodra je baart, is daar het moederdier Dat op de hoek wacht om dan toe te slaan Het prest je om jezelf te laten gaan Het wist je uit, maakt daarmee goede sier Het zorgt, het zoogt, het regelt, is koetsier Van kinderwagen, bakfiets, komt eraan Gestormd bij ieder pijntje, elke traan Het troost bij dokter, boeman en barbier Zo heeft verdachte…

Voor Hilly Nicolay Stil en zuiver uit de zachtheid van een bloemenkraag ontloken lok jij de vlinderende dag van ver Waar het nectar op romige lippen glinstert verzadig jij als hongerende harten zich in jouw tuin op bladgoud neer vleien Engelenhart en edelsmid bewonen jouw hemelse gedachten en toveren het onoverwinnelijk…

Melancholie... ze wordt groter. Herinneringen sterker...soms! Onzichtbaar heimwee glijdt, klimt door mijn nachtelijk duister. Tranen stromen als douwdruppels naar ruimstes kil gevuld met bitterheid tot in de kelders van mijn ziel! Alsof tijd onbestaand is dwaal ik in gedachten, door de sterren-loze nacht. Maar in mijn dromen klein of groot…

wat er ook komt het gaat wat er ook gaat laat gaan goed of niet goed of het gaat laat komen wat komt want hoe het ook gaat het is nooit weg…

De zondag is aan mij voorbijgegaan Vlug ging zij zonder vaarwel Onrustig lig ik voor het slapen Af te wegen wat ik niet heb gedaan Zoveel mogelijke zaken te bepraten Alleen mijn ziel onder het deken Geeft U mij eens wat aan Zo is mijn bed te verlaten Graag had ik iemand ontmoet Op de fiets richting het niets Een wisseling van de ware…

in deze marmeren wind waait het leven telkens één klokslag terug in tijd waar de nagalm het restant tracht te bewaren heel diep in mijn hand raast het geweten, nietszeggend is de allerlaatste strohalm van deze opgeheven schoof we hebben geluid, de theorie gesplitst in woorden, maar tenslotte verdwenen ze en kwamen we nergens uit…

Ze weten van mij van jou De zee, het zand, de warmte Zonder vorm, zoals liefde Overvloedig en eenvoudig.…

een ridder van twee jaar staat na zijn speurtocht stralend voor me een afgerukte bloem in zijn rechter knuistje “is voor Oma”…

(mama, 20-04-1936 / 22-08-2011) gaan in liefde toen viel alles even stil ons hart in de jouwe, onze ogen bij elkaar onze handen streelden al het laatste leven buiten liet de zon een vlinder vallen binnen scheen de dood op jouw gezicht het was mooi hoe rust in overhand langs ingevallen wangen -zocht tot…

Da…

Een avond in Goes Waar nuchterheid de bomen voedt De lucht de aarde geuren doet Het gras met vele kleuren zoet mijn hart een houvast geeft Een avond in Goes Waar een oude dame vol hartenpracht recht vanuit haar ogen lacht En eenzaamheid de ziel verzacht met mooie woorden zelf bedacht Maar waar ik ook deze nacht niet alleen zal zijn…

zorgvuldig heringepakte herinneringen dralen door gangen die lang onbelicht bleven op 't randje van vergetelheid toch zijn de beelden zo weer daar als herlezen woorden zachtjes aan terugvoeren naar toen een duidelijk omlijnd beeld was er niet bleken scherven onlijmbaar, verstorven boeken wachten stoffig op de komende reis…

Hij is oud Maar heeft nog wel eens een willetje Het steigert echter niet zo meer Daarom grijpt hij veelal naar het pilletje Bokkend grommend kreunend hijgend En bijna een hartinfarct krijgend Werk zich al doende in het zweet En dat alles schaamteloos in zijn blote reet Om dan na de daad in de spiegel te kijken Naar zijn afnemende prestatie…

De Grieken, ach laat de Grieken hun Sirtaki dansen we dansen vrolijk mee, Met noten in het Duits of Frans maar is niet alles beter dan de Hollandse klompendans? We gaan sneller we draaien in het rond tot we duizelend neer vallen op de grond niet wetend wat we doen ach, zij, wij, vooral zij, doen toch alles voor de poen... De Grieken…

Jij danst in mijn Gedachten Musiceert in mijn Hoofd Bent aanwezig in mijn Zijn Jij knipoogt naar De zon Terwijl De maan jouw huid Voor eeuwig Streelt…

het dwarrelde en viel kwam op de grond terecht krulde langzaam in verdrogen nog groen het eerste blad de zon had weinig mededogen zelfs volmaaktheid had zijn grenzen het verval kwam onverwacht het eerste scheurtje dan een barst de structurele fouten wat liefde lijmen kon liet langzaam los twee kale bomen in het bos…

de dag staat op de zon schilfert zilver met een gouden rand dageraad wakkert wolken en takkenkransen aan tot een volle kus op de mond ik mag er weer zijn…

mijn voetjes warmend hoog tussen je zachte dijen denk ik plots aan die kale man die vroeger de piano stemde en alleen maar melk en regenwater dronk. Hij geloofde aan reïncarnatie en - verstrooid de snaren toetsend - heeft hij op een dag verteld dat ik vroeger een prinses was of de dochter van een Indianenstamhoofd en Kiruka heette…

De run op afkickcentra is plots groot Sinds Amy met haar leven moest betalen Zo trekt ze indirect nog volle zalen En wie kent niet die spreuk van dood en brood? Een dode rockster propageert ontwenning Hoe schrijnend is die bittere erkenning…

Hoe loopt de weg door de woestijn naar Uw Beloofde Landen? Er is veel dorst, er is veel pijn, maar weinig troost voorhanden. Wij kwamen in 't begin der wegen de kloeke druivendragers tegen, en vroegen toen reeds: Is 't nog ver ? Zij wezen met kort duimgebaar, alsof het nog een boogscheut waar, naar d' Avondster. En 't land werd niet gevonden…

mijn snurkende engel in een oud versleten slaapshirt je haren diffuus op het kussen en ik maak je niet wakker want je ligt daar zo fijn in een andere wereld een engel te zijn waar men iedere dag de tijd moet doden tot jij laat in de avond weer door slaap wordt ontboden mijn snurkende engel zielsblauwe zeeën achter je oogleden je…

Duizenden woorden van alledag. En niet één die het slechte nieuws verzachten mag.…

Laatst sprak ik een vrouw uit Stavoren die tegen mij zei: moet je horen! Door vergeetachtigheid raak ik al maar meer kwijt. Nu ben ik mijn man weer verloren.…

wanneer blad het oude uur filtert dalen gedachten langzaam af in droomgangen waar tijd niet bestaat en elk perspectief golft op de zachte thermiek van wisselende symbolen de zon mediteert op verdwijning en de stad luistert naar echo's van afkalvende dag en het oog vindt sluimerend het zenit op een windstille plaats losjes neemt…

Uit alle lagen van de bevolking haalde jij dorst ik heb er over gelezen in tijdschriften de tijd niet waard boeken die niemand anders wilde lezen je draaide je om keerde terug onder zon en zakte langzaam in grond om in diepte te dwalen ik kon je niet tegenhouden hield mezelf niet in bedwang bekende ook dorstig te zijn en hongerig…

Ze dacht: Het kan nog wel en ging voor het blote-benen offensief met langoureuze gebaren en dito blik, voelde zich duidelijk in haar schik. Flaneren, paraderen, neerstrijken op een terras, tot waar de schemering vroeg om een jas en zij de zon bleef vangen tequila sunrise en een mix van wijn. En hoe ze dacht: Nog één keer, zo hier…

De laatste noten zijn gespeeld Op het podium nu twee, eenzame mensen Alle harmonieën hebben ze laten horen Alle klanken hebben ze gedeeld Het podium verlaten valt niet mee Voorzichtig dalen ze af Verstild is de achtergelaten ruimte Nu nog ogenschijnlijk met z'n twee Een schreeuwend hart hoor je niet Ze lopen maar waar naar toe Navigeren…

Eindeloos water Een rimpeling slechts te zien Kwakende kikker…

Wij zijn verdeeld over zijn poëzie maar hij had hoe dan ook de gave om met steeds weer nieuwe woorden ons te laten zien hoe alle woorden zullen falen.…