Alle inzendingen, jaar 2003

die avond kroop een engel in mijn bed en kon ik amper slapen door haar ronken ze had wel twintig glazen leeggedronken begeerte ging spontaan met vorstverlet ik had haar liever buitenshuis gezet omdat haar kleding en haar adem stonken naar vochtige beschimmelde spelonken maar zij was veel te zwaar, dit droef sujet en ik verkneukelde mij op…

warm-geel licht dapper vechtend moe gestreden na een lange herfst zonne-kracht haast ongemerkt verworden tot zwak schaduw-spel laagstaand aan de hemel-grens bijna uitgedoofd mid-winter zon juist nu zo zonder zon-geschonken warmte dat mensen willen zijn iets van dat ene vonkje licht in elkaars gedeelde dromen elk jaar weer…

Vanmorgen lag er zomaar, een zakje voor mijn deur, daarin zat een rood pakje en een briefje en ik verschoot van kleur. Mijn “geheime” en allerliefste fee was op de kerstmarkt langs gegaan, daar had ze de inhoud van het pakje, zomaar in een hoekje zien staan. “Neem me mee en geef me aan je lief”, “Ik kan er nu voor hem zijn”, “Doe het,…

Dan wordt het nacht, de laatste zware plank. Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen. Toch zijn…

Ooit vroeg ik met zuiver hart om vriendschap met een nieuwe start Je beloofde mij een vriend te zijn maar jouw leugens kwamen aan en deden pijn Nu kan ik jouw woorden niet meer geloven je deed me van alles beloven want elke keer… steeds maar weer laat je merken dat ik voor jou niets ben je lijkt niet meer op de vriend die ik ken… Dus…

ik zie je staan bleek en verward je mompelt een woord maar ik kan je niet horen je kijkt me aan met zoveel pijn je opent je mond maar er komt nog geen geluid je draait je om je lichaam schokt ik weet dat je denkt: zij zal het ook niet snappen glazen wand ik kan je zien ik wil je helpen maar ‘k mag niet binnenkomen…

Als het rouw rumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, schuifelende voeten, dan voel ik dat er een diepe stilte komt, en in die stilte zal ik jou opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw, het is voorbij, Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was, en ook niet wat je zei. Ik zal nog…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Het afscheid mag niet voorbij zijn De pijnscheuten in onze harten Nooit kan dit de bedoeling zijn We kunnen die weg nog niet gaan Het afscheid mag niet voorbij zijn Vol verlangen in elkaar versmolten Nee...mijn god nee...dit mag niet We zijn nog niet klaar die weg te gaan Het afscheid mag niet voorbij zijn We zijn nog niet eens begonnen…

Vlinders spelen vrij In openluchttheater Een kleurig schouwspel…

De tijd van draadloos internet breekt aan Alweer zo'n tijdsbeeld dat zich op komt dringen Niet bij te houden, die ontwikkelingen Waarvan ook steeds vertakkingen ontstaan Nu draadloos internet dus...Wat een tijd Nou ja, die draad was ik al jaren kwijt…

En de aarde beefde onder al dat leefde zo snel dagelijks leven veranderd in een hel niet wetend wat hen overkwam daar in het exotische Bam dat verre land door droefheid overmand bedolven onder tonnen steen niet horend het kermende geween van hun geliefden zoekend wanhopig weinig resultaat boekend…

ik zie het wolkenfront met op de rand de engelen ze bazuinen schaduwen rond die zich met zon verstrengelen ze spelen met de buien in afnemend hemels zicht dartelen in bloemkoolwit tot bliksem hun gezicht verlicht de lucht is dreigend heet draagt vleugels in thermiek maar als de donder klapt verschieten ze paniek ze zweven, weven…

Ik vang de wereld op met lege handen, de zwaarte grijpt me naar mijn strot, mijn adem breekt en wordt bot. Ik kots de vuiligheid uit mijn lijf, zwarte nevel nestelt zich in mijn poriën, grauwe geruchten wentelen zich in het slijk Ik kruip in mijn eigen blinde vlek, weg van alle kleur, blind voor een gebed Ik krimp en vervaag, word…

De vlinder fladdert somber, doelloos in het rond, kan zijn draai niet vinden, weet niet waar hij het zoeken moet, mist zijn bloem en haar nectar, zo warm, intens en zoet. Juist gedurende deze dagen, vol familiare activiteiten, oneigenlijk verplicht en met moraal, kan hij niet van haar liefde genieten, zien doet hij die zeker wel, zonder…

De oude man loopt kreupel Hij vraagt: Hoe geat mien jong? Het kleine kind is vrolijk zo zorgeloos, nog zo jong De 60 plusser zit de krant te lezen wachtend op zijn pensioen De eerst zo mooie buurvrouw krijgt rimpels wat moet zij nou toch doen? En ik, ik zit hier doelloos nog steeds denkend aan jou Het leven gaat door met leven kent…

Een griepgolf zal ons landje overspoelen En ook al ben ik netjes ingeënt Het virus is inmiddels resistent En laat mij dat straks aan den lijve voelen. Maar wat voor kwalen mij nu ook bedreigen Het vorig jaar kan ik geen griep meer krijgen.…

Je ligt hier Knus naast me We kijken elkaar aan... Ik kus je Ik streel je Maar verder mag ik niet gaan.. Ooit geliefden Nu vrienden Maar telkens als je bij me bent... Verlang ik naar je Wacht ik op je Het lijkt wel alsof het nooit went..…

voel het verleiden harmonieus waar dansen verglijdt in zacht bekoren zweef door verlangen dans in een dans laat je leiden een eeuwigheid door waar harten raken handen strelen voel je het ritme van liefde in dromen…

De takken kaal, de bomen staan nu bloot; het bos verkeert in ’s winters hongersnood. De koolmees zoekt het berken vogelhuis: zo zoekt mijn ziel naar redding van de dood.…

Jij hield van mij dat was raar... je was een vrouw geen enkel bezwaar Jij hield van mij heel veel zelfs Ik heb het nooit geweten van een vrouw maar je mag niet vergeten ik ook van jou...…

Alles draait om mij. In deze wereld ben ik duizelingwekkend.…

Een wielrenner uit de plaats Bolsward Die vele weerbarstige cols tart Vroeg in een gesprek Ben ik echt die gek Die steeds weer zo'n rit voor z'n lol start?…

Het toeval gelijk aan de steen, waardoor het glazen paviljoen tot duizenden scherven vervalt. Kristal helder het besef, de erkenning van het weten, onbeschut in het klare licht - de waarheid naakt. Onthuld in de weerspiegelende fragmenten steeds de tere bloem der liefde.…

Wolkenflarden vluchten, grijs en grauw, gejaagd door zonnelicht in nevelblauw. Wij schouwen in 't verstilde samenzijn de oermaat van 't heelal, sereen en rein. Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer. Traag openen zich…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

woorden radbraken gebroken ijsblokken uit mijn mond kus ze tot zoetwatertaal drink me strelend langs je tong voel me naar je hoofd stijgen ik lig zwaar op de maag mijn woorden sijpelen nu stroomopwaarts in je bloedbaan en kneden je hart tot het mijne alles wordt stil nu ik snuffel in je romp en passages neerpoot op elk orgaan rood…

als wolken zich verliezen in elkaar en fluisterende regenmuziek in plassen ritmisch ruist als brandend water onder rijzend maanlicht flikkert in zichzelf als glans je ogen bedekt en tranen opwellen in het donker als voeten je sporen volgen en straatstenen tijdloos treuzelend je vervoeren naar wie weet waarheen als iemand je lippen zoekt…

Dolend door de zandzee van het leven, Gloeiend, kreun ik vaak een jammerklacht. Ergens echter, weet ik, haast vergeten, Bloeien tuinen, schaduwrijke pracht. Ergens echter in mijn verste dromen, Weet ik dat een rustplaats op mij wacht, Waar de ziel tenslotte thuis kan komen, Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.…

De stilte is veranderd. De tafel niet meer de spiegel die ik zoek. Gedachten vragen mij iets. Vragen wil ik jou waarom je bent gebleven en slaapt met de blik die al mijn leugens meteen weer wakker maakt. Maar ik zwijg en denk even liever aan niets.…